tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post7784841883286450387..comments2024-01-13T13:16:43.365+01:00Comments on Bob Dylan in (het) Nederland(s): De kluizenaarUnknownnoreply@blogger.comBlogger3125tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-35952148148161822102013-06-21T09:06:10.592+02:002013-06-21T09:06:10.592+02:00Dat Dylan een heel goede gitarist is heeft hij mee...Dat Dylan een heel goede gitarist is heeft hij meermalen bewezen, zijn intuïtie is feilloos en hij heeft een heel speciale techniek ontwikkeld, die kan varieren tot heel basic, naar vooral in het begin fabuleus fingerpicking en tot grillige solo's waarin dingen worden weggelaten, maar de lijn achteraf duidelijk te traceren is. Daarbij streeft hij niet naar foutloos James Joyce zei dat genialiteit ontstaat in antwoord op fouten die een doorbraak vormen uit het vaste stramien), eerder zoekt hij steeds naar uitwegen, om voorspelbaarheid te voorkomen. World Gone Wrong is voor iedereen die gitaar speelt een bewijs van zijn kunnen. Wat betreft piano spelen, Dr John heeft daar ooit waarderend naar verwezen, je pikt hem er zo uit. En dan komen we bij zijn stem, probeer als zanger maar eens de ademhalingstechniek die hij heeft toe te passen, dan laat je het wel om nog eens te zeggen dat hij niet kan zingen. Maar, ondanks zijn technische kunnen, het is de compleet eigen wijze waarop hij dit toepast, waarmee hij zich onderscheidt. De concerten met de Band in 66 bieden meerdere voorbeelden van situaties zoals Cas die zo mooi beschrijft overigens, en Robertson is niet een beetje beïnvloedt in zijn gitaarspel door Dylan, ook hij werd steeds grilliger.hans altenanoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-51214253077828598932013-06-20T15:57:16.222+02:002013-06-20T15:57:16.222+02:00't Gekke is, dat Dylan het wel kan, dat techni...'t Gekke is, dat Dylan het wel kan, dat technisch perfect gitaarspelen. Heb dat zelf gezien, met eigen ogen, in Parijs, 1990, op 2 meter afstand (maar dat is een ander verhaal). Tijdens een solo stopte G.E. Smith abrupt met spelen, en Dylan nam de solo naadloos en vooral feilloos over, zonder een noot te missen. Stomverbaasd keek ik mijn buurman aan (Peter, als je dit leest, kun je het beamen), want we konden onze ogen (en oren) niet geloven. Cashttps://www.blogger.com/profile/05868949071345266754noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-38836842851937590192013-06-20T13:48:15.189+02:002013-06-20T13:48:15.189+02:00techniek zegt inderdaad niets, Hendrix de beste gi...techniek zegt inderdaad niets, Hendrix de beste gitarist? en dat soort onzin? hij deed er dingen mee waardoor de hij via de gitaar iets overbracht, dat nog niet eerder zo gehoord was via dat instrument en wat uniek van hem was en daarin nieuw voor de wereld, al had het ook zijn roots in van alles en nog wat... bovendien, hij raakte harten... vaak zeiden na zijn dood geborneerde mensen dat een ander veel sneller kon spelen dan hem, of met minder fouten... daarvoor trok ik dan ook de gordijnen dicht en gaf me over aan de visioenen opwekkende klanken van voodoo child (dat voor mij overigens toen zowel over Dylan als hem ging, en op een gekke avond bij het spelen van dat nummer zag ik zelf iets op me af komen waarover ik me nu nog afvraag wat het is... en ik weet dat ik niet gek ben, al leek het daar toen even op, sindsdien sloop er iets in mijn teksten en zang waar ik nog steeds mee worstel). ik wil maar zeggen, sommige muziek roept iets op dat buitenwerelds lijkt, of juist diep van binnen opwelt, andere muziek zoekt de perfectie van een kille technologische wereld... and I ain't got no home in this world anymorehans altenanoreply@blogger.com