tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post2638685888083399218..comments2024-01-13T13:16:43.365+01:00Comments on Bob Dylan in (het) Nederland(s): De hoezen #4 - door Patrick RoefflaerUnknownnoreply@blogger.comBlogger4125tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-52021204943705755372018-07-19T22:36:02.085+02:002018-07-19T22:36:02.085+02:00Bedankt voor je bijdrage, Jochen en nu is het noem...Bedankt voor je bijdrage, Jochen en nu is het noemen van Prince ineens relevanter dan ik dacht (mijn reactie was gedeeltelijk ingegeven door waar ik naar aan het luisteren was): de platen van Prince hadden vrijwel altijd een titelnummer. En vaak was dat ook een single. (1999, Purple Rain, Diamonds and Pearls.) Ik heb me dan ook altijd afgevraagd waar dat idee om nog een extra titel voor de plaat te verzinnen vandaan komt. Er is ook geen Rolling Stones nummer dat Sticky Fingers heet. Gemiste kans als je het mij vraagt. Voormalig Prince-medewerker Jesse Johnson verzon ooit de prachtige titel Shockadelica voor een van zijn platen, waarop Prince prompt een lied schreef met die titel en het nog eerder uitbracht ook, zodat het leek alsof hij het verzonnen had. Ik denk dat we blij mogen zijn dat Prince in de jaren 60 nog niet actief was in de muziek! Sorry mannen, af en toe zeur ik over Prince op een Dylan blog net zoals ik over Dylan zeur op een Prince forum!😁Franshttps://www.blogger.com/profile/06019045845575586715noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-59022530956870709582018-07-16T20:51:44.710+02:002018-07-16T20:51:44.710+02:00En dat hele klaphoes vs. een hoes is nooit helemaa...En dat hele klaphoes vs. een hoes is nooit helemaal opgelost. Sign O'the Times van Prince, een plaat die zich kan meten met Blonde on Blonde, zit weer in een hoes. En er zijn ook enkel-LP' met een klaphoes. Dus we kunnen wel zeggen dat Dylan ook op het gebied van hoesontwerp wel het een & ander teweeg heeft gebracht!Franshttps://www.blogger.com/profile/06019045845575586715noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-43265020675983217272018-07-15T22:49:46.448+02:002018-07-15T22:49:46.448+02:00Carole Adler! Dat is weer een leuk weetje, Patrick...Carole Adler! Dat is weer een leuk weetje, Patrick. Heb ik gemist, terwijl ik toch ook druk met het Hoe & Wat van die hoes ben geweest.<br />Die titel heeft me ook wel bezig gehouden. In datzelfde interview (Rolling Stone, 1969) zegt Dylan:<br /><br />Ik wil de naam van het album eigenlijk altijd verbinden met een song. Of, als niet met een song, dan toch met het algehele gevoel. Ik vind dat Nashville Skyline goed past, omdat het niet in de weg staat, en omdat het minder specifiek is dan de andere songtitels op de plaat. Ik kon het album zeker niet Lay Lady Lay noemen. Zo zou ik het niet willen noemen, hoewel die naam wel werd voorgesteld. Het kreeg mijn stem niet, maar het werd voorgesteld. <br /><br />We weten dat Dylan gedubd heeft over I Want You. Dat lied leek de geheide hit te worden en het heeft inderdaad wel een zekere kracht als albumtitel. Bovenop ligt de romantische lading, en het knipoogt ook naar de overbekende wervingskreet voor het Amerikaanse leger. I Want You heeft dus een ambiguïteit waarop Dylan dol is. <br />Maar hij verwerpt het weer, misschien is het toch ook too corny. Blonde On Blonde is niet verbonden met een song, dus als we Dylan hier serieus nemen (en waarom niet; dit is relatief kort na BoB en in dit interview maakt hij een tamelijk serieuze, oprechte indruk), dan verwoordt de titel dus een algemeen gevoel (“if not some song, some kind of general feeling”).<br /><br />Het algehele gevoel, zo bewieroken fans als Al Kooper en biograaf Andy Hill, is nachtelijk, de plaat verklankt de onthechte, onwezenlijke sfeer die je in een doorwaakte nacht zo rond een uur of drie, half vier ervaart. Uit de context van die uitspraken blijkt echter dat die doorgaans op “Visions Of Johanna” en “Sad Eyed Lady” geïnspireerd zijn – voor de meeste andere songs op het dubbelalbum kun je maar moeilijk volhouden dat ze als de wee small hours klinken. <br />Dylan overziet de tracklist, en denkt vermoedelijk hetzelfde als ieder ander die iets meer dan oppervlakkig naar de liedjes heeft geluisterd: na de opening “Rainy Day Women” gaat elk liedje over één of meer dames. De ene keer over het smachten naar een onbenaderbare schoonheid en de andere keer over het verbreken van de relatie met een reeds geconsumeerde liefde, maar het is vier plaatkanten lang een komen en gaan van de ene honey na de andere Sweet Marie, van het ene blondje na het andere - blonde on blonde. <br /><br />Het Al Koopercitaat gaat over songtitels, over “Rainy Day Women #12 & 35” met name. Over albumtitels lijkt Dylan doorgaans toch wel iets serieuzer na te denken, wat hij in dat interview ook bevestigt. Anderzijds plakt hij in de jaren 70 de ene na de andere mistige titel op zijn albums (Planet Waves, Blood On The Tracks, Street Legal), dus wie weet is Blonde On Blonde een eerste aanloop daarnaartoe.<br /><br />Hoe dan ook: mooi stuk weer Patrick. Ik verheug me op de volgende!Jochenhttps://www.blogger.com/profile/05276033946224378060noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-15562377120115356052018-07-15T19:18:13.731+02:002018-07-15T19:18:13.731+02:00Wederom dank voor een mooi stuk, Patrick. Over de ...Wederom dank voor een mooi stuk, Patrick. Over de onzin die Jan Cremer steeds maar weer de wereld in slingert schreef ik eerder op deze blog: <br /><br /><i>Ik ben geen liefhebber van de boeken van Jan Cremer, maar toch stond ik vanmiddag met Ik, Jan Cremer III in mijn handen. Bijna gekocht. Waarom? Dylan moet er haast wel in staan.<br />Thuis gekomen, gegeten, achter de computer gekropen, even googlen, en ja hoor, de eerste berichten. Nog niks in het Nederlands op het net, wel in het Engels: Bob Dylan had no motorcycle accident, says Dutch artist op de website The Earth Times.<br /><br />Als ik Jan Cremer mag geloven, waren hij en Dylan dikke maatjes. Het probleem is, ik geloof Jan Cremer niet.<br /><br />Jan Cremer in Hollands diep (nr. 3 herfst 2007): Op 10 januari 1966 ging ik uit eten met Bob Dylan, Jayne Mansfield en haar manager Irving Arthur. Dylan had mijn boek gelezen en toen hij hoorde dat hij vlak boven mij in het Chelsea woonde, is hij onmiddelijk naar me toe gekomen om een schilderij te kopen. Hij wilde het als afbeelding op de cover van zijn lp Blonde On Blonde. Een heel groot doek van 1,80 bij 2,50 meter. Uiteindelijk heb ik het hem verkocht voor 8000 dollar, wat toen veel geld was. Dylan had ook een optie op de filmrechten van I Jan Cremer. Samen vlogen we dat jaar met een heel nieuw straalvliegtuig naar al die plekken waar hij moest spelen. Ook ben ik bij de opnames van Blonde On Blonde in Nashville aanwezig geweest. Hij wilde dat ik bij hem bleef, maar ik ben onafhankelijk en ik had mijn eigen werk.<br /><br />Uit Cremers brievenboek: Ik ben zeer goed bevriend [...] Bob Dylan heeft een boek geschreven (een [...] heel goed ong. 100 pagina's en heeft mij [...] talen. Wat ik ga doen.<br /><br />en<br /><br />Ik hoop een boek te gaan schrijven over Dylan, in vriendschaps- en commerciele overwegingen. Ik ben natuurlijk een van de weinige personen die veel in zijn omgeving vertoeven en ik ken hem als geen ander, dankzij mijn speciale observatievermogen.<br /><br />Zo gaat het maar door en door en door.<br /><br />Het zou allemaal waar kunnen zijn, maar dubieus is het wel. Leg bijvoorbeeld de opnamedata in Nashville naast het brievenboek van Jan Cremer. Dylan was in Nashville voor opnames op 14, 15, 16 en 17 februari en 8, 9 en 10 maart 1966. Jan Cremer schreef een brief vanuit New York op 10 februari 1966 en een brief vanuit Hollywood op 3 maart 1966. Het kan, maar dat is dan wel een heleboel kilometers reisplezier...<br /><br />Of, neem deze uitspraak van Cremer: Samen vlogen we dat jaar met een heel nieuw straalvliegtuig naar al die plekken waar hij moest spelen. Waarom is Jan Cremer dan niet te zien op de vele foto's uit deze periode, of de filmbeelden in Eat the document, No direction home en World tour 1966, the home movies? Het antwoord is simpel, hij was er helemaal niet bij.<br /><br />Maar wat de beweringen van Jan Cremer pas echt dubieus maakt, is dat ik in de tientallen boeken die ik over Dylan heb gelezen, slechts één keer Jan Cremer ben tegengekomen: One evening in December 1965, Dylan, Neuwirth and Suze Rotolo sat at the back of the Kettle of fish with filmmaker Barbara Rubin. (...) Next in line was Jan Cremer, a Dutch professional hipster, who had dedicated his modest book I, Jan Cremer, to Dylan. Cremer approached, but Neuwirth fended off the Dutch intruder. (Robert Shelton - No direction home)<br /><br />Voor mij reden genoeg om Cremers uitspraken over diens vriendschap met Dylan niet al te serieus te nemen, en dan druk ik mij zachtjes uit.</i><br />zie hier: https://bobdylaninnederland.blogspot.com/2008/05/jan-cremer-en-bob-dylan.html<br /><br />Tomtom whttps://www.blogger.com/profile/17543412959810962495noreply@blogger.com