tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post2545501794862661330..comments2024-01-13T13:16:43.365+01:00Comments on Bob Dylan in (het) Nederland(s): Quinn The Eskimo (The Mighty Quinn) (1967) - door JochenUnknownnoreply@blogger.comBlogger2125tag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-34346714402758860042015-06-29T16:54:50.412+02:002015-06-29T16:54:50.412+02:00Good point, Hans.
Ik geloof dat mijn eerste kennis...Good point, Hans.<br />Ik geloof dat mijn eerste kennismaking met Quinn op een James Last-plaat van m'n ouders stond, dus ik ben voor het leven verminkt, vrees ik. Jochennoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3709672109049535230.post-47022061488992360632015-06-27T10:17:21.373+02:002015-06-27T10:17:21.373+02:00Weer heel informatief en mooi geschreven, maar, en...Weer heel informatief en mooi geschreven, maar, en dat is juist zo leuk, je doet gooit er wat stellingen tegen aan die roepen om weerwoord... Dat je het nonsensicale benadrukt is terecht, al schuilt daarachter de Lewis Carrol associatie en dan speelt er toch altijd meer... En juist dat wordt in die vreemd slaperige, of is het dromerige, versie van Dylan benadrukt... Nee, voor mij is het niet het feestnummer dat er van gemaakt is in de covers (de Wight versie incluis), de Basement uitvoering is voor mij een perfecte beschrijving van het gevoel op het eind van een feest, de lichte dreiging, de verwondering over wat al aan het uitblussen is, het ochtendgloren met een krankzinnig tintje. Wanneer je naar huis wankelt. Een meesterwerkje!Hans altenanoreply@blogger.com