De dag dat Triplicate verscheen


Vandaag verschijnt het album Triplicate, precies op tijd voor Dylans Europese tournee van start gaat. Het eerste concert is morgen. Hoeveel nummers van Triplicate zal hij spelen?
Vandaag verschijnt Triplicate en Frits Abrahams was de eerste die op de dag van release over dit album schreef. Hij publiceerde zijn stuk "Dylan op zoek naar die ene" vannacht om 2 uur op de website van NRC Handelsblad. Een vroege vogel, die Frits Abrahams. Nou had Abrahams slechts tien van de dertig nummers van Triplicate gehoord toen hij zijn stuk schreef - dat lijkt wat weinig om een oordeel over het album te kunnen geven - maar dat is altijd nog meer dan ik heb gehoord.
Ik heb niet geluisterd naar de tien songs van Triplicate die sinds een week op meerdere websites "exclusief" te beluisteren zijn. Ik wacht tot ik Triplicate ontvang en dan ga ik de nummers op dit album rustig, in de juiste volgorde beluisteren. Dat kan nog wel even duren. Volgens de laatste berichten wordt het ergens midden volgende week dat ik Triplicate kan horen. Is dat erg? Ik dacht van te voren van niet, maar nu, op de dag van verschijnen knaagt het wel.
Daar zet ik me ook wel weer  overheen.

Dylan kort #1217

Triplicate: De recensie van Gijsbert Kamer in de Volkskrant van vandaag staat hieronder.
Nobel perikelen: Het zijn veel berichten, een selectie: zie hier, hier, hier, hier, hier en hier.
Tarantula - de Nederlandse vertaling: In de prospectus van uitgeverij Nijgh & Van Ditmar is het een en ander te vinden over de in september te verschijnen nieuwe Nederlandse vertaling van Tarantula. (zie hier, met dank aan Tjeerd) Deze nieuwe vertaling zal voorzien van "een uitgebreid notenapparaat", wat mij een reden lijkt om naar de uitgave van dit boek uit te kijken.
Ik vind de cover van het boek zoals afgebeeld in de prospectus ronduit lelijk en ik hoop dan ook dat Nijgh & Van Ditmar hier voor september nog hard mee aan de slag gaan. Verder staat er in die prospectus: "de enige roman van de Nobelprijswinnaar". Nou heb ik Tarantula toch inmiddels al vele malen gelezen, maar een roman heb ik in dit boek nooit kunnen ontdekken. Als er al een kwalificatie op Tarantula geplakt moet worden, dan denk ik eerder aan proza-gedichten dan aan roman.
Een goede vertaling kan een welkome aanvulling zijn op het leesplezier dat (originele) Tarantula te bieden heeft. Ik kijk uit naar deze nieuwe vertaling. Het boek gaat €19,99 kosten.

de Volkskrant 30 maart 2017


[met dank aan Herman en Peter]

Nobel perikelen

Niet lang na de dag waarop het Nobelcomité bekend maakte dat Bob Dylan de Nobelprijs voor de literatuur 2016 zou krijgen, werden de concerten op 1 en 2 april in Zweden aangekondigd. Iedereen nam aan dat Bob Dylan tijdens zijn verblijf in Zweden de vereiste Nobel-lezing zou geven en / of dat één van de concerten in Zweden zou worden gezien als lezing. En was het niet zo dat Sara Danius van het Nobelcomité voor 10 december - de dag waarop de prijzen werden uitgereikt - liet weten dat een concert als lezing oké was?

En toen was er deze week ineens weer gerommel en gedonder. Sara Danius schreef in een blogbericht dat er al maanden geen contact meer tussen het Nobelcomité en Bob Dylan was geweest en dat Bob Dylan nog wel voor 10 juni een lezing moest geven. Doet hij dat niet, aldus Danius, dan kan hij naar het prijzengeld fluiten. Zie onder andere hier.

Twee dagen na publicatie van het blogbericht van Danius werd er vandaag een nieuw bericht geplaatst. Er is - aldus de titel - goed nieuws. Het Nobelcomité zal bij een van Dylans concerten aanwezig zijn. Bob Dylan zal geen lezing geven. Wel zal waarschijnlijk op een later tijdstip een opname van een lezing van Bob Dylan aan het Nobelcomité overhandigd worden. Dat is afdoende om aanspraak op het prijzengeld te kunnen maken. Dit weekend zal Bob Dylan tijdens een kleine, besloten bijeenkomst zijn bij de Nobelprijs behorende medaille en diploma krijgen van het Nobelcomité.

Eind goed, al goed, zo lijkt het.
Een storm in een glas water.

Duquesne Whistle

Ik bezit twee identieke exemplaren van Tempest. Geen idee waarom. Het zou logisch zijn om dat tweede exemplaar via bijvoorbeeld Marktplaats te veranderen in cash geld of - indien verkopen niet lukt - weg te geven aan de man of vrouw die een Tempest in zijn of haar leven kan gebruiken.
Maar wie moet dan Tempest in ontvangst nemen? Iedereen kan een Tempest in zijn leven gebruiken.

Mijn zwakte is dat ik geen afscheid kan nemen en dus verkoop ik Tempest niet. Ook geef ik die overbodige cd niet weg. Ik heb die tweede Tempest in de auto gelegd.
Het is heerlijk om Tempest in de auto te draaien, raampjes open en dan "Long And Wasted Years" of "Scarlet Town" horen.

Tempest draaide een week of twee in de auto tijdens iedere rit. Tempest verveelt niet, hoe vaak ik dat album ook hoor.
Afgelopen zaterdag was ik met de kinderen op stap en moest Tempest plaats maken voor de muzikale voorkeur van zoon-  en dochterlief en dus hoorde ik tijdens de autorit cd's van Twenty One Pilots en Melanie Martinez.
Vanochtend zat ik alleen in de auto. Direct na het starten van de motor schoof ik Tempest weer in de cd-speler. Het was koud vanochtend, er zat zelfs een dun laagje ijs op de voorruit. Aan alles was te zien dat het een mooie dag zou gaan worden.
Het lange instrumentale intro van "Duquesne Whistle" begeleidde mij de straat uit. Onderweg naar elders. De vingers tikten het ritme van de muziek op het stuur. Heerlijk, luister naar die "Duquesne Whistle".


Dylan kort #1216

Old Crow Medicine Show speelt Bob Dylans Blonde On Blonde zowel op het podium als op de plaat. Een aantal malen besteedde ik hier al aandacht aan. Hierbij nog enkele aanvullingen: een promotiefilmpje, zie hier [met dank aan Bert] een preview, zie hier en "Sad Eyed Lady Of The Lowlands", zie hier.
David Crosby over Bob Dylan, zie hier. [met dank aan Bert] In Mojo van april staat een interview met een andere Byrd, Roger McGuinn. In dit interview praat McGuinn onder andere over het deels door Bob Dylan geschreven nummer "Ballad Of Easy Rider". [met dank aan Theo]
Peter Dejaegher: "Lessen in Dylan (21)", zie hier.
Bijzonder vinyl: In 2011 verscheen de 4 elpee / 3 cd boxset Fifteen Minutes: A Hommage To Andy Warhol. Bob Dylans bijdrage aan deze boxset is een lithografie van de cover van Self Portrait en het nummer "When I Paint My Masterpiece" van Bob Dylan's Greatest Hits vol. II. Voor meer informatie, zie hier (naar beneden scrollen).
In museum Schunck in Heerlen was onder de titel Visual Vinyl een jaar geleden een tentoonstelling over kunstenaarsplaten te zien, zie hier.
Van deze tentoonstelling is nu het boek Visual Vinyl verschenen (zie hier). In dit boek is er aandacht voor (Bob Dylans bedrage aan) Fifteen Minutes: A Hommage To Andy Warhol (zie afbeelding). [met dank aan Harry]



David Fricke geeft Triplicate in zijn recensie in Mojo (mei) 3 van de maximaal 5 sterren. Fricke begint de recensie met: "It takes most of this album’s 96 minutes to get there. But tucked away at the near-end of this 3-CD, 30-song set – Bob Dylan’s third, straight stroll through the romantic battlefield of the Great American Songbook according to Frank Sinatra – is one of the most personal blues Dylan
has ever recorded." [met dank aan Theo]
Michael Gilmore is een stuk positiever over Triplicate dan David Fricke. Hij geeft Triplicate in zijn recensie in Rolling Stone vierenhalf van de maximaal 5 sterren. Gilmore noemt Triplicate "majestic in its own right" en is vol lof over het album. [met dank aan Theo]

The Comic Book And Me #42

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"

Ik heb het hier al eerder geschreven: met dank aan de lijst met 70 comics met Dylan-verwijzingen van Brian Cronin (zie hier) heb ik niet alleen meer oog gekregen voor Dylan-verwijzingen in comics, maar heb ik ook een zoeklijst. Op die zoeklijst stond, met dank aan Cronin, Jack Staff #3. Aan het begin van deze Jack Staff staat immers "Two riders were", een verwijzing naar Bob Dylans "All Along The Watchtower".
Nou laat deze aflevering van Jack Staff zich niet makkelijk vinden. Deze comic is uit 2000 en dus al weer flink wat jaren oud. Bovendien werd Jack Staff niet uitgegeven door een grote comic-uitgeverij als Marvel of DC. Zelfs niet door een iets minder grote, maar toch wel bekende uitgeverij als Image, Vertigo of Dark Horse. Jack Staff werd in 2000 uitgegeven door de in Engeland gevestigde uitgeverij Dancing Elephant Press.
Hoe obscuur wil je het hebben? De kans dat ik ooit nog eens tegen een Jack Staff #3 aanloop is nihil, op z'n best.

Gisteren vond ik in de bakken vol comics bij een Duitse handelaar niet Jack Staff #3, maar het eveneens door Dancing Elephant Press uitgegeven boek Jack Staff; Yesterday's Heroes met in dit boek afleveringen 1 tot en met 4 van Jack Staff. Op bladzijde 57 van dit boek staat inderdaad die eerste pagina van Jack Staff #3 met de tekst "Two riders were" zoals ik die op de website van Brian Cronin tegen was gekomen.
Lezend in dit boek kwam ik nog een verwijzing naar "All Along The Watchtower" tegen, dit keer over twee pagina's. De titels op bladzijden 75 en 82 vormen samen de zin "The wind begins to howl".
Paul Grist, de maker van de Jack Staff-comics moet wel haast een liefhebber van "All Along The Watchtower" zijn.



Dylan kort #1215

Berichten n.a.v. het interview met Bill Flanagan:
"Bob Dylan liet Elvis in de kou staan", zie hier.
"Bob Dylan lonesome...", zie hier.

Zondag spelen Appie & Stef onder andere songs van Bob Dylan in Zutphen, zie hier.
17 april: College over Bob Dylan, zie hier.
Dichter Lawrence Ferlinghetti is vandaag 98 jaar geworden (zie citaat rechts en het stuk uit 2011 hier).

Dylan kort #1214 [Triplicate]

Acht dagen voor de release van Triplicate komt de publiciteitsmachine op gang:
Op bobdylan.com staat een uitvoerig interview van Bill Flanagan met Bob Dylan over veel zaken, maar vooral over Triplicate, zie hier.
Op whro.org kan de nieuwsgierige mens tien tracks van Triplicate beluisteren, zie hier.
Op nrc.nl staat een uitvoerige door Jan Voolaard geschreven recensie van Triplicate. Vanaf vrijdagochtend kan op deze website geluisterd worden naar de tien nummers van Triplicate die nu al op whro.org te beluisteren zijn.
In NRC Handelsblad van vandaag is er veel aandacht voor Triplicate [met dank aan Frans].

NPO Cultura staat een weekend lang in het teken van Bob Dylan: op 15 april wordt No Direction Home uitgezonden en op 16 april The 30th Anniversary Concert Celebration, zie hier.
Bewogen verhalen: "The Times They Are A-Changin'" vanaf 7:40, zie hier. [met dank aan Hilda]

aanvullingen 20:00 uur:
Don Hunstein, de fotograaf verantwoordelijk voor de schitterende foto op de cover van The Freewheelin' Bob Dylan, is afgelopen zaterdag overleden.
Nobel: "Mr Dylan will not give his Nobel lecture while in Stockholm and there will not be a public ceremony." [dit bericht werd gisteren op Expecting Rain gepubliceerd]
"Bob Dylan liet Elvis in de kou staan", zie hier.



Tarantula in het Nederlands

Volgens webwinkel Amazon verschijnt op 19 september een nieuwe Nederlandse vertaling van Bob Dylans Tarantula. De vertaling is gemaakt door Erik Bindervoet en Robbert-Jan Henkes.
Op de website van de Singel Uitgeverijen, de uitgever die deze nieuwe vertaling op de markt zal brengen, staat nog geen informatie over dit boek.
De informatie over dit boek zoals door Amazon gegeven:

"Tarantula is ongetwijfeld Dylans vreemdste songtekst. Maar een lied is het: met een flow en een klankrijke beeldtaal en beeldrijke klanktaal en diepgeworteld in de Amerikaanse muziekcultuur. Ook hier toont Dylan zich de omgevallen platenkast zoals we die kennen van zijn Theme Time Radio Hour, het radioprogramma dat hij een tijd lang vulde met muziek van overal en nergens. Ook in Tarantula komen we ze weer tegen: Aretha Franklin, Woody Guthrie, Leadbelly, de Carter Family en vele, vele anderen. Tarantula is een onmisbare schakel in het oeuvre van Nobelprijswinnaar Bob Dylan. Hij schreef het in 1966, op het hoogtepunt van zijn roem als surrealistisch popidool en onnavolgbare singer-songwriter, vlak voor zijn beruchte motorongeluk, waarna hij tijdelijk alle werkzaamheden staakte. Toen het boek werd gepubliceerd, in 1971, lag die periode al weer achter hem, maar net als de liedjes van die dagen hadden ze nog niets van hun raadselachtige zeggingskracht en ritmische prozamystiek verloren."

Ik hoop dat Singel Uitgeverijen zo verstandig is om er een tweetalige editie van te maken, maar gezien het aantal pagina's (160) van deze nieuwe Nederlandse uitgave van Tarantula verwacht ik dat niet.


Dylan kort #1213

Zomertour: Na het geven van een serie concerten in Europa zal Bob Dylan in de zomer door Amerika trekken om een aantal concerten te geven. Voor de data, zie hier.
Peter Dejaegher: "Lessen in Dylan (20)", zie hier.
Gezocht: In het weekend van 18 maart stond in Het Belang van Limburg een cartoon van Nerd Vader met een citaat uit Bob Dylans "Blowin' In The Wind". Wie kan mij een scan van deze cartoon sturen? Bij voorbaat dank!
Op 22 maart 1965 werd Bringing It All Back Home uitgebracht. Een goede reden om vandaag, precies 52 jaar later, "Maggie's Farm" snoeihard door de kamer te laten schallen (arme buren).

The 1966 Live Recordings - een anti-recensie #19

Het is bijna een maand geleden dat ik schreef over de opname van Bob Dylans concert in de Royal Albert Hall op 27 mei 1966. Dat concert was het laatste concert van Bob Dylans befaamde concertreeks in het jaar 1966, maar de toen beluisterde opname is zeker niet de laatste in The 1966 Live Recordings (al voelt dat soms wel zo). Helemaal achterin het boxje met al die concertopnamen, na de twee cd's met de opnamen van de 27ste mei, zitten nog vijf cd's. Deze vijf cd's bevatten de audience tapes die de box compleet moeten maken. Het gaat om opnamen van de volgende vijf concerten:

5 februari, White Plains
6 februari, Pittsburgh
26 februari, Hempstead
19 april, Melbourne
29 april, Stockholm

Mijn eerste gedachte bij het beluisteren van deze vijf cd's is een open deur: waarom luister ik hier naar? De geluidskwaliteit is maar matig en verbleekt bij al die andere opnamen in The 1966 Live Recordings.
Aan de andere kant: hoeveel opnamen van Bob Dylan met een nog veel slechtere geluidskwaliteit hebben we jarenlang gekoesterd om de eenvoudige reden dat het het beste was wat we hadden? We zijn verwend met de geluidskwaliteit van de eerste 31 cd's in The 1966 Live Recordings en daardoor is het voor de hand liggend om de laatste vijf cd's als 'onder de maat' te bestempelen. Het is beter om dat niet te doen en wel te luisteren naar die audience tapes.De opnamen op deze vijf cd's hebben wat te bieden.

De eerste 31 cd's van The 1966 Live Recordings laten steeds (delen van) dezelfde setlist horen:

01. She Belongs To Me
02. Fourth Time Around
03. Visions Of Johanna
04. It's All Over Now, Baby Blue
05. Desolation Row
06. Just Like A Woman
07. Mr. Tambourine Man

08. Tell Me, Momma
09. I Don't Believe You
10. Baby, Let Me Follow You Down
11. Just Like Tom Thumb's Blues
12. Leopard-Skin Pill-Box Hat
13. One Too Many Mornings
14. Ballad Of A Thin Man
15. Like A Rolling Stone *

* één uitzondering: Sydney, 13 april: "Positively 4th Street" i.p.v. "Like A Rolling Stone"

Toch stond die setlist niet vanaf de eerste concerten in 1966 vast. Dat kon ook niet, begin 1966 werkte Bob Dylan nog aan het componeren van (een deel van) de nummers die later op Blonde On Blonde terecht zouden komen. Een deel van de audience tapes op die laatste vijf cd's in The 1966 Live Recordings werd vroeg in 1966 gemaakt. Dit is te zien aan de setlists.

Tijdens het concert in White Plains op 5 februari speelde Bob Dylan "To Ramona" en "Love Minus Zero / No Limit" in plaats van "Fourth Time Around" en "Just Like A Woman". Hetzelfde geldt voor het concert van een dag later in Pittsburgh. Helaas is de opname van "Love Minus Zero / No Limit" op de audience tape van Pittsburgh incompleet. Het zijn met name deze opnamen van "To Ramona" en "Love Minus Zero / No Limit" die deze audience tapes tot opmerkelijke luisterervaringen maken.
Ook aardig: tijdens het concert in Pittsburgh speelde Bob Dylan zowel "Positively 4th Street" als "Like A Rolling Stone".

Eind februari, het concert in Hempstead: Bob Dylan heeft inmiddels "To Ramona" vervangen voor "Fourth Time Around", maar speelt nog wel "Love Minus Zero / No Limit" in plaats van "Just Like A Woman" als voorlaatste nummer van de solo-set.

Nee, de geluidskwaliteit van de laatste vijf cd's van The 1966 Live Recordings is niet geweldig, maar vanuit een historisch oogpunt is het zeer belangrijk dat de opnamen op deze cd's toch in The 1966 Live Recordings te vinden zijn. Ze laten het begin horen van een (lang) ontwikkelingsproces van niet alleen een zanger en zijn begeleidingsband, maar ook van Dylans zoektocht naar de enige setlist voor 1966.

Iets om uit te zoeken: volgens een kort bericht in Isis issue 190 zijn de opnamen van "Like A Rolling Stone" van Cardiff en Newcastle op de cd's in The 1966 Live Recordings verwisseld.

Wie denkt met de aanschaf van The 1966 Live Recordings alle opnamen van Bob Dylans concerten in 1966 in huis te hebben zit er naast. Hier en daar ontbreekt er nog wel wat in The 1966 Live Recordings. Met dank aan Rob sluit ik dit negentiende en (voorlopig) laatste stuk over The 1966 Live Recordings af met een overzicht van de ontbrekende opnamen.

Live 1966+ door Rob

Vóór de release van The 1966 Live Recordings circuleerden van onderstaande concerten reeds opnamen.  De volgende fragmenten / stukjes opname van bepaalde nummers, of complete opnamen uit andere bron ontbreken op de officiële release.

- February 6, Pittsburgh: enkele seconden tuning aan het begin van ‘Like a rolling stone’ is verwijderd.

- February 26, Hempstead: enkele seconden op de audience tape tussen ‘Mr tambourine man’ en ‘Tell me, momma’ ontbreekt.

- April 13, Sydney: kort stukje aan het begin van ‘She belongs to me’. De pauze (intermission) tussen de akoestische helft en de elektrische helft (publiek). De stiltes (Dylan/audience) tussen de nummers zijn ingekort.

- April 20, Melbourne: op de originele tape is het intro van ‘Mr tambourine man’ nog te horen (ruim 30 seconden). Op de release ontbreekt dit. De stiltes (Dylan/audience) tussen de nummers zijn ingekort.

- April 29, Stockholm: er circuleert een betere opname van de audience tape dan die voor de box is gebruikt. De gereleasde opname is vrijwel identiek aan Disc 10 van de 26-cd bootleg box Jewels & Binoculars op het Vigotone label.

- May 5, Belfast: van Alderson’s mono Nagra tape stamt de live ‘I don’t believe you’ die op Biograph staat, echter in een andere ‘mix’.

- May 10, Bristol: het begin van ‘One too many mornings’ ontbreekt; Sony Legacy had dit van de audience tape kunnen invoegen (zoals wel gedaan bij het begin van ‘Just like Tom Thumb’s blues’ van Liverpool). Voor de ontbrekende akoestische nummers heeft Sony mogelijk opnieuw teruggegrepen op opname van de Bristol audience tape die op de Jewels & Binoculars box van Vigotone staat.  Deze klinkt iets beter op de Scorpio bootleg Away From The Past.

- May 14, Liverpool: zoals dan nu bekend, is het begin van ‘Just like Tom Thumb’s blues’ “gepatched” van de versie van Belfast 6 mei. De b-kant van de ‘I want you’ single klinkt iets droger / schraler dan de opname op The Live 1966 Recordings.

- May 15, Leicester: hiervan staat op The Live 1966 Recordings Alderson’s mono Nagra opname, maar er ciriculeert ook een onvolledige audience tape, waarvan de best klinkende versie te vinden is op Jewels & Binoculars (Disc 16).

- May 17, Manchester: de “CBS Records recording” van de eerste 5 akoestische nummers ontbreekt (in plaats van de 3-track CBS opname heeft Sony Legacy voor de box simpelweg Disc 1 van The Bootleg Series Vol.4: Live 1966 overgenomen, de Nagra tape van Richard Alderson) . De CBS opnamen van deze 5 nummers klinken het best op de bootleg Genuine Live 1966 op het Scorpio label.

- May 20, Edinburgh: de incomplete opnamen van ‘Desolation row’ en ‘Mr tambourine man’ staan wel volledig op de audience tape. Ook deze had Sony dus kunnen complementeren door de ontbrekende fragmenten te “patchen” van de audience tape. ‘Ballad of a thin man’ van Edinburgh was al eerder uitgebracht, op The Bootleg Series Vol.7: No Direction Home, maar staat daarop in een “fake” stereo mix met een laag reverb erover, wat herinnert aan de duophonic mixen van popalbums uit de jaren ’60.

[met dank aan Rob]


I Want You

Dylan kort #1212

Triplicate krijgt in recensie Uncut (mei) een 7 uit 10. De recensie eindigt met: "For all its easy charms,Triplicate labours its point to the brink of overkill. After five albums’ worth of croon toons, this feels like a fat full stop on a fascinating chapter. It’s been fun, and occasionally revelatory, but the take-away from Dylan’s 38th studio album is that, five years after Tempest, now might be a good time for the winner of the Nobel Prize for Literature to dig out his pencil case and, as he promises in the opening refrain of 'PS I Love You', 'Take my pen in hand and start…'" [met dank aan Theo]
Het debutantenbal [gisteravond]: "literatuur is... Bob Dylan", zie hier.

Your debutante just knows what you need
But I know what you want

Video: "Tomorrow Is A Long Time", 3 oktober 1987, zie hier. Beeld is niet geweldig, maar de muziek wel.
Afbeelding: Bob Dylan en Chuck Berry. Berry overleed gisteren, hij werd 90 jaar.

Most Of The Time #2 (aanvullingen)

Bij het afsluiten van de computer, gisteravond, schoot door mijn hoofd het voornemen om de twee live-versies van "Most Of The Time" met elkaar te vergelijken. Dat voornemen bleef vandaag door mijn hoofd spoken. Dat ging maar door tot ik vanmiddag eindelijk de tijd vond om de twee versies van "Most Of The Time" met elkaar te vergelijken. Ik verwachtte niets meer te vinden dan dat de live-versie van de promo-cd een ingekorte versie is van de video-versie van "Most Of The Time".
Niet dus, de twee live-versies zijn verschillend, het gaat om twee verschillende opnamen. Dat wordt het meest duidelijk wanneer je je concentreert op het tweede couplet.
Volgens Lyrics 1961 - 2012 zijn de laatste twee regels van het tweede couplet:

And I don’t even think about her
Most of the time

Dit zijn inderdaad de woorden zoals Bob Dylan die zingt op de Oh Mercy-versie van "Most Of The Time". Op hetzelfde punt in de video-versie zingt Bob Dylan echter een iets afwijkende tekst:

And I don’t even care about her
Most of the time

Op de live-versie zoals die te horen is op de promo-cd gaat Bob Dylan echter nog een stap verder in het veranderen van de tekst:

I don’t even care what happened to her
Most of the time

Er zijn nog wel meer verschillen tussen de video-versie en de promo-cd-versie van "Most Of The Time", maar bovenstaande is wel de meest duidelijke.


Most Of The Time

"Most Of The Time" is het schitterende nummer dat op het album Oh Mercy (1989) te vinden is. "Most Of The Time" gaat over het tevergeefs proberen te vergeten van een voormalige geliefde. Ik denk niet aan haar, meestal. Zoiets.

Most of the time
My head is on straight
Most of the time
I’m strong enough not to hate
I don’t build up illusion ’til it makes me sick
I ain’t afraid of confusion no matter how thick
I can smile in the face of mankind
Don’t even remember what her lips felt like on mine
Most of the time

Hoe harder je jezelf inprent niet te denken aan haar, des te meer zal ze je gedachten bevolken. En maar blijven zeggen dat 't allemaal wel meevalt, meestal.
In 2008 verscheen op Tell Tale Signs een alternatieve versie van "Most Of The Time" en een tweede alternatieve take van dit nummer is te vinden op de luxe editie van dit achtste deel van The Bootleg Series.
De meeste Dylan-liefhebbers zullen bekend zijn met deze drie versies van "Most Of The Time". Toch zit de mooiste officieel uitgebrachte versie van "Most Of The Time" niet bij deze drie, al heeft het mij jaren gekost om dat te horen.

Op 16 maart 1990 - vandaag precies 27 jaar geleden - was Bob Dylan in de Record Plant Studio te Hollywood om een videoclip voor "Most Of The Time" op te nemen. In plaats van voor de draaiende camera's de Oh Mercy-versie van "Most Of The Time" te playbacken, nam Bob Dylan met David Lindley (gitaar), Randy Jackson (basgitaar) en Kenny Aronoff (drums) een hard bijtende, nieuwe versie van "Most Of The Time" op.
In april 1990 bracht platenmaatschappij Columbia in Amerika een promo-cd met drie versies "Most Of The Time" uit: de Oh Mercy-versie, een edit van de Oh Mercy-versie en de op 16 maart 1990 opgenomen live-versie van "Most Of The Time". Het is de ruwe schoonheid van deze live-versie die mij achtervolgt.

Niets is ooit simpel. Er is meer en er is onduidelijkheid en verwarring.
De live-versie van "Most Of The Time" (4:55) op de promo-cd is niet (helemaal) identiek aan de live-versie die te horen is in de videoclip (5:44).
Volgens Tim Dunn in The Bob Dylan Copyright Files klopt de informatie over de opnamedatum en plaats zoals gegeven op de hoes van de promo-cd niet. Volgens Dunn werd de schitterende live-versie van "Most Of The Time" opgenomen op 2 maart 1990 in de Culver City Studios.
Glenn Dundas geeft in zijn boek Tangled dezelfde opnamedatum als Tim Dunn.
De door Olof's Files en Glenn Dundas gegeven informatie is verwarrend. Volgens de door beide mannen gegeven informatie is er tijdens deze sessie gewerkt aan drie versies van "Most Of The Time". Volgens de informatie van Olof's Files, althans zoals ik die lees, leverde het samenvoegen van take 1 en 2 de live-versie voor de promo-cd op en take 3 de live-versie voor de videoclip.
Volgens Glenn Dundas, als ik hem goed begrijp, werd er tijdens de sessie van 2 maart 1990 niet alleen een live-versie (of twee live-versies) van "Most Of The Time" opgenomen, maar werd ook de edit van "Most Of The Time" gemaakt. bovendien werden er, aldus Glenn Dundas, overdubs aan de live-opnamen van "Most Of The Time" toegevoegd.

Hoe het nou daadwerkelijk zit met die opnamesessie in maart 1990 weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ik het de hoogste tijd vind om de (bijna) vergeten live-versie van "Most Of The Time" uit maart 1990 weer eens onder de aandacht te brengen omdat die zo onconventioneel en hartverscheurend mooi is.


 


Dylan kort #1211



Peter Dejaegher: 'Lessen in Dylan (18)' en 'Lessen in Dylan (19)'.
De boekendokter: Onder andere over de Nobelprijs, zie hier.
Film: Bob Dylan en Leonard Cohen in de kroeg, zie hier.

los guitaristas

The music is a dance
for the ones who don't dance, it is

a wiggle, obscene, beginning with the
hips, and ascending forthwith

to the mind.

- Robert Creeley -



Bob Dylan, Jack Kerouac & Frank Sinatra

Er zijn lijnen te trekken van de werken van Jack Kerouac naar de werken van Bob Dylan. In mijn zoektocht naar deze lijnen voor het schrijven van mijn boek Dylan & de Beats lees ik vele boeken van Jack Kerouac opnieuw. Zo heb ik net Desolation Angels opnieuw gelezen. In dit boek de volgende zin waar ik toch even voor uit mijn stoel sprong: "I sang Sinatra's 'I'm a Fool' all the way home in the cab."
Op Shadows In The Night zingt Bob Dylan het van Frank Sinatra bekende "I'm a Fool to Want You". Je zou bijna denken dat hier een lijn ligt. Die lijn is dan niet zozeer van Kerouac-de-schrijver naar Dylan-de-schrijver, maar van Kerouac-de-muziekliefhebber naar Dylan-de-muziekliefhebber.
Ik schrijf met opzet "Je zou bijna denken dat ook hier een lijn ligt", met een streep onder "bijna". Die lijn is er namelijk niet. Dit is toeval, niet meer en niet minder.
Alleen degene die actief zoekt naar lijnen tussen de werken van Jack Kerouac en Bob Dylan [ik dus] ziet hier, al is het maar voor even, een lijn in.
Er zijn vele lijnen te trekken van Kerouacs Desolation Angels naar de werken van Bob Dylan, maar geen van die lijnen loopt via Frank Sinatra.

Dylan kort #1210 [twee kijktips & en boek]

And there are no truths outside the Gates of Eden
Made in Europe: Zie hier, vanaf 9:11 [met dank aan Alja]
Natural World: Zie hier, vanaf 8:12 [met dank aan Hilda]
Larry Watson schreef het boek Sundown, Yellow Moon, zie hier en hier, laatste couplet. [met dank aan Hilda]

Weekend: Bringing It All Back Home & Mexico City Blues

Sinds het verschijnen van The Cutting Edge in november 2015 heb ik de albums Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blonde On Blonde niet zo vaak meer gedraaid. Steeds weer greep ik naar The Cutting Edge wanneer ik de Bob Dylan uit 1965 en 1966 wilde horen.
Vanochtend heb ik met het opzetten van Bringing It All Back Home bewust de in november 2015 ontstane gewoonte doorbroken.
Ik heb een zwak voor Bringing It All Back Home.
Wie niet?
Het album bevat schitterende nummers als "She Belongs To Me", "Subterranean Homesick Blues", "Mr. Tambourine Man" en "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)", maar meer nog dan die losse delen is Bringing It All Back Home een schitterend geheel, een album. Oké, het album heeft twee sterk van elkaar verschillende kanten, maar gek genoeg maakt die ogenschijnlijke tegenstrijdigheid tussen de muziek op de twee kanten van de elpee juist Bringing It All Back Home tot een geheel.
En hoe goed, hoe rijk, hoe aangenaam The Cutting Edge ook is, het is geen album zoals Bringing It All Back Home dat wel is.

Altijd denk ik bij het beluisteren van Bringing It All Back Home even aan de Amerikaanse schrijver Jack Kerouac. Vanochtend ook weer. Dat komt vooral door het nummer "On The Road Again" op Bringing It All Back Home. Kerouacs bekendste boek draagt immers de titel On The Road. Dat is geen toeval, dat blijkt wel uit de vele andere overeenkomsten tussen de (titels van de) werken van Jack Kerouac en Bob Dylan.

Kerouacs On The Road was (is) een belangrijk boek voor Bob Dylan, maar nog veel belangrijker voor Dylan was (is) Kerouacs Mexico City Blues.
Bob Dylan: "Someone handed me Mexico City Blues in St. Paul in 1959 and it blew my mind. It was the first poetry that spoke my own language."

Morgen, zondag 12 maart, is het precies 95 jaar geleden dat Jack Kerouac werd geboren. Hij overleed veel te vroeg, in oktober 1969 op 47-jarige leeftijd.
In mijn dagdromen rij ik morgen naar de kust. Staand op het strand zal ik Mexico City Blues openslaan en de woorden over de zee laten rollen. Niet de woorden die Bob Dylan of Allen Ginsberg in november 1975 bij het graf van Jack Kerouac in Lowell lazen. Ik zal het aan het toeval overlaten, sla Mexico City Blues open en lees bijvoorbeeld "129th Chorus":

We've all been sent
On a mission
To conquer the desert
So that the Shrouded
       Traveler
Behind us
Makes tracks in the dust
   that dont exist,
   He'll, or We'll,
   All end in Hell
   All end in Heaven
   For sure -
Unless my guess is wrong,
We are all in for it
And our time 
Is Life,
The Penalty,
          Death.
      The Reward
      To the Victor
      Then Goes.
The Victor is Not Self

Daarna zal ik weer in mijn auto stappen en naar huis rijden. Onderweg zal ik geen woord zeggen, alleen maar luisteren naar Bringing It All Back Home op de autoradio en de herinnering aan brekende golven in mijn achterhoofd.
Ik word thuis gebracht.

Tough Mama

De songs van Bob Dylan moeten door Bob Dylan - en door niemand anders - gespeeld worden. Wie probeert mij naar een cover van een Dylan-song te laten luisteren moet van goede huize komen wil ik meer dan enkele seconden luisteren, als ik er al aan begin.
Ik ben eigenwijs, zoveel moge duidelijk zijn.
Mijn weigering om ooit nog naar covers van Dylan-songs te luisteren komt niet uit de lucht vallen. Ik heb in de loop der jaren honderden covers gehoord. Ik ben proefondervindelijk (eigen-)wijs geworden. Nobody sings Dylan like Dylan staat er aan de binnenkant van mijn schedel getatoeëerd. En ondanks mijn overtuiging dat Dylan-de-zanger nodig is om Dylan-de-componist tot zijn recht te laten komen, ken ook ik de spreekwoordelijke uitzonderingen op de regel.

In 2005 verscheen de dubbel-cd Garcia Plays Dylan van Jerry Garcia. Elf jaar heb ik getwijfeld over aanschaf, een paar maanden geleden ging ik overstag. Garcia Plays Dylan bevat 15 songs, opnamen gemaakt tussen 1973 en 1995 met bands als Legions of Mary, The Jerry Garcia Band en natuurlijk Grateful Dead. Lang niet alle opnamen op Gracia Plays Dylan bezorgen mij dat onrustige gevoel in mijn donder dat ik krijg van goede muziek, verre van zelfs, maar dat neemt niet weg dat Garcia Plays Dylan enkele noemenswaardige covers van Dylan-songs bevat, waaronder "Tough Mama".

De opname van "Tough Mama" op Garcia Plays Dylan is van een concert van de Jerry Garcia Band op 18 november 1975. De "Tough Mama" van de Jerry Garcia Band duurt iets meer dan 9 minuten.

Jerry Garcia is vooral bekend als stergitarist van met name Grateful Dead. De man weet magische klanken en solo's uit zijn instrument te toveren. Toch is dat gitaarspel voor mij niet de grootste aantrekkingskracht van Garcia's muziek, dat is zijn dunne, vaak wat onzeker klinkende stem.
Garcia is, net als Dylan, een zanger die zijn woorden weegt voor ze zijn mond verlaten. Dat wat zijn stem voor mij aantrekkelijk maakt is goed te horen in "Tough Mama".

Jerry Garcia overleed in 1995. Na zijn dood noemde Bob Dylan Gracia's gitaarspel "moody, awesome, sophisticated, hypnotic and subtle." Ik had het niet beter kunnen zeggen, vooral de woorden "hypnotic and subtle" definiëren Garcia's spel uitstekend.
De "Tough Mama" op Garcia plays Dylan lat zich zeker ook omschrijven als "hypnotic and subtle". Dat geldt voor Garcia's gitaarspel, maar zeker ook voor de manier waarop Garcia zingt, zonder dat de 'zweverigheid' de overhand krijgt (zoals bijvoorbeeld wel gebeurt bij "Knockin' On Heaven's Door" op Garcia plays Dylan).

Terwijl ik voor de tweede of derde keer vanavond luister naar "Tough Mama", lees ik nogmaals Bob Dylans gehele reactie op de dood van zijn "grote broer" Jerry Garcia, hier.

Dylan kort #1209

Peter Dejaegher: "Lessen in Dylan (16)", "Lessen in Dylan (17)"
Bob Dylan-dienst: Papendrecht, 14 mei, zie hier.
Old Crow Medicine Show speelt Blonde On Blonde, zie hier.
Onder de titel "Factcheck moet controverse beslechten, niet veroorzaken" schrijft Sjoerd de Jong (NRC 25/2) onder andere: "Toch even Bob Dylan erbij opgezet. Dat nummer waarin hij een paranoïde communistenjager speelt die van alles onderzoekt op sporen van infiltratie, inclusief zijn schoorsteen en de bekabeling van zijn televisie - en uiteindelijk ook zichzelf." En terwijl ik dit lees moet ik vooral denken aan het boek dat Sjoerd de Jong over Bob Dylan schreef en de noodzaak om de facts te checken... [met dank aan Alja]
Boeken: Mijn boeken Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978 en Luister je nou alweer naar Bobby zijn vanaf nu niet meer leverbaar. Ik ben van plan om - na het voltooien en publiceren van Dylan & de Beats - te werken aan het herschrijven en aanvullen van Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978.

Bob Dylan & Françoise Hardy (mei 1966)


Niet lang na het plaatsen van mijn stuk over de opnamen van Bob Dylans concert in Parijs op 24 mei 1966 stuurde Patrick mij een link naar een stuk over de ontmoeting tussen Françoise Hardy en Bob Dylan. Als ik aan die ontmoeting denk dan denk ik gelijk aan die ene foto, een foto waarop zowel Bob Dylan als Françoise Hardy zich ongemakkelijk met de situatie lijkt te voelen. Françoise Hardy houdt een elpee in haar armen, Bob Dylan heeft op zijn schoot een of ander pakket liggen. Hij rookt (uiteraard, het is tenslotte een foto uit 1966). Ze staren allebei in het niets.
Waar denken ze aan?
Is het de fotograaf die met zijn aanwezigheid voor de ongemakkelijke situatie zorgt?
Ik weet het niet.
Er zijn vele foto's van de ontmoeting tussen Françoise Hardy en Bob Dylan gemaakt, maar het is alleen de foto vol ongemak uit deze serie die mij echt aanspreekt. Een goede psycholoog zal precies kunnen vertellen wat dat over mij zegt.
Waarom denk ik niet gelijk aan die videoclip die ter promotie van The Cuting Edge een tijdje geleden op het internet is gezet wanneer het gaat over de ontmoeting tussen Hardy en Dylan?
Het antwoord is simpel: ik was vergeten dat Hardy in die videoclip voorbij flitst. Je moet goed opletten, het is voorbij voor je het weet. Maar als je goed oplet zie je niet alleen Françoise Hardy en Bob Dylan in kleur, maar ook dat ze het best gezellig samen hadden op die dag in mei 1966 in Parijs.