Dylan kort #484

Oud stuk teruggevonden: Verdient Bob Dylan de Nobelprijs voor Literatuur? door Hans Walraven.
De band The Vision of Johanna, opgericht in 2010 in Bergen op Zoom.
Meer over Tom Jones die Dylan onttroont.
Gaat Frits een boek schrijven over Dylan?
Vergeet niet het stuk hieronder over The Cambridge companion to Bob Dylan te lezen.
Gisteren, bladerend door de archieven, kwam ik de foto links tegen in een oude aflevering van Muziek expres. Links op de foto staat Allen Ginsberg, dichter. Zijn lied September on Jessore road, opgenomen in 1971 met Dylan op piano, orgel en gitaar, werd op 9 april 2007 door Roel Bentz van den Berg op de Nederlandse radio uitgezonden. Op de 4 cd boxset Holy soul jelly roll van Allen Ginsberg is het nummer ook te vinden, maar dan in een afwijkende versie. De basistrack, aldus het boekje bij Holy soul jelly roll, is een onuitgebrachte opname uit 1971 - met Dylan - aangevuld met opnames uit 1983, gemaakt in de Melkweg, Amsterdam.
De tekst en bladmuziek van September on Jessore road is o.a. te vinden in het boek Collected poems 1947 - 1980 van Allen Ginsberg. Voor de achterflap van dit boek schreef Dylan: Ginsberg is both tragic & dynamic, a lyrical genius, con man extraordinaire and probably the single greatest influence on American poetical voice since Whitman.
Dylan & Ginsberg, er is meer dan September on Jessore road, veel meer.

aanvulling 13.30:
Meer over deel 9 van The Bootleg series, inclusief mogelijke tracklist, op de (Engelstalige) website van de Examiner (met dank aan André voor de tip).
Op Modern times de achtste open brief van Frits Tromp aan ondergetekende.

Van Cambridge mag men wat verwachten

Vorig jaar verscheen het boek The Cambridge companion to Bob Dylan, samengesteld door Kevin J.H. Dettmar. Vanaf het moment dat dit boek werd aangekondigd, heeft het een enorme aantrekkingskracht op mij gehad. Dit wilde ik lezen. Cambridge is niet een of ander lullig universiteitje, maar een wereldberoemd opleidingsinstituut. Het zou niet anders kunnen, dan dat de inhoud van dit boek de geest zou scherpen, zo stelde ik mij voor, dat dit boek de deur was naar Dylan-wijsheid.
Om onduidelijke redenen bleef ik de aanschaf van dit boek maar uitstellen, het raakte op de achtergrond door andere, pas verschenen boeken en tussendoor las ik een vernietigende recensie over dit boek. Vernietigende recensie of niet, het is wel Cambridge & een paar weken geleden kwam het er eindelijk van, ik bestelde het boek via internet en ontving het kort daarop - inmiddels al weer de vierde druk - en in de afgelopen dagen heb ik het gelezen.
De vierde druk alweer! Hoeveel boeken over Dylan beleven Überhaupt een vierde druk? En dat binnen een paar maanden tijd. Wauw!
Goed, ik heb het dus gelezen en het is - zoals vaak wel het geval is bij boeken uitgegeven door een universiteit - helemaal niet moeilijk om te lezen. Met een beetje meer dan alleen middelbare school-Engels, lees je dit met twee vingers in je neus. Appeltje eitje, kat in het bakkie.
De hamvraag is natuurlijk of het boek goed is, het antwoord is een simpele Nee, helaas.
In de zeventien essays in dit boek, geschreven door negentien verschillende auteurs, wordt zelden tot nooit echt de diepte ingegaan. Hoe kan het ook anders, zeventien essays in ongeveer 160 blz., dan is er geen ruimte om de diepte in te gaan. Sterker nog, bijna ieder essay begint weer met een korte introductie, een overzicht van Dylans carrière en leven. Herhaling en als er ergens geen ruimte voor is in 160 blz. essays, is het voor herhaling.
Zelfs het essay van Lee Marshall, auteur van het geweldige boek Bob Dylan the never ending star, komt niet uit de verf. Zelfs de 'droomcombinatie' van Eric Lott - auteur van Love and theft: blackface minstrelsy and the American working class - en een essay over "Love and theft" - inderdaad is de titel naar het boek van Lott - werkt niet. Zelfs de... ach, laat maar, het werkt niet.
Is het boek dan niet voor mij bedoeld, zo vraag ik me af. De blurb op de achterflap: This book will be invaluable both as a guide for students of Dylan and twentieth-century culture, and for his fans, providing a set of new perspectives on a much-loved writer and composer. Voor de fans - verschrikkelijk woord, maar dit terzijde - althans voor deze fan niet dus.
Voor de studenten dan maar, wat logisch lijkt, het is tenslotte The Cambridge companion. Mogelijk dat studenten... Als een eerste introductie...
Nee, nee, nee. Dit mag niet aan studenten voorgelegd worden. Al lezend ontstaat er geen beeld van Dylans werk, om nog maar het minst erge te noemen. Het ergste is misschien nog wel dat een boek dat voorgelegd zal worden aan studenten, dat is uitgegeven door de Cambridge University press, geen Nogowski's zou mogen bevatten. Maar ze zijn er wel. Zo zou de Never ending tour in februari 1988 zijn begonnen (blz. 6), werden de beelden voor Dont look back in 1964 opgenomen (blz. 31) en is Daniel Lanois de producer van o.a. Dylans Under the red sky (blz. 70), om de drie meest tenenkrommende fouten ten noemen.
Zijn er nog positieve kanten aan dit boek? Het vergt weinig tot geen geestelijke inspanning tijdens het lezen.

Dylan kort #483 [komkommertijd]

Onttroont crooner Tom Jones Bob Dylan? zie hier. Meer van hetzelfde hier.
Ernst Jansz - Dromen van Johanna, hier.
Op vier augustus begint Dylan aan een Amerikaanse tournee, vergeet niet voor die tijd je deelnameformulier op The Never Ending Pool in te vullen.
Ik blijf het maar keer op keer herhalen: bijdragen aan deze weblog zijn meer dan welkom. Denk aan teksten (kort of lang), commentaar, foto's, scans van memorablia, enz. Bijdragen kun je sturen naar tom_dylan@hotmail.com.

Open brief aan Frits Tromp #7

Beste Frits,

Dank voor je zevende open brief. Ik vind het aardig om te lezen dat ik je regelmatig weet te verrassen. Dat 'verrassingselement' is geen bewuste keuze. Ik denk nooit voor het schrijven 'laat ik nu eens de lezers verrassen', het gebeurt gewoon. Wat voor jou verrassend is, is voor mij de 'gewone' gedachtestroom.
Het 'interview' met David Pichaske is vooral verrassend doordat Pichaske zo vriendelijk was om uitgebreid te antwoorden op mijn handvol vragen. Mijn enige bijdragen in dit 'interview' zijn het sturen van een handvol vragen aan Pichaske, en het vertalen van zijn antwoorden. De dagelijkse gang zit vol verrassingen.

De recensie van Emil Peeters van het concert van november 2003 in de Metro ken ik niet, maar wanneer ik zo je brief lees, mis ik er ook weinig aan. Op 10 november 2003 was ik ook in de Heineken Music Hall, geen slecht concert, maar tot op de dag van vandaag vind ik het een van de minste Dylanconcerten die ik gezien / gehoord heb. Dat het concert als niet meer dan redelijk in mijn geheugen staat aangemerkt, heeft waarschijnlijk deels met een aantal externe factoren te maken. Ik herinner mij dat ik die dag rugklachten had, dat ik een plek achterin de Heineken Music Hall had gekozen, aan de zijkant, zodat ik makkelijk wat kon lopen, rekken en strekken om de pijn wat te verzachten. Het geluid was werkelijk abominabel, waarschijnlijk mede door de door mij gekozen plek. Inmiddels heb ik wel geleerd dat het concert beter was dan ik me herinner.
Wat in de archieven lopen spitten naar recensies van de concerten van 10 en 11 november 2003. De eerste die ik vind is van Robert Haagsma uit het Algemeen Dagblad van 13 november. Haagsma begint met een bijna verplicht lijkend overzicht van Dylans carrière, je kent het wel: protestzanger, man met gitaar, religie in de jaren 70, enz. Vervolgens schrijft Haagsma: Een man met een missie en gewapend met een gitaar - zo konden we Bob Dylan de afgelopen 40 jaar immers uittekenen. Tijdens de eerste van twee uitverkochte concerten in Amsterdam leek hij zich bijna te willen verschuilen achter een batterij toetseninstrumenten. En iets verder, daar komt het: Veel was ook hetzelfde: zijn bijna onaardse kraakstem, die het vooral aan het eind van het concert bijna leek te begeven. De jeuk begint al aardig te komen. Ik ben inmiddels op de helft van de recensie, wanneer Haagsma de eerste songtitels weet te noemen: Bob Dylan en zijn band speelden relatief veel recent werk, dat een gespierde uitvoering meekreeg: Tweedle dee and tweedle dum, Cry a while en het heerlijk swingende Summer days. Even verderop weet Haagsma nog Like a rolling stone en All along the watchtower te noemen. Tegen het eind van de recensie gooit Haagsma er nog een ander journalistiek stokpaardje tegenaan: Communiceren met zijn trouwe fanschare deed Bob Dylan nauwelijks in Amsterdam. Hij stelde alleen zijn band voor, waarbij hij zich - nauwelijks verstaanbaar - liet ontvallen dat er 'hier veel leuke dames rondliepen'. Een aardig compliment aan zijn Nederlandse publiek. In werkelijkheid wemelde het echter, vooral voorin de zaal, van de aangeschoten veertigers en vijftigers. Of eigenlijk zijn het twee stokpaardjes: Dylan praat niet en het publiek is 'oud' en aangeschoten.
In Haagsma neuzelverhaal zijn dus vier journalistieke stokpaardjes terug te vinden:
1. algemeen carrière overzicht (inclusief 'protestzanger');
2. de kraakstem;
3. Dylan communiceert niet;
4. Dylans publiek is 'oud' (en dronken).
Van deze vier zijn vooral de tweede en derde erg populair in 2003.
Sjoerd de Jong in NRC Handelsblad van 11 november 2003: Het leidde tot wat ongemakkelijk geschuifel onder de popfans-op-leeftijd in de zaal en Al benutte hij zijn raspende zangstem soms vooral voor het afgeknepen voordragen van lettergrepen. Sjoerd de Jong scoort 'slechts' twee van de vier stokpaardjes. Uit dezelfde krant, maar dan een dag later, een column van Frits Abrahams. 90% van de column gaat over de aanschaf van kaarten, slechts enkele regels over het daadwerkelijke concert (van 11 november). En in die paar regels weet ook Frits Abrahams twee stokpaardjes aan te tippen: Zo [achter de piano] bleef hij de hele avond staan, half van ons afgewend, alsof we een beetje stonken, en hij richtte slechts drie woorden tot ons: "Hello my friends." Zijn zang klonk als een slechte imitatie van Tom Waits, en in zijn oude nummers had hij zo weinig zin dat hij ze snel afraffelde.
Moet ik daar nog iets anders aan toevoegen dan: FOEI!
Menno Pot in de Volkskrant (12 november) kijkt wel terug op het verleden in zijn inleiding, maar op het recente verleden: de regelmaat waarmee Dylan Nederland aandoet voor concerten. Over die oude concerten: Je weet dat zijn begeleidingsband prima is en dat hij de zanglijnen van oude songs vaak grommend afraffelt, waar hij nieuwe nog wel eens echt probeert te zingen. En iets verder: Dylan heeft ze zo ontelbaar vaak uitgevoerd dat hij het niet kan laten de zanglijnen soms onherkenbaar te verhaspelen. En dan natuurlijk ook maar dat andere in 2003 zo geliefde stokpaardje: Misschien was het het gevoel nog steeds in een rock-'n-rollbandje te spelen dat aan Dylan zijn enige opmerking van de avond ontlokte: 'Veel mooie vrouwen hier, in deze stad.'
Tot slot Peter Bruyn, in het Parool (11 november): Dylan is de afgelopen jaren wel eens beter bij stem geweest (…), dat kan nog, maar dan: maar veel vaker klonk zijn gekras en gekraai aanzienlijk slechter. En aan het eind van de recensie nog wat over het 'zwijgen': Wie gesproken commentaar verwachtte op de oorlog in Irak, de dood van zijn oude vriend Johnny Cash of wat dan ook, kwam bedrogen uit. Niemand, maar dan ook niemand maar enigszins bij zijn volle verstand gaat na een Dylanconcert met de verwachting dat Dylan zich zal uitspreken over de oorlog in Irak of over de dood van Johnny Cash of voor mijn part over het aanspoelen van een bruinvis op het strand van Scheveningen. Dylan 'spreekt zich niet uit' tijdens concerten, Dylan doet waarvoor hij gekomen is: muziek maken. Zouden meer muzikanten moeten doen.
De recensie van Peter Bruyn werd ook nog in de Stentor geplaatst, op 12 november. Blijkbaar is de recensie zoals afgedrukt in het Parool ingekort, in de Stentor krijgt de lezer véél meer, maar of de lezer daar blij mee moet zijn: Hij krast, kreunt, kraait, rochelt en krijst zijn teksten en hij komt er mee weg.
Wacht even, ik ga even een aspirine nemen, ben zo terug.
(…)

De vertaling van Bindervoet en Henkes van Chronicles vol. 1 vind ik nog wel redelijk te pruimen (ik weet zeker dat ik het niet beter zou kunnen), maar de vertalingen van Dylans songteksten zijn vaak echt onder de maat. Er zijn betere vertalingen hier en daar verschenen. Probleem is natuurlijk dat songteksten eigenlijk onvertaalbaar zijn, zeker wanneer het doel - zoals het doel van Bindervoet en Henkes was - is dat de vertaling ook daadwerkelijk gezongen kan worden. Van Bindervoet en Henkes heb ik - ruim voor ze aan het vertalen van Dylan begonnen - een boek gelezen over Arthur Schopenhauer, zeker geen onaardig boek (maar zeker ook niet meer dan aardig). Al moet ik bekennen dat mijn oordeel over dit boek negatief beïnvloed is door de soms abominabele vertalingen van Dylans songteksten.
Het streven om Dylans songteksten voor een Nederlandstalig publiek te ontsluiten is een nobel streven, maar dat zal niet gebeuren door Santa Fe te vertalen als Sinterklaas of Mister Jones uit Ballad of a thin man - in vertaling het tenenkrommende Ballade van een vaag figuur geworden - de naam meneer Toon te geven.
De vertalingen van Bindervoet en Henkes zijn curiosa die niet te serieus genomen moeten worden. Dat is het meest positieve dat ik er over kan zeggen.

Het boek Het verzet van Harmen Wind ken ik niet, dank voor de tip. ik zal er eens naar op zoek gaan.
een paar maanden geleden heb ik een stuk geschreven over Dylan in de Nederlandse literatuur t/m 1978. Dat stuk ligt te verstoffen op de harde schijf van mijn computer. Ik ben er nog niet aan toegekomen om het nog eens kritisch door te lezen en te bepalen wat ik er mee ga doen. Misschien plaats ik het nog wel een keer op de blog.
Er zijn periodes dat ik meer schrijf dan ik kan publiceren - bijvoorbeeld op de blog - de harde schijf van mijn computer staat bol van de stukken over Dylan. Eén van mijn nachtmerries is dan ook dat die harde schijf de brui eraan geeft, voor ik het lef heb gevonden om alles nog eens kritisch langs te lopen en te publiceren. Wat ik eigenlijk moet doen is een back-up maken, maar ik spendeer liever mijn tijd aan het schrijven van nieuwe stukken, aan het luisteren naar Dylan, aan noem maar op, dan aan geestdodende bezigheden als back ups maken.

Highway 61 revisited kocht ik te veel manen geleden om mij nog te kunnen herinneren wanneer het was. Ik weet nog wel dat ik al veel lofprijzingen over dit album had gelezen voor ik het Überhaupt hoorde (hetzelfde geldt voor Blonde on blonde) en dat ik met een te hoog verwachtingspatroon aan het luisteren van dit album begon.
Het album viel in eerste instantie tegen, erg tegen. Maar in de loop der jaren is dat wel veranderd en kan ik oprecht zeggen dat Highway 61 revisited tot een van mijn favoriete albums gerekend mag worden. De plaat schut, rammelt en tiert als een puber bij wie de hormonen door het lichaam gieren. Dit album is een aandachtzuigende brok energie.

Ik heb al een aantal e-mails gekregen van mensen die niet blij zijn met de keuze voor de Witmark demos (en mogelijk Leeds demos) voor de nieuwe aflevering van The Bootleg series. Ik moet je eerlijk bekennen dat ik wel content ben met de keuze voor Witmark. Het is een stukje Dylan-historie dat een officiële release verdient.
Natuurlijk blijven er verlanglijstjes en had de keuze beter gekund, maar Witmark is prima, een verrassende keuze die ik niet heb zien aankomen. Er van uitgaande dat de release alle opnames voor Witmark zal bevatten, betekent dit dat we een (eerste) officiële release krijgen van relatief onbekende nummers als Long ago, far away; Long time gone; All over you; Bound to lose; I'd hate to be you on that dreadful day; Gypsy Lou; Ain't gonna grieve en Guess I'm doing fine. Laat maar komen die nieuwe release!

Met vriendelijke groet,
Als altijd,

Tom

Dylan kort #482

De website van Ernst Jansz is aangepast en bevat nu een pagina over Dromen van Johanna. Op deze pagina ook drie links naar deze weblog. (Met dank aan Frits voor de tip)
Vandaag 44 jaar geleden donderde Dylan van zijn motorfiets af. Meer van hetzelfde, hier.
Tom Jones verbreekt met Praise and blame het oude record van Dylan (oudste zanger met een nummer één notering).

Dylan kort #481 - aanvullingen

Het is een paar uur na plaatsing van Dylan kort #481 en opnieuw struin ik het net af, opzoek naar berichten over The Bootleg series vol. 9 en de boxset met monomixen. Het resultaat staat hieronder, oordeel zelf - maar wees niet te streng. [Dank aan Ton voor het sturen van de link naar de Shot of love bewerking]
Alja Spaan: op een bedje van mos.
Bewerking van de cover van Shot of love.
Videos uit Woltersum: Dylans Every grain of sand door Art, Sieb en Onno. Is het goed? Technisch misschien niet onaardig, maar technisch brengt de emotie niet over.

Dylan kort #481


Twitter: hier.
Dylan in The Gouden Greep [gisteren op de radio]
Zaterdag 31 juli op RTL 4 vanaf tien voor drie 's middags de film Kicking & screaming, deze film is geregisseerd door Jesse Dylan [de zoon van].

Ik had verwacht, toen ik vanochtend op het net ging zoeken, te zullen struikelen over een hoeveelheid pagina's met berichten over The Bootleg series vol. 9 en de 8 cd boxset met monomixen. Niet dus, alleen de tweet van Harry, meer niet.
Misschien ben ik te vroeg, misschien moet ik later vandaag nog eens over het net struinen.

Dylan kort #480 - aanvullingen

Ernst Jansz over zijn Dylan-vertalingen bij Met het oog op morgen. Meer over het album Dromen van Johanna van Ernst Jansz op Altcountry forum.
Meer covers: Tom Jones.
Oud bericht: vertaling van enkele regels van Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again.
Vergeet niet hieronder de stukken te lezen over de nieuwe releases.
Searching for a gem heeft sinds kort een facebook-pagina, zie hier. Op Searching for a gem wordt gewaarschuwd voor nep-releases van een aantal Dylan lp's (vinyl dus), het gaat om nagemaakte Amerikaanse release van Time out of mind (op zwart vinyl, alleen te onderscheiden van het origineel via het matrix-nummer) en mono-persingen op rood vinyl van Bringing it all back home en Highway 61 revisited.

Nieuwe releases: Bootleg series en Mono mixen

Op de website van fanzine Isis is het volgende nieuws te lezen: Deel 9 van The Bootleg series zal zoals het zich nu laat aanzien, 47 tracks bevatten en The Witmark Demos bevatten. Eén bron meldt dat er ook Leeds Demos op deze release terecht zullen komen.
Er is nog geen informatie over het aantal cd's en / of de 'verpakking'.
De eerder genoemde 8 cd boxset met monomixen van Dylans albums van Bob Dylan t/m John Wesley Harding zal ook uitgebracht worden. De boxset zal bestaan uit een 'slipcase' met daarin alle 8 cds in papieren hoezen en een boek(je) met linernotes van Greil Marcus.
De officiële aankondiging van beide releases wordt midden tot eind augustus verwacht, de daadwerkelijk release zal dan half tot midden oktober zijn.

Dylan kort #480

Vergeet niet het interview met David Pichaske hieronder te lezen.
The Bohemes hebben een videoclip gemaakt bij hun nummer Up the modern world, twee keer raden: ze tonen in de clip stukken karton met daarop woorden. Inspiratie gevonden bij de openingsscène van Dont look back. De hoeveelste videoclip is dit die geïnspireerd is op deze ene scène?
Een nieuwe release voor deze zomer: Revival van Rhythms del mundo met daarop o.a. een bijdrage van Dylan: A Hard rain's a-gonna fall. (releasedatum: 6 augustus volgens bol.com, 17 augustus volgens amazon.com) Even op volgorde van vinden, eerst vond ik deze site, waarop geen vermelding van welke bijdrage Dylan aan dit album levert. (Achteraf blijkt het afgebeelde hoesje ook niet te kloppen), na wat verder speuren, vond ik deze site, waarop keurig vermeld wordt dat Dylans bijdrage A Hard rain's a-gonna fall zal zijn. Maar dan wil ik ook weten om welke versie van A Hard rain's a-gonna fall het zal gaan. Even heb ik de hoop dat het om de 'nieuwe' versie uit 2007 zal gaan, maar dat is niet het geval. Hier kunnen fragmenten van een halve minuut beluisterd worden van alle bijdragen. Het gaat om de versie van A Hard rain's a-gonna fall die ook op The Freewheelin' Bob Dylan te vinden is, maar dan met een Cubaans muzikaal sausje eraan toegevoegd. De opbrengst van de plaat gaat naar Haïti.
Ernst Janzs zingt Huiswaarts, een vertaling van Tomorrow is a long time, te zien / horen op youtube.

Interview met David Pichaske

Een paar dagen geleden heb ik de stoute schoenen aangetrokken, en heb ik een e-mail met een aantal vragen gestuurd naar David Pichaske, auteur van het eerder besproken boek Song of the North Country. Vanavond ontving ik een een e-mail terug van David Pichaske met daarin uitvoerige antwoorden op al mijn vragen. De afgelopen drie uur ben ik bezig geweest met het zo goed en zo kwaad als het ging vertalen van de antwoorden.
Veel leesplezier!



Vraag: In de ackknowledgments schrijf je dat je zo'n 20 jaar heeft gekost om Song of the North country te schrijven. Je hebt er niet constant, maar met tussenpozen aan gewerkt. 20 jaar is een lange periode. Is het ooit in je opgekomen dat je het boek niet geschreven zou krijgen, of was dit boek belangrijk genoeg voor je dat het geschreven moest worden, hoe dan ook?

David Pichaske: Ik heb zeven grote interesses: vroege Britse literatuur, de Amerikaanse literatuur van de twintigste eeuw, Bob Dylan, the Beatles, Phil Ochs en 'populaire cultuur' van de jaren zestig, Midwestern-Minnesotan Amerikaanse cultuur en literatuur, de literatuur en cultuur van landen waar ik heb gewoond en onderwezen (voornamelijk Duitsland, Polen, Letland en de soevereine staat Mongolië), creativiteit (romans en gedichten) en fotografie, welke overlapping vindt in de interesse in de Midwest (Ik wilde foto's in dit boek, maar de reactie op die suggestie was NEE). Deze zeven gebieden zijn allemaal terug te vinden op mijn website davidpichaske.com. Terugkijkend, moet ik constateren dat ik dat ik een interessegebied ontdek door er eerst over te lezen, te bezoeken, onderwijzen over, vervolgens publicaties in kranten, magazines en dagboekachtige artikelen, en in artikelen voor conferentie en presentaties, en uiteindelijk in een boek of boeken. Tijdens het publiceren en schrijven, heb ik de neiging om van steeds van het ene op het ene interessegebied over te stappen, zonder één gebied volledig uit het oog te verliezen. Uiteraard heb ik in de periode dat ik in het buitenland American Studies onderwees, niet alleen aandacht gehad voor Amerikaanse literatuur, maar ook voor Bob Dylan en andere elementen van de populaire cultuur, en de Midwest in het algemeen. Mijn gastcolleges op Europese universiteiten bestonden voornamelijk uit lezingen over Dylan en Amerika in de jaren zestig.

Op een gegeven moment, twintig jaar geleden, was ik klaar met de artikelen en colleges en begon ik te denken aan "een boek over Dylan". De hoofdpersoon in mijn roman Harassment - een fictieve 'college' docent genaamd John Charles Creed, welke deels wel, maar ook deels niet op mij lijkt, en wie ik "citeer" in sommige van mijn eigen lessen en creatieve werk (!!) - publiceerd een fictief boek met de titel Song of the North Country. Ik schreef dat boek in de jaren 90, en publiceerde het pas in 2003. Ik denk dat de echte Song of the North Country, het boek dat jij hebt gelezen, het boek is geworden zoals het nu is door mijn research naar de cultuur van de Midwest / Minnesota gedurende de laatste 20 jaar (als ik niet aan het rondrennen was in Polen, Letland en Mongolië - ha!). Dus, wanneer ik het boek eerder had geschreven, was het een ander boek geworden dan het nu is. Daarnaast is Dylan ouder geworden, en ik ook, en we hebben beide geleerd tijdens het ouder worden. Ik denk dat we ons in een zelfde richting ontwikkeld hebben, die richting bestaat uit een begrip van hoe traditie - vooral de plaats en de cultuur van je jonge jaren - je karakter beïnvloed. (Ik denk dat ik in het recente schrijven over Dylan, een begrijpen hiervan zie, bijvoorbeeld bij Greil Marcus en Michael Gray.) Dat zijn de voordelen van het wachten met het schrijven van je boek. Het nadeel is dat ik niet meer een zo'n goede schrijver ben als ik eens was.

Het derde wat een rol heeft gespeeld, is dat ik een jaar vrij wilde zijn om dit boek te kunnen schrijven, en dat betekende verlof krijgen van mijn universiteit. In de zes jaar na mijn laatste verlof (welke ik doorbracht in Letland) deed ik aanvragen voor een nieuw verlof, maar de school had "geen geld voor zo'n waardig project" en "geen geld" na 7, 8 en 9 jaar. Als mijn contract niet voorschreef dat een verlof gegeven moet worden na 10 jaar lesgeven, had ik waarschijnlijk het boek nooit kunnen schrijven!

Vraag: Ik begrijp dat je les geeft op de Southwest Minnesota State University. Vindt Bob Dylan's muziek een weg naar je lessen, en, indien dit het geval is, hoe?

David Pichaske: Mijn eerste boek was een boek over poëzie / bloemlezing met de titel Beowulf to Beatles, waarin ik een combinatie maak tussen traditionele poëzie en songteksten om poëzie bij studenten te introduceren. Dat boek is voortgekomen uit de lessen die ik eind jaren 60 gaf, in de tijd dat ik een 'graduate assistant' was in Ohio, waar ik poëzie onderwees. In dit boek werden 10 songteksten van Dylan bekeken als poëzie. (Toen ik moest onderhandelen voor het citeren van enkele regels songtekst in Song of the North Country, the hoofdpief bij Dylans bedrijf om toestemming hiervoor te krijgen, wist zich zelfs mij te herinneren als die vent van Beowulf to Beatles.) Beowulf to Beatles was bijzonder populair, waardoor ik een tweede bloemlezing kon samenstellen, Beowulf to Beatles and Beyond, en een boek over de sixties met de titel A Generation in Motion. Vele jaren lang heb ik dus, wanneer ik poëzie onderwees, gebruik gemaakt van Dylan (en the Beatles, Leonard Cohen, Phil Ochs, ballades, vroege folk songs, enz.) Ik heb ook het boek Poetry of Rock samengesteld en een serie radio-uitzendingen met een zelfde soort doel. Zelfs vandaag de dag, wanneer ik les geef over de Amerikaanse literatuur van de twintigste eeuw, besteden we een daglang aandacht aan Woody Guthrie en Bob Dylan en andere zanger-dichters. Ik heb ook seminars gegeven aan Southwest en in het buitenland over "Amerika in de sixties", waarbij ik gebruik maakte van Dylan-songs en A Generation in Motion naast nog wat andere teksten. Twee jaar geleden - terwijl ik "warm liep" voor Song of the North Country - heb ik op Southwest een hele leergang over Bob Dylan onderwezen. Ik was zeer ingenomen toen ik merkte dat, tijdens de inschrijvingen, de klas reeds gevuld was met het maximum van 30 studenten voordat de eerste en tweede jaars de kans kregen om zich in te schrijven. Mijn studenten vonden Dylans werk uit de jaren zestig het beste - folk, rock en country.

Vraag: Hoe ontdekte je Bob Dylan? Hoe belangrijk is zijn muziek in jouw leven? Heb je ooit concerten van Bob Dylan bezocht?

David Pichaske: Een van mijn theorieën is, dat Dylan het geweten van de generatie van de jaren zestig is. Deze theorie is mogelijk foutief, gezien hij feit dat hij mensen van alle generaties blijft boeien, inclusief de jongste generatie. Een andere theorie - welke ook te vinden is in mijn boek - is dat Dylan het geweten is van zijn (geografische) plaats (grofweg gedefinieerd als Minnesota, de Midwest, Amerika), hoewel die theorie waarschijnlijk fout is, gezien het feit dat Song of the North Country meer belangstelling krijgt in Europa en Azië dan in Amerika (voor zover ik weet). Okee - één theorie is dat Dylan de belangrijkste Amerikaanse dichter is van de 20ste eeuw. Deze theorie is, denk ik, waar. Een laatste theorie is dat Dylan de menselijke ervaring zoals het zich ontvouwt langs de fasen van groei verwoordt. Misschien is dat ook waar. Ik ontdekte al bij "Blowin in the Wind" Dylan verwoordde waar ik persoonlijk was in de tijd-ruimte, en als een serieuze student in Amerikaanse cultuur en poëzie en muziek. ik bedoel, ik was in de coffee houses aan de oostkust en bij de folk revival (niet in Greenwich Village, maar rond Philadelphia), ik heb meegedaan aan een 'freedom ride' in 1961, ik liep mee in een mars tegen de oorlog in Vietnam, ik trok me terug op het platteland in de jaren 70, mijn vader en zoon zijn beide predikant (ik ben verzot op Dylans opmerking dat Luther de grondlegger het protest is), heb heb zo mijn bedenkingen bij het traditionele onderwijs (ik heb ooit een artikel gepubliceerd met de titel "Freshman Composition: What Is This Shit?), [onvertaalbaar:] I served time in New Yuck, New Yuck en andere steden aan de oostkust, ik heb Woodstock gemist, maar ik heb wel een aantal vriendinnen gehad uit de North country fair. Ik denk dat ik zelfs begrijp wat Dylan aan het doen was met het Kerst-album, "Adeste Fideles" in het Latijn zingend ( een citaat van St. Jerome, in Latijn, hangt op de deur van mijn kantoor, naast een regel van Dylan). Ik denk dat een boek schrijven over een fictieve docent en dan deze docent citeren in mijn eigen lessen, is net zo postmodern als I'm Not There, de soort dingen die ik gemakkelijk ontwijk in Song of the North Country.


Ik ben denk ik naar zo'n 10 a 12 concerten van Dylan geweest. (Helaas komen mijn schoonouders volgende maand op bezoek, op de 8ste en 10de, wanneer Dylan speelt in Lincoln en Strugis, en dus zal ik hem niet zien dit jaar.) Ik heb hem in concert gezien met Willie Nelson, met Paul Simon, en met the Grateful Dead (verschrikkelijk concert in the Minneapolis Metrodome - ik ben zelfs voortijdig vertrokken omdat je geen woord of noot kon horen). Het concert in Duluth was behoorlijk grappig - op een bepaald moment stapte hij als het ware uit het optreden, om te kunnen zeggen: "I was born in this town. My first girl friend lived right up there. She was so mean, I called her 'Miss Mean.' I think she still lives up there. . . ." De concerten die het meeste indruk op mij hebben gemaakt, waren de concerten in Philadelphia en St. Louis in 1974 - daar, midden in de ruige vroege jaren zeventig, kwam eindelijk een 'anthem' ("Forever Young"), en tegen het eind van het concert gingen brandende aanstekers en lucifers de lucht in, in het donker waren het net offerkaarsen… ah, man, we leven nog steeds, ook al worden we snel ouder, en het komt allemaal wel goed.

Maar in het algemeen, ligt mijn voorkeur bij de studio-opnames. Misschien is dat omdat ik een professor in de literatuur ben.

Vraag: Je boek is, wanneer Engels niet je moedertaal is, makkelijk te lezen en wanneer je niet zo bekend bent met de Amerikaanse politiek, geschiedenis en literatuur. Ondanks dat, ben ik er van overtuigd dat een ieder die meer dan een beetje geïnteresseerd is in Bob Dylan, Song of the North Country zou moeten lezen, simpelweg omdat het boek Bob Dylans muziek / woorden vanuit een heel nieuw perspectief bekijkt. Waarom denk jij dat een ieder die meer dan een beetje in Bob Dylan geïnteresseerd is, jouw boek zou moeten lezen? Wat voor soort lezers (van de Dylan 'fanbase') richt jij je pijlen op?

David Pichaske: ik denk dat ik voor mensen schrijf zoals jij. Er was voorschot voor dit boek, en de eerste druk bestaat uit 3000 exemplaren, dus ik denk dat Continuum niet bepaald optimistisch was over de te verwachten verkoopcijfers. Ik ben het met je eens dat het boek "behoorlijk pittig" is (het is academisch, geen journalistiek), maar de gemiddelde Bob Dylan fan is wat scherper van geest dan de gemiddelde 'pop culture freak'. Het boek verlangt (om goed te kunnen lezen) een zekere bekendheid met Dylans nummers, en mogelijk met andere Dylan wetenschappen. Ik schrijf zeker voor Dylan fans die hun Dylan kennen maar die nooit in Hibbing, Minnesota zijn geweest. Ik schrijf bewust in reactie op 'urban' en postmoderne interpretaties van Dylan. (Ik ben dol op de regel van Cameron Crow in Biograph, "for all the years of who-is-Bob-Dylan analysis, the answer seemed obvious.") Ik verwacht een zekere tegenstand tegen mijn bewering, vooral in Engeland, maar het doel van dit boek vanuit een Midwest-perspectief kijken naar Dylans beste en meest karakteristieke werk, om een "bioregionalist" argument te bieden. Uiteindelijk schrijf ik voor de nog ongeboren mens. Het volgende punt herhaal ik regelmatig tegen mijn collega's welke professor zijn zonder ooit een woord te hebben gepubliceerd: boeken zijn het studiemateriaal voor de studenten die niet bij ons in de klas zitten, studenten die nog niet eens geboren zijn. Ik hoop dat ergens in een bibliotheek Song of the North Country honderd jaar in de collectie zal blijven. Lezers zullen het idee erachter inhalen.

Ik wilde in het laatste hoofdstuk Dylan gebruiken om eens mijn hart te luchten over wat ik noem de derde golf feministes ("We kunnen het niet, en het allemaal de schuld van mannen"), wie volgens mij neo-Victoriaans, politiek correct en seksueel angstig waren… en wie niks begrijpen van het huidige, wat ik noem vierde golf feminisme ("we accepteren geen stront, we verzinnen geen smoesjes"). De computer-generatie zal ongelukkig zijn, maar minstens twee studenten en een collega die het laatste hoofdstuk hebben gelezen zijn het met me eens… al hoewel zij "dat niet hardop op deze school kunnen zeggen."

Vraag: Ben je van plan in de toekomst meer over Dylan te schrijven?

David Pichaske: Zolang hij doorgaat, ga ik door - misschien schijf ik volgende keer over de post-moderne Bob Dylan.

Vraag: Heb je nog iets anders te zeggen tegen de Nederlandse lezers van www.bobdylaninnederland.blogspot.com?

David Pichaske: "May you stay forever young."
Er is eigenlijk nog wel een grappig verhaal. Een onderwerp waarover ik lesgeef, is History and Structure of the English language. (Ik kan Anglo-Saxon en Middle English lezen, en niemand anders hier op de afdeling kan dat), en we hebben wat tijd besteed aan het Oud Engelse alfabet en de Oud Engelse taal. Dit voorjaar, zijn drie studenten op een Global Studies-reis gegaan naar Frankrijk, Engeland en Nederland, en in Nederland raakten ze helemaal in de ban van het Nederlands en de (verkeers-)borden (mogelijk waren ze in Friesland), tot ze op het punt kwamen waarop ze borden gingen fotograferen. "Het is net als History and Structure" vertelde een van de twee me opgewonden, terwijl hij me de foto's liet zijn.

Dylan kort #479 - aanvullingen

Vergeet niet hieronder de zesde Open brief aan Frits Tromp, het stuk over tLiedboek en het stuk over Complete works te lezen.
de Nobelprijs voor de literatuur & Dylan op Modern times.
Er komen andere tijden van Boudewijn de Groot versus the Times they are a-changin' van Dylan op Who Sampled.

Bob Dylan - Complete works

In 1969, ruim voor het verschijnen van Writings and Drawings verscheen bij uitgeverij De Bezige Bij, in samenwerking met Thomas Rap publishers, het boek Complete works - volgens het titelblad Approximately Complete works - van Bob Dylan. Tot nog toe nam ik altijd aan dat het boek in 1969 was verschenen, aangezien de meest recente songteksten die in het boek staan uit 1969 zijn. Sinds gisteren weet ik zeker dat het boek in 1969 verscheen, gisteren vond ik op een boekenmarkt een aantal oude afleveringen van Aloha en in een van die aflevering staat een stukje over Complete works. De bewuste aflevering van Aloha is nummer 16, uitgebracht op 28 november 1969.
Later meer over deze Aloha.

Complete works is een langwerpig boek, met daarin de songteksten van (bijna) al Dylans songs tot het moment van uitgave. In 2001 zond Arte een avondvullend programma over Dylan uit. In dit programma is te zien hoe Simon Vinkenoog, anno 2001, voordraagt uit Complete works, als ik me goed herinner Paths of victory, maar ik kan me vergissen. Het is al weer 9 jaar geleden dat ik bewuste uitzending heb gezien.

Het is bijna onmogelijk om vandaag de dag nog een goed exemplaar van dit boek te vinden. Ja, het boek wordt met de regelmaat van de klok aangeboden op marktplaats, maar zelden tot nooit is de staat van het aangeboden boek alleszins redelijk.
Zo vreemd is dat overigens niet, het is inmiddels ruim veertig jaar geleden dat het boek uitkwam en bij het openslaan van het boek springen de bladzijdes haast spontaan uit de band.
Het hier afgebeelde, gehavende exemplaar, kreeg ik een aantal jaren geleden van mijn schoonmoeder (zie ook Open brief aan Frits Tromp #6, hieronder). Niet één bladzijde zit nog vast, mijn schoonmoeder heeft het boek veelvuldig opengeslagen.
Inmiddels heb ik een beter exemplaar op de kop weten te tikken, maar het getoonde exemplaar heeft karakter, het boek heeft geleefd.

Opmerkelijk aan dit boek is dat de songteksten niet gerangschikt zijn naar album, maar in alfabetische volgorde zijn opgenomen.Wanneer je Writings and Drawings en Complete works legt, zijn er een aantal zaken die opvallen. Het eerste dat opvalt, is dat in Complete works een aantal songteksten zijn opgenomen, die in Writings and Drawings ontbreken: Gospel plow, He was a friend of mine, Man of constant sorrow, Pretty Peggy-O, Rocks and gravel, Talking Hava nageilah blues, Talking devil en That's all right mama. Dit lijstje songs langslopend, is al snel de conclusie getrokken dat al deze nummers niet door Dylan zijn geschreven, en /of arrangementen / bewerkingen van Dylan zijn voor reeds bestaande nummers.
Toch maar even controleren, en wat blijkt, volgens Tim Dunns The Bob Dylan copyright files 1962 - 2007 staat Dylan geregistreerd als de schrijver van zowel de woorden als de muziek voor drie van deze songs: Rocks and gravel, Talking devil en - meest verrassend - That's all right mama, wat natuurlijk door Arthur Crudup werd geschreven en waar Elvis een hit single mee had.Verder hebben twee songs in Complete works een andere titel dan in Writings and Drawings. In Complete works is sprake van Just allow me one more chance en Memphis blues again, terwijl deze twee songs in Writings and Drawings de titels Honey, just allow me one more chance en Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again dragen.
Tot zover de vergelijking tussen de twee boeken, tijd om eens naar het stuk in de Aloha te kijken.
Het stuk in Aloha bestaat uit twee ingezonden brieven. De eerste brief, van L.P.M. Hilgers begint met: Dezer dagen verscheen 'Bob Dylan complete work's. [sic] Er zijn echter enkele nummers niet opgenomen te weten 1) Corinna, Corrina (van de LP The Freewheelin Bob Dylan), 2) Gates of Eden (van de LP Subterranean Homesick Blues), 3) Stuck inside of Mobile with tea [sic] (LP Blonde on Blonde). Eveneens ontbreekt 't nummer I will not go under the ground [sic] dat op de befaamde tape staat. Prachtig verzorgd boek tegen alleszins betaalbare prijs. Dank!
Echte liefhebbers van Dylan kunnen bij mij (na briefje) de complete verzameling Dylan platen komen beluisteren hem lezend z'n teksten, volgen.

De schrijver van deze brief vergist zich nogal, Corrina, Corrina is inderdaad niet in Complete works opgenomen, maar Gates of Eden staat er wel degelijk in, Stuck inside of Mobile with tea - zoals hij de song noemt - is te vinden onder onder Memphis blues again en I will not go inder the ground is in Complete works te vinden onder de juiste titel: Let me die in my footsteps.
Overigens geweldig die uitnodiging waar bovenstaand citaat me eindigt. Zoiets kom je eigenlijk zelden tot nooit meer tegen.
De tweede brief is van Boudewijn van der Wagt. Allereerst schrijft hij over de steeds naar achteren geschoven verschijningsdatum van dit boek, vervolgens gaat hij ook in op het ontbreken van een aantal songs: Toen ik het boekwerk bij de index opsloeg merkte ik al snel dat er enkele zeer bekende werkjes van Dylan niet instonden!! (...) Er staat niet in: verschillende van het onbekende band materiaal: o.a. Ain't got no home in this world anymore; I can't go home; [??] East-Orange New Yersey Story [sic] en Dylans versie van Cocaine Baby. [sic] Verder songs uit de Johnny Cash-show en van 't Wight konsert (o.a. I've been living the blues everynight without you [sic] ; Who's gonna throw that minstrel boy a coin? [sic] ) Zelfs werd het gepresteerd de 8 niet door Dylan gekomponeerde songs van zijn eerste elpee niet op te nemen. Het feit dat sommige van 't door mij vermelde werk niet van Dylans hand is, is m.i. geen excuus om ze niet te plaatsen, want bv. Man of constant sorrow en Gospel plow zijn ook niet geheel van Dylan (zg. arr. = bewerking). Bovendien zijn er in het boek songs opgenomen waarvan Dylan geen letter heeft geschreven (b.v. Talking Hava Negeilah Blues; That's allright, mama). Het laatste, door ene Arthur Crudup gecomponeerd en door Elvis opgenomen, voor augustus 1953! Toch wel tamelijk vreemd en verwarrend. Het is en blijft echter een voortreffelijk boek.
Boudewijn van der Wagt heeft natuurlijk wel een punt:waarom wel That's allright, mama opnemen in dit boek, en niet bijvoorbeeld Fixin' to die van Dylans eerste plaat?

Ondanks dat er anno 1969 wel het een en ander (terecht) viel aan te merken op Complete works, moet dit boek voor veel Dylanliefhebbers toch een enorme aanwinst zijn geweest. In de geschiedenis van de Dylanboeken, is het een opmerkelijke uitgave. Het verscheen ruim voor Writings and Drawings en het zou mij niet verbazen wanneer Complete works het eerste officiële boek met Dylans songteksten ooit zou zijn.

Open brief aan Frits Tromp #6

Beste Frits,

Dank voor je open brief.
Ik herinner mij, in de dagen dat ik nog bijna jong was, vlak na het verschijnen van The Bootleg series volume 1 - 3, de toen nog lange haren in een paardenstaart, dat ik het boekje behorende bij The Bootleg series volume 1 - 3 van kaft tot kaft gelezen heb. Ik zat buiten, het laatste licht van de zomerdag gebruikend om te lezen. Er is een foto van. Wie die foto gemaakt heeft, weet ik niet meer. Of die foto de reden is dat ik het mij herinner, is best mogelijk. Al starende naar de kaft van het boekje, viel mij ook die geboortedatum op: 11 mei 1941. Dat was niet de datum die ik mij meende te herinneren uit andere bronnen. Hoe is dit mogelijk, zo vroeg ik mij af.
Howard Sounes, schrijver van Down the highway, heeft Dylans geboorteakte bestudeerd en geeft in zijn boek de datum 24 mei 1941. De datum op het boekje bij The Bootleg series volume 1 - 3 is een grap, net zoals het nummerbord dat afgebeeld staat op de hoes van The Bootleg series volume 7 is aangepast. Je zou bijna denken dat ook de andere hoezen van The Bootleg series dit soort grappen zouden bevatten, al moet ik bekennen dat ik ze nog niet gevonden heb.

De Zweedse editie van Tarantula heb ik ooit op de kop weten te tikken door één zo'n Zweedse handelaar een (Engelstalige) e-mail te sturen. Al snel was alles in kannen en kruiken. Een andere mogelijkheid is natuurlijk ebay.

Je ergernis over de omschrijving van Dylan als die zanger uit de jaren zestig, deel ik volledig met je. Vermoedelijk komt dat beeld voort uit het feit dat Dylan zich in de jaren zestig (min of meer) in de mainstream bevond. Er werd in die dagen regelmatig over Dylan geschreven in muziektijdschriften als Hitweek. Bovendien 'scoorde' Dylan in die dagen nog wel eens een hit. Het lijkt wel of Dylan sindsdien enigszins uit beeld is verdwenen, behalve natuurlijk bij diegene die zijn carrière actief volgen.
Het beeld van Dylan als die zanger uit de jaren zestig, is - denk ik - mede versterkt door de artikelen die sindsdien in dag- en weekbladen zijn verschenen. Wanneer je de recensies leest van Dylans eerste concert in Nederland, op 23 juni 1978, wordt er vaak verwezen naar de Dylan uit de jaren zestig. En eigenlijk is dat altijd zo gebleven. Ook in recensies van recente concerten, wordt regelmatig de vergelijking getrokken met de Dylan uit de jaren zestig.
Hetzelfde geldt eigenlijk voor Dylan-de-kraai. In de eerste artikelen in Nederland (maar ook elders) over Dylan - halverwege de jaren zestig - werd hier al naar gehint. Dat beeld is blijven hangen. Blijkbaar denken de schrijvers van al die honderden artikelen die gewag maken van de oude kraaien-analogie, dat wij, lezers van bewuste artikelen, dit steeds maar weer willen lezen. Dat we steeds maar weer willen lezen dat Dylan zijn setlists afraffelt, dat we steeds maar weer willen lezen dat, enz.
Mijn grote ergernis, en ik denk uit je brief te begrijpen dat we die ergernis delen, is dat recensies van concerten / cd's voor het overgrote deel bestaan uit dit soort platitudes en dat slechts een klein deel daadwerkelijk gaat over het te recenseren concert of de te beoordelen cd.
Het is een raar systeem. Een journalist wordt naar een concert gestuurd om deze te recenseren. Bewuste journalist schrijft zijn verhaal vol platitudes en onvolkomenheden. Ik koop bewuste krant - en investeer daarbij in het voortbestaan van bewuste krant - lees de recensie en erger me kapot.
Nou heb ik in het verleden wel eens contact gezocht met kranten, maar het is vechten tegen de bierkaai. Een 'oplossing' zou kunnen zijn dat we massaal stoppen met kranten kopen, maar dat is een schijnoplossing, aangezien dan de kranten volledig zullen verdwijnen. Veel zinvoller is de vraag waarom journalisten steeds weer met dezelfde platitudes op de proppen komen. Denken journalisten dat we deze pulp willen lezen? Ik denk niet dat journalisten zó dom zijn. Krijgen journalisten te weinig tijd om zich daadwerkelijk in het onderwerp te verdiepen waardoor ze min of meer gedwongen zijn op algemeenheden terug te vallen? Het zou me niet verbazen wanneer dit laatste het geval is.
De oplossing? De oplossing zou kunnen zijn dat wij, de lezers meer geld willen neertellen voor onze krant. Bij meer inkomsten zou het mogelijk moeten zijn om meer journalisten in dienst te nemen zodat iedere journalist meer tijd krijgt voor het schrijven van hetzelfde aantal artikelen.
Ik vrees echter dat we op dit punt in een onomkeerbare neerwaartse spiraal terecht zijn gekomen. Er worden steeds minder kranten verkocht, waardoor er steeds minder inkomsten binnenkomen, enz.
Kranten zullen - denk ik - de lezer weer terug moeten lokken met artikelen die de moeite van het lezen waard zijn. Als net afgestudeerd journalist ligt hier mogelijk een schone taak voor jou.

Bovenstaande zijn natuurlijk zo maar wat wilde gedachten van 'een toevallige passant', jij als ervaringsdeskundige zal hier waarschijnlijk veel scherper over kunnen schrijven.

Het oog altijd gericht op Dylan, herken ik. In iedere platenkast, boekenkast toch even kijken of er iets van Dylan te vinden is. Er is over het algemeen te weinig Dylan te vinden. Afgelopen vrijdag liep ik een Free Record Shop binnen, in de schappen vier Dylanalbums, geen enkele Dylangerelateerde dvd. In de boekwinkel, zelfde straat, één boek over Dylan. Een kleine platenzaak iets verder op zes Dylanalbums, 2 dvds.

Mijn schoonmoeder - een schat van een mens, geloof niet alle vooroordelen over schoonmoeders - heeft in haar jonge jaren een behoorlijke collectie elpees opgebouwd. Ik herinner mij dat ik haar platencollectie jaren geleden eens doorgebladerd heb. In haar collectie één Dylanalbum: Street legal.
Jaren na dat doorbladeren, zag ik op Searching for a gem het album The Blues project (1964) waarop Dylan onder het pseudoniem Bob Landy piano speelt op het nummer Downtown blues. De cover van dit album kwam mij bekend voor, aanvankelijk kon ik het niet helemaal plaatsen waar ik dit album eerder had gezien, maar na een uurtje peinzen, herinnerde ik me dat ik het album had gezien in de elpee-collectie van mijn schoonmoeder.
Ik heb haar gevraagd of ik de plaat mocht lenen zodat ik er een kopie van kon trekken. De eerst volgende keer dat ik haar sprak, gaf ze mij het album. Ik mocht het houden.
Uiteraard heb ik mijn schoonmoeder gevraagd hoe ze aan dit album kwam, waarom ze het ooit kocht, enz. Ze kon zich niet herinneren waar ze het album ooit had gekocht en dat Dylan op dit album meespeelt, was voor haar nieuw.
Mijn schoonmoeder is twee keer met mij mee geweest naar een Dylan-concert, in 2002 en 2003. Wie kan zeggen dat hij zijn schoonmoeder heeft meegenomen naar Dylan?

Het is hier behoorlijk aan het regenen, geen dag om op pad te gaan. Eerder een dag om met een boek op de bank te gaan zitten, of overdreven veel berichten op de weblog te plaatsen. Mogelijk ook nog even verder met het vullen van de iPod, alleen Dylan.

Als altijd,
Met vriendelijke groet,

Tom

Meer over tLiedboek

Op 10 januari schreef ik hier over tLiedboek.
Afgelopen zaterdag kreeg ik een uitvoerige e-mail van André De Bruyn aangaande tLiedboek, waaruit ik hieronder een aantal citaten zal opnemen:

Ik was ook redacteur van Tliedboek. Ik ,schreef vooral over Cohen. Ik liet Dylan affaires aan Miel Swillens over, tot zijn positie onhoudbaar werd. Ik herinner mij een debat tussen Miel en mijzelf in tLiedboek. Nadien nam ik over, maar op een andere leest. Meer beschrijvend en interviews met mensen uit de Dylan omgevingt oa. Tom Rush, David Blue; Happy Traum.

Ik werkte voor mijn artikels samen met Marc Van Cauwenberghe en de Nederlandse Dylanoloog Jacques van Son, nu een gewaardeerd hartchirurg gespecialiseerd in
Chirurgie van zuigelingen In nr 56 staat een lang stuk van mij, becommentarieerd door Jacques.

Na tLIEDBOEK werkten we verder samen in Audiovisueel. Niet alleen besprekingen van Dylan ook interviews met mensen rond Dylan (Allen Ginsberg, Eric Andersen, nogmaals Tom Rush,...)

Waar kunt U die boekjes vinden?.

Tliedboek (als nr 2 van de Dylan cajees ooit bestond, ik heb het niet, is het daar) zeker in de universiteitsbibliotheek van de universiteit Gent (Ugent.Be). Er zijn diverse thesissen gemaakt over Dylan. Die moeten daar ter beschikking zijn.


Voor Audiovisueel kunt U terecht bij de Katholieke Filmliga, (verwijs naar een uitgave van cedoc), waar ze u verder kunnen verwijzen waar die gedeponeerd zijn. (ik vermoed KADOC in Leuven) Ze hadden ook een abonnement in de stadsbibliotheek van de stad Gent (ook op tLIEDBOEK) Waar die terecht gekomen zijn , weet ik niet, maar zij kunnen u verder helpen


Vandaag ontving ik nog een aanvullende e-mail van André De Bruyn:

Twee opmerkingen
1) Daar [in tLiedboek 56] staat ook deel 1 van mijn interview met Happy Traum in, dat je volledig kunt lezen ergens in Audiovisueel.

2) Ik schreef dat de teksten van Swillens onhoudbaar geworden waren. Dat komt omdat hij een strikt politieke benadering hanteerde, die helemaal naast de kwestie bleek te zijn. Ik deed het meer beschrijvend, vanuit biografische gegevens die nauwelijks voorhanden waren in de tijd van Swillens, maar dank zij de boeken van Scaduto, Shelton en later Heylin, Spitz en Sounes de Dylan teksten in een beter en juister daglicht lieten zien. Ik probeerde op een voorbarige manier te doen, wat Pichaske in zijn recent schitterend boek Songs from the North Country zo briljant heeft klaar gespeeld.


Met dank aan André De Bruyn voor bovenstaande informatie! Reden genoeg om verder speuren naar afleveringen van zowel tLiedboek als Audiovisueel.

Dylan kort #479

Bob Dylan op het Newport Folk Festival 1965 op Radio 1 (uitzending gisteren, via streaming audio hier te beluisteren, of hier). Voor de gebruikers een iPod en / of iTunes: deze uitzending van OVT is nog niet als podcast te downloaden in de iTunes Store, maar ik verwacht wel dat dat binnenkort mogelijke zal zijn, aangezien podcasts van voorgaande aflevering van OVT wel in de iTunes Store zijn te downloaden.
In Museum RockArt in Hoek van Holland is tot 25 september een tentoonstelling te zien over popfestivals vanaf de jaren zestig, met o.a. aandacht voor het Isle of Wight festival waar Dylan in 1969 (en niet in 1968, zoals het bericht vermeldt) optrad, zie hier.
Vandaag 13 jaar geleden kwam Er is leven na de dood - een cover / bewerking van Dylans Death is not he end, van Freek de Jonge & Stips de Nederlandse top 40 binnen. Vandaag 47 jaar geleden speelde Dylan voor het eerst op het Newport Folk Festival, zie hier en hier.
Voor de èchte freaks / verzamelaars: in de Trouw van stond een puzzel waarvan één van de omschrijvingen van een te zoeken woord was: Popmusicus wiens "Blowin' in the wind" het volkslied van de Amerikaanse beweging voor burgerrechten werd (5), zie hier.
De 10 beste films van decennium 2000 met op de vijfde plaats Wonder boys, op Film 1. [De film Wonder boys heb ik in de bioscoop gezien. Het was de eerste en enige keer dat ik heb meegemaakt dat bezoekers in de pauze vertrokken. Zij vonden blijkbaar de film tegenvallen, ik vond (en vind) de film zéér vermakelijk.)

Dylan kort #478

Morgen is het 45 jaar geleden dat Bob Dylan tijdens het Newport Folk Festival met electrische gitaar en begeleidingsband het podium op kwam. OVT besteedt hier morgenochtend, tussen 10 en 11, aandacht aan. Zie hier. In de rechterkolom op deze pagina kun je nog een aantal links vinden naar oude uitzendingen over Dylan. Met dank aan Tjeerd voor de tip!
ik heb al vaker links naar de website van Bibman opgenomen in een Dylan kort, maar nog niet naar alle berichten over Dylan op Bibmans site. Een inhaalslag, bij deze.
Een stuk over On the road van Jack Kerouac, beginnend en eindigend met Dylan. Dit boek behoort absoluut tot één van mijn favoriete boeken, een boek dat ik ooit - hoe toepasselijk - begon te lezen op de achterbank van een rijdende auto. Twee dingen over On the road: ten eerste is dit boek een deel van een groter geheel, een schakel in een serie romans, en ten tweede was Dylan niet tevreden met On the road en heeft hij een nieuw 'portret' van Neal Cassady onder de titel Visions of Cody.
Op 4 augustus begint Dylan aan een tournee door Amerika. Vanaf nu kunnen de formulieren op The Never Ending Pool ingevuld worden.

Vijftien minuten Bob

Een aantal dagen geleden kwam ik door toeval in een webwinkel het boek Fifteen minute Bob van Catherine Forde tegen. Een Engelstalige roman voor tieners, niet mijn gebruikelijke leesvoer. De beschrijving van het boek - in de webwinkel - begint echter met Rory's dad is obsessed by Bob Dylan - nothing else matters, not money, not even Rory. Dat intrigeert. En al is het boek niet geschreven voor een Nederlandse, nog net aan de goede zijde van de veertig, door Dylan geobsedeerde man, die eerste zin was genoeg voor mij om het boek te bestellen.
Een paar dagen geleden viel het door mijn brievenbus. Bij het lezen van de tekst op de achterkant, voelde ik al nattigheid: Rory's dad is a struggling singer-songwriter and is obsessed by one particular music legend.
Een music legend en niet Bob Dylan. Klopt dat wel? De inhoudsopgave bekijkend, wordt ik al wat meer gerustgesteld. Het boek telt 32 hoofdstukken en 3 titels van hoofdstukken verwijzen duidelijk naar Dylan: New morning, World gone wrong en My back pages.
Maar al lezende in Fifteen minute Bob, kom ik al snel tot de ontdekking dat de vader van Rory helemaal niet geobsedeerd is door Bob Dylan, maar door Bob Blade. Wie? Bob Blade. Nooit van gehoord.
Bob Blade is een verzonnen persoon, meer dan een beetje gemodelleerd naar Bob Dylan. Blz. 19:

Oooh! Bob has a lot to answer for.
Bob Blade, that is.
Heard of him?
If
you haven't, your parents will have. Ask them. Ask your grandparents too. I'm not kidding. See, Bob was born way back in 1940. Plain Robert Alan Browning. In Sarnia, Ontario, Canada. Making records since 1962. You might even recognise some of his songs. He's written hundreds. Literally.
But no big deal if you don't know Blade from Adam. Or Bowie. Or Bruce. Or Brandon. Bob's an old-timer. I don't care if he's still making number one albums or out-there charity Christmas albums; he's an old-timer now.
So far as I'm concerned, it's not the end of the world if you've never shut your eyes. Opened your heart to Blade singing 'Ol' Blind Boy, Lucky Stone'.

De grote vraag is, waarom niet Blade gewoon Dylan noemen? Dit boek zit vol bekende namen als Mick Jagger, Grateful Dead, Levon Helm, enz. Het lijkt er zelfs op, gezien boven aangehaalde tekst van de webwinkel, dat aanvankelijk Bob Blade nog 'gewoon' Bob Dylan was. Is Catherine Forde op de vingers getikt? Mocht ze Dylan's naam niet gebruiken in haar roman? Ik weet het niet.
Maar ik wil het wel weten en dus heb ik Catherine Forde een e-mail gestuurd. Zo'n e-mail gaat via haar uitgever of agent. Hoe dan ook, iedereen lijkt met vakantie te zijn, een antwoord zal dan ook nog wel even op zich laten wachten.

Dit is niet het Dylan-boek dat je gelezen moet hebben. Het is wat het is, een roman voor (Engelstalige) tieners waarin één van de personages gebaseerd is op Bob Dylan. Het is allemaal fictie. Desalniettemin heb ik wel wat genoeglijke uurtjes met dit boek doorgebracht. Dit boek houdt zo nu en dan de 'Dylan-geobsedeerden' een spiegel voor, een lachspiegel.
Geen essentieel boek, maar voor een prijs die lager ligt dan de parkeerkosten voor een dagje Amsterdam, is het zeker aardig.

Dylan kort #477

Encyclopedie der idolen van Mark Iske is hier te zien / lezen, met o.a. het gedicht Dylan.
Jan Cremer en Bob Dylan, weten jullie nog? Een filmpje teruggevonden, zie hier.
Geneuzel over een Neuzelaar (5 en slot) op Zeg nou zelf.
Als ik me niet vergis, heb ik het hier wel eens eerder gehad over de fotografen die aanwezig waren bij de studiosessies van Dylan in 1965. Op het net kwam ik de foto links tegen. Op de foto zijn Dylan en producer Tom Wilson te zien. Opvallend is dat rechtsonder het fototoestel van een tweede fotograaf te zien is. Genoeg 'voedsel' om weer eens verder speculeren over de aanwezige fotografen tijdens deze sessies.
Ik moet tientallen foto's gezien hebben van Dylan in de studio in 1965, maar ik kan me niet herinneren deze ooit eerder gezien te hebben. Maar dan, het geheugen...

Open brief aan Frits Tromp #5

Beste Frits,

De afgelopen dagen - internetloos - waren voor mij ook vreemde dagen. Wel de drang, maar niet de mogelijkheid om nieuwe berichten op de blog te zetten. Het aantal e-mails met zinsneden als Waar ben je? en, toen ik eenmaal weer online was, Blij dat je terug bent, hebben me goed gedaan.

Dat ik nogal de maat neem met Herman Veenhof is waar, al denk ik niet dat ik met Veenhof meer de maat neem, dan met andere schrijvers over Dylan. Wie fouten maakt, of - nog erger - de waarheid een beetje buigt zodat het in het eigen straatje past, tik ik op zijn vingers. En ik tik hard, simpelweg omdat fouten en verdraaiingen mij mateloos irriteren. Ik wil niet bedrogen worden, ik wil niet de verkeerde conclusies trekken doordat anderen fouten maken.
Ja, ik weet het, hij die zonder zonde is, enz.
Ik heb niet de illusie dat mijn schrijven over Dylan zonder fouten is. Ik doe mijn best om dit te voorkomen, ik controleer feiten veelvuldig voor ik de stukken op de blog plaats, maar altijd foutloos zal het zeker niet zijn.
Ik verwacht van lezers van de blog dan ook dat ze mij hard op de vingers tikken wanneer ik een fout maak, het liefst nog harder dan ik zelf tik, zodat al mij dan nog rest Mea Culpa roepen is. Het tikken op elkaars vingers maakt ons alleen maar wijzer, scherper.
Ik heb wel eens in opperste wanhoop geroepen dat er geen artikel in krant of tijdschrift is, geen boek over Dylan is, waar geen fout in zit. Natuurlijk is dat overdreven, maar wanneer ik zeg dat in meer dan 50% van de artikelen en boeken over Dylan fouten zitten, weet ik zeker dat ik aan de veilige kant zit, dat het percentage eigenlijk hoger ligt. Fouten irriteren mij.
Gisteravond heb ik het boek - waar ik eerder op de blog over geschreven heb - van David Pichaske uitgelezen. Een geweldig boek, daar niet van, maar wanneer ik dan lees In March 1981 Dylan began writing the songs on Shot of Love, and in June he began a tour on which he included some older non-evangelical songs. The album appeared in August 1982 (blz. 280), dan krijg ik subiet enorme jeuk. In november 1980 begon Dylan aan a musical retrospective tour. Tijdens deze tour speelde hij voor het eerst weer nummers van voor zijn religieuze albums. En Shot of love kwam natuurlijk in augustus 1981, niet 1982, uit. Makkelijk te controleren feiten, en toch... Enfin, het beeld zal duidelijk zijn.

Tarantula is niet makkelijk te lezen, dat geef ik onmiddellijk toe, maar ik hoop dat je het boek nog een kans wilt geven. Verstand op nul en de woorden inzuigen.
In Zweden verscheen in 1999 een tweetalige editie van Tarantula, inclusief een nawoord van Peter Glas met de titel The Art of Reading Tarantula. Dit boek, alleen al vanwege het nawoord, zou je nog eens kunnen opsporen, het is zeker de moeite waard. Glas begint met: Dylan's novel Tarantula has a reputation for being hard to read, difficult to grasp.
In fact, it is not. The book is a sheer feast to read, it enters straight into your brain and goes straight into your heart - once you have learned the trick, once you have discovered The Art of Reading Tarantula.
Verder zijn er natuurlijk de boeken van Robin Witting over Tarantula, pittiger om te lezen dan het stuk van Glas, maar de moeite waard.

Even terug naar de fouten - mijn associatieve geest speelt mij parten, ik zat na het typen van bovenstaande regels over Tarantula buiten een shaggie te roken, toen het volgende in mijn kop schoot - fouten die per ongeluk gemaakt worden, die er tussendoor slippen, zijn tot daar aan toe, maar wanneer ik het gevoel heb belazerd te worden, word ik pislink. Dat geldt zowel voor fouten in artikelen en boeken, als voor het volgende voorval. Een aantal maanden geleden (of is het alweer jaren geleden?) plukte ik uit een bak op een platenbeurs de lp Another side of Bob Dylan. De handelaar, die zag wat ik uit de bak pakte, zei gelijk: da's een heel bijzondere plaat. Die komt uit mijn eigen collectie, heb ik zelf gekocht toen die net uit kwam in 1964. Toen ik de plaat beter bekeek, bleek het om een Nederlandse persing te gaan. Nou moet je weten dat de eerste Nederlandse persing van Another side of Bob Dylan pas in 1967 uitkwam. De hoes was daadwerkelijk de hoes van de eerste (of in ieder geval een vroege) Nederlandse persing. Vervolgens haalde ik de plaat uit de hoes en zag tot mijn stomme verbazing dat de plaat zogenaamde twotone (oranje / geel) labels had. Deze labels werden pas in de jaren zeventig gebruikt! Kortom, zijn verhaal van zelfgekocht in 1964 was een regelrechte leugen en hoes en plaat hoorden niet eens bij elkaar. In vriendelijke bewoordingen heb ik de handelaar duidelijk gemaakt dat hij de kluit belazerde. De handelaar speelde de vermoorde onschuld, haalde de plaat uit de bak, want die was - volgens hemzelf - onverkoopbaar aangezien hoes en plaat niet bij elkaar pasten.
Ik was nog geen twee kramen verder toen ik vanuit mijn ooghoeken een andere potentiële koper dezelfde Another side of Bob Dylan uit de bak zag halen. En weer begon de handelaar: da's een heel bijzondere plaat, die heb ik zelf... enz.

Er gebeuren vreemde dingen hier in huis. Mijn zoon, zeven jaar - of, zoals hij zelf zegt: bijna acht - zit achter de andere computer filmpjes te kijken op YouTube. Na de geluiden van monstertrucks, hoor ik iets wat klinkt als een coverversie van Make you feel my love. Mijn zoon van 'bijna acht' luisterend naar Dylan? Dat intrigeert me en dus kijk ik even met hem mee. Hij zegt gelijk: dit kwam er zomaar op, ik heb nergens op geklikt! Boven het filmpje staat de titel: cover van Make you feel my love van Adele. De twee pubers die op het filmpje Make you feel my love vakkundig om zeep helpen, kennen blijkbaar niet de bron.

Gisteravond zat ik naar wat opnames van The Basement tapes te luisteren. Deze opnames moet ik inmiddels honderden keren gehoord hebben. Gisteravond grepen de klanken, de tonen, de stem me weer bij mijn keel. Alsof ik het voor het eerst hoorde. Weggeblazen door de schoonheid. De Dylanrammel. Dat steeds weer opnieuw ontdekken, gegrepen worden is reden dat de Dylanafwijking nooit zal doodbloeden, dat het alleen maar erger wordt. Dat ik alleen maar verder gezogen word in de muziek, in de afwijking, in Dylan's kunst.

Als altijd,
Met vriendelijke groet,

Tom

Dylan kort #476 - aanvullingen

Hollywood foto-rhetoric, het boek met teksten van Dylan en foto's van Barry Feinstein, zal binnenkort in paperback uitgegeven worden.
Omroep LLINK gaat stoppen met een knal. Stem voor 1 augustus op 1 van de 100 protestliederen (o.a. Dylan) en maak kans om bij het afscheidsfeest aanwezig te zijn. (Met dank aan Frits voor de (l)link)
Bindervoet en Henkes zijn vandaag te gast in de uitzending van Met het oog op morgen (met dank aan Frits voor de link!)
Van Marcel kreeg ik de tip dat op het nieuwe album van Tom Jones - Praise and blame - een versie staat van Dylan's What good am I? (met dank aan Marcel voor de tip!).

Dylan kort #476

The Times they are a-changin' op No strings attached.
Op de weblog Bob Dylan encyclopedia staan een aantal foto's - met dank aan Anneke Derksen - die ik nog nooit gezien heb. Zie hier.
Voor in de agenda: Arte zendt in de nacht van 28 op 29 juli vanaf 3 uur de film Festival! uit en op vrijdag 30 juli om 22.40 uur From Wight to Wight uit. Dit is, aldus mijn gids, Programma over de veertigste verjaardag van het Isle of Wight muziekfestival. In 1969 - 41 jaar geleden - speelde Dylan op het Isle of Wight festival. Geen idee of in dit programma iets van Dylan's optreden te zien zal zijn.

Open brief aan Frits Tromp #4

Beste Frits,

In de krant (Trouw, 21 juli 2010) kwam ik het volgende bericht, met de kop Van spinnen vergeven schip geweigerd in Guam tegen:

De autoriteiten op het eiland Guam (Oceanië) hebben een vrachtschip de toegang tot de haven ontzegd, omdat de lading vergeven was van spinnen. Dat heeft het departement van landbouw van Guam gezegd. Tijdens het lossen van de lading, voornamelijk bouwmaterialen, kwamen honderden grote en duizenden kleine spinnen mee. De lading moest terug aan bord [sic], het schip is weggestuurd. Het schip, dat vaart onder Liberiaanse vlag, kwam uit Zuid-Korea. Om welke soorten spinnen het gaat, is niet bekend, maar het zijn geen soorten die van nature op Guam voorkomen.

Terwijl ik dit lees, denk ik niet aan spinnen of bouwmaterialen die na het lossen weer ingeladen moeten worden (wat waarschijnlijk een enorme financiële strop tot gevolg heeft), maar aan Guam, de (inofficiële) naam voor Dylan's begeleidingsband tijdens de Rolling Thunder Revue in 1975 en 1976.
Het is wat vreemd om deze associatie te maken, ik geef het onmiddellijk toe, maar blijkbaar werkt mijn geest zo. Ik heb vaak dit soort associaties. Zo staat de (digitale) thermometer hier in huis tijdens deze warme dagen regelmatig op vierentwintig en een halve graad, wat op het display weergegeven wordt als 24.5. De associatie is dan Dylan's geboortedag (24 mei). En ik hoef denk ik niet uit te leggen waar ik aan denk wanneer passerende auto's een nummerbord met BD erin hebben.
Dit soort associaties hebben ook voordelen. Het lezen van bovenstaande bericht in de krant heeft me naar de platenkast verwezen om daar weer eens het vijfde deel uit The Bootleg series uit te halen. Er is niks mis met het weer eens beluisteren van deze release.
Maar soms maak ik me wel zorgen om mezelf en mijn absurde associaties.

Ik heb de archieven nagekeken, de recensie van Herman Veenhof van Gotta serve somebody; the gospel songs of Bob Dylan van 16 mei 2003 uit het Nederlands Dagblad heb ik niet. Sterker nog: ik heb in de archieven niet één artikel uit het Nederlands Dagblad. Veenhof schrijft: (…) het nummer 'Saving Grace' wordt door hem [Bob Dylan] momenteel bijna iedere avond gespeeld, terwijl hij door Amerika toert. Zo'n opmerking wil ik dan gelijk controleren. Het boek Tangled van Glen Dundas biedt uitkomst. De tour door Amerika waar Veenhof naar verwijst begon op 18 april 2003 in Dallas, Texas. Tot 16 mei, de dag waarop Veenhof's recensie verscheen, speelde Dylan twintig concerten. Tijdens deze twintig concerten speelde Dylan negen keer Saving grace. De bewering van Veenhof dat Dylan bijna iedere avond het nummer Saving grace tijdens deze tournee speelt, is dus gewoonweg niet waar. Ook Veenhof's bewering dat Saving grace op de setlists is gekomen dankzij Dylan's betrokkenheid bij Gotta serve somebody; the gospel songs of Bob Dylan en de bewering dat de releasedatum van dit album - ruim een week voor Pasen - geen toeval is, moet met een korreltje zout genomen worden. Beide beweringen passen in het straatje van Veenhof, maar zijn daarom nog niet waar.
Dat de tweede bewering niet waar is, is niet moeilijk aan te tonen: Pasen viel in 2003 op 20 en 21 april. Volgens Searching for a gem kwam Gotta serve somebody; the gospel songs of Bob Dylan in Europa op 24 maart uit. Dat is iets eerder dan ruim een week voor Pasen zoals Veenhof beweert.
Geen korreltje zout dus, maar een compleet likblok.


Nog even gezocht in The Bob Dylan copyright files 1962 - 2007 van Tim Dunn naar Gonna change my way of thinking, de versie uit 2003:

This track, a greatly rewritten version of the Slow Train Coming song, was recorded in Dylan's Malibu studio with Mavis Staples on 4 March 2002. It was not registered separately but as part of the collective work comprising the album Gotta Serve Somebody - The Gospel Songs Of Bob Dylan. The alternate lyrics are published in, and registered as part of, Bob Dylan Lyrics 1962 - 2001 (Simon & Schuster, 2004, p. 410 (…)
The copyright data for the album are:
Apau: sound rec Burning Rose Productions, Ltd. Photographic matter preex. NM: all sound rec. DCR: 2003. Performed by various artists. Columbia CK 89015. Compact disc. DPub 19 March 2003.
(p) Burning Rose Productions, Ltd.
22 May 2003 SR330501

Copyright voor de herschreven tekst werd dus pas in 2004, met de publicatie van Lyrics 1962 - 2001 aangevraagd.
Het nummer werd dus - aldus Tim Dunn - opgenomen op 4 maart 2002. Glen Dundas bevestigt dat. Dundas geeft ook nog de namen van de muzikanten: Tony Garnier (basgitaar), George Receli (drums), Charlie Sexton (gitaar) en Larry Campbell (gitaar). Dylan's tourband van dat moment.

Wederom een associatie, terwijl ik schrijf over Gotta serve somebody; the gospel songs of Bob Dylan, duikt uit de diepte van mijn achterhoofd het album Dylan's gospel van The Brothers and Sisters uit 1969 op. Volgens het label heet dit gospelkoor overigens The Brothers and Sisters of Los Angeles (en dit album is ook onder de titel The Gospel according to Dylan uitgebracht), maar dit terzijde.
Een gospelkoor dat een heel album vol Dylannummers heeft ingezongen, en geen van deze nummers zou het label 'gospel' mogen dragen volgens Horace Clarence Boyer's vijf kenmerken van gospel. De plaat staat nog ergens op zolder, een aantal jaren geleden gekocht. En al heb ik steeds minder met cover-versies van nummers van Dylan, van deze plaat kan ik toch geen afscheid nemen. Het moet jaren geleden zijn dat ik 'm voor het laatst gedraaid heb. Eens in de zoveel tijd duik ik de plaat op, staar ik een paar minuten naar de hoes, dat is dan genoeg.
Ken je dit album? Met een beetje zoeken kun je het wel ergens tweedehands vinden. Op het album staan de volgende tien nummers: The Times they are a-changin', I shall be released, Lay lady lay [wat ik een bijzondere keuze vind voor een gospel-koor], Mr. Tambourine man, All along the watchtower, The mighty Quinn, Chimes of freedom, I'll be your baby tonight, My back pages en Just like a woman. De enige herinnering die ik heb aan het beluisteren van dit album, is dat Mr. Tambourine man indruk op mij maakte. Misschien moet ik de plaat nog eens opduiken en niet alleen naar de hoes staren, maar ook draaien.
Aangezien je schrijft: Nobody sings Dylan like Dylan. Dat is zonder meer waar. Maar ik vind het leuk om te horen hoe anderen zich hebben laten inspireren door Dylan, beveel ik dit album van The Brothers and Sisters van harte bij je aan.

Terug naar de krant, naar de spinnen waar ik mee begon. Heb je ooit Dylan's boek Tarantula gelezen? Het is, naar mijn mening, een geweldig boek zolang het lukt om tijdens het lezen het verstand op nul te zetten, geen verhaal te verwachten zodat de schoonheid van de taal kan worden ingezogen. Lees dan niet de Nederlandse vertaling, te veel van de schoonheid van het boek is hierin verloren gegaan. Tarantula is een boek om te proeven met je tong.

Er is nog zoveel te schrijven, maar voor vandaag is het genoeg.

Met vriendelijke groet,

Tom

Dylan kort #475


Box of Vision is van plan om een boek uit te geven met daarin het artwork van al Dylan's albums. In dit boek zal niet het artwork van The Bootleg series te vinden zijn, deze zullen in een apart boek gepubliceerd worden. Het boek zal ongeveer 230 pagina's tellen. Het doel van dit boek? Artwork op lp-formaat laten zien in het cd-tijdperk. Ik heb geen idee wanneer het boek zal verschijnen.
Wat heeft Eminem gemeen met Bob Dylan? Voor het antwoord moet je zaterdag naar Emmen.
Voor het goede doel, en voor eigen roem [live aid], hier.
Alvast voor in de agenda: het Noord Nederlands Dylan Festival in Mussel op 24 september 2011.
Boeken en muziek, zie hier.
Een teruggevonden bericht van meer dan 2 jaar oud op Rudy's krabbels.
Cover: I'll remember you door het Soweto Gospel Choir.
Ooit geweten dat een groep vormgevers zichzelf Memphis noemde omdat, toen een naam bedacht moest worden Dylan's Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again om de draaitafel draaide? Nooit geweten. Zie hier.
Zeg nu zelf: Geneuzel over een neuzelaar 3 en Geneuzel over een neuzelaar 4.
Twitter: hier.
No direction home [de film] op Vinger aan de pols.