Tip van Nanne

Ha Tom,

Bij bol.com is Together Through Life in de uitverkoop. De eenvoudige editie dan. Waar bij je tevens een Dylan iPod kan winnen.
Echter nu is het twijfelen tussen de eenvoudige versie van TTL en de versie met bonus Theme Time Radio disc...

Groet,
Nanne


Met dank aan Nanne voor de tip.
Ik heb beide versies van Together through life bij bol.com gekocht, gelijk na release, maar wacht nog steeds op het moment dat die iPod door mijn brievenbus valt. Maar dan, het kan niet altijd feest zijn. Dit is in iedergeval een mooie gelegenheid om de standaardeditie van Together through life voor een prikkie op de kop te tikken.

Dylan kort #354 - aanvullingen

De Dylanavond in JC Smurf op 20 februari gaat niet door (zie hier), de nieuwe datum is zaterdag 13 maart 2010, zie hier. De organisator zoekt nog een aantal zaken, wie helpt hem?
Franz is erg blij met zijn welverdiende eeuwige roem (zie hieronder en hier).
Jaren geleden kocht ik op een platenbeurs een Nederlandse persing van de single Can you please crawl out your window? in de links afgebeelde hoes. Uiteraard horen single en hoes niet bij elkaar, maar sindsdien vraag ik me af waar deze hoes voor gemaakt is. Wie kan mij helpen?
De hoes is aan drie kanten open, binnenin staat reclame voor alle Dylanalbums t/m New morning. De catalogusnummers bij de afgebeelde albums zijn de catalogusnummers van Europese releases.
Naast Dylan's reguliere albums, wordt op de binnenzijde ook reclame gemaakt voor de drie Nederlandse Greatest hits-uitgaven uit 1967. Bij het album Highway 61 revisited staat vermeld dat dit album in 1966 een Edison heeft gewonnen. Mede hierdoor ben ik er van overtuigd dat dit hoesje gemaakt is door / in opdracht van CBS Nederland. Op de achterzijde van de hoes wordt, onder de titel The World of Bob Dylan on tape nog reclame gemaakt voor acht Dylanalbums op cassette en acht Dylanalbums op 8-track cartridges.
Eens in de zoveel tijd speur ik het internet af op zoek naar informatie over deze met reclame gevulde singlehoes, maar tot nog toe altijd zonder resultaat. Mocht je meer weten over dit singlehoesje, zou je mij een groot plezier doen door dit even te laten weten door een e-mail te sturen naar tom_dylan@hotmail.com
Bij voorbaat dank.

Die anagrammen - en de winnaar is...

Hi Tom,

Hieronder de oplossingen voor de anagrammen. Leuke puzzels, ze waren niet eenvoudig te vinden. Vooral de eerste heeft me heel veel zoekwerk gekost. Ik heb ‘m namelijk als 4th Time Around, dus met een cijfer, geregistreerd in mijn muziekbibliotheek. En dan kloppen de aantallen letters niet en zit er geen ‘f’ in. Maar goed, uiteindelijk heb ik ‘m.

Groetjes,

Franz

1. A fruited hunt room = Fourth Time Around
2. A fifties swept molt = Simple Twist of Fate
3. A good still = It’s all Good
4. A wheel eye outskirt = Sweetheart Like you
5. Earned thing = In the Garden

Gefeliciteerd Franz!

Dylan kort #354

Vandaag worden de Grammy's uitgereikt, Dylan is genomineerd in twee categorieën: Best solo rock vocal performance (Beyond here lies nothin') en Best Americana album (Together through life).
Twitter: hier.
Vandaag 51 jaar geleden zag - aldus de overlevering - een jonge Dylan Buddy Holly, Ritchie Valens en The Big Bopper optreden. Zei Dylan in zijn dankwoord tijdens de uitreiking van een Grammy voor Time out of mind niet dat hij het gevoel had dat Buddy Holly tijdens de sessies voor dit album over zijn schouder meekeek?
Vandaag 38 jaar geleden verscheen het album Any day now van Joan Baez, een album volledig gevuld met door Dylan geschreven nummers.
Het is opvallend hoezeer Dylan aan het begin van zijn carrière bij het toekennen van Grammy's altijd genegeerd is. Zijn eerste Grammy kreeg hij in 1980, voor Gotta serve somebody. Daarna kreeg Dylan in 1991 de Lifetime achievement award en in 1995 een Grammy voor World gone wrong. Pas vanaf 1998 - met Time out of mind - krijgt Dylan regelmatiger een Grammy.

Ballad of a thin man en Huey P. Newton - aanvullingen

In een stuk over Ballad of a thin man met de titel Something is happening here (zie hier), schreef ik o.a. hoe Ballad of a thin man als inspiratie diende voor het schrijven van de politieke beginselverklaring van the Black Panthers. Deze beginselverklaring werd geschreven door Huey P. Newton met wat hulp van Bobby Seale.
Gisteravond kwam ik het door Bobby Seale geschreven stuk Biography of Huey P. Newton uit Ramparts (17 november 1968) tegen, met daarin:
Cassius Clay would brag. People misunderstood the bragging. All Cassius Clay was saying was that he was defying all his omnipotent, racist bullshit by stepping forward and saying, "I'm the greatest! I can't be hit." He beat on his chest, and when he said that, the white racist omnipotent administrator who had a hold on the string had to ask himself, "Well, if he's a man then what the hell am I?" And that's what Bobby Dylan meant by the geek handing Mr. Jones the naked bone and saying: "How do you like being a freak?" And that's the whole meaning of the question. If he's a man, if he's not a freak, and he tells Mr. Jones he's a freak, then Mr. Jones has to ask. "Am I that?" That's symbolic of saying that if he's a man, what am I?
This song Bobby Dylan was singing became a very big part of that whole publishing operation of the Black Panther paper. And in the background, while we were putting this paper out, this record came up and I guess a number of papers were published, and many times we would play that record. Brother Stockely Carmichael also liked that record. This record became so related to us, even to the brothers who had held down most of the security for the set.
These brothers had some big earphones over at Beverly's house. These big earphones would sit on your ears and had a kind of direct stereo atmosphere and when you got loaded it was someting else! These brothers would get halfway high, loaded on something, and they would sit down and play this record over and over and over, especially after they began to hear Huey P. Newton interpret that record. They'd be trying to relate an understanding about what was going on, 'cause old Bobby did society a big favor when he made that particular sound. If there's any more he made that I don't understand, I'll just ask Huey P. Newton to interpret them for us and maybe we can get a hell of a lot more out of brother Bobby because old Bobby, he did a good job on that set.
Bovenstaande doet me sterk denken aan een scene uit de film I'm not there. En de gedachten draaien terug naar een stuk, járen gelden gelezen, een verslag van een ontmoeting tussen Bob Dylan en the Black Panthers, een ontmoeting die op het laatste moment niet doorging. Het stomme is, dat ik niet meer weet waar ik het gelezen heb. Het was geen Dylan-boek, maar welk boek was het dan?
In mijn geheugen - maar hang me er niet aan op - fungeerde de auteur James Bladwin als bemiddelaar tussen Dylan en de Black Panthers. Wie o wie kan mij vertellen in welk boek dat verslag stond?

anagram

Laat ik eens gek tussendoor doen, nu de sneeuw valt, een cdtje in de speler draait en ik in een verloren kwartiertje een website voor het maken van anagrammen heb gevonden. Wie vindt de songtitels in de onderstaande vijf anagrammen? Antwoorden kunnen naar tom_dylan@hotmail.com. De prijs voor de eerste goede inzending? Eeuwige roem voor de puzzelaar.

1. A fruited hunt room
2. A fifties swept molt
3. A good still
4. A wheel eye outskirt
5. Earned thing

Om nog een beetje te helpen, alle gezochte titels zijn terug te vinden op Dylan-albums, de eerste op een album uit de jaren zestig, de tweede op een album uit de jaren zeventig, de derde op een album van de afgelopen tien jaar en de vierde en vijfde op albums uit de jaren tachtig.

Dylan kort #353 - aanvullingen

Zondag op radio 1 in Moshi! schrijft P.F. Thomése een brief aan Bob Dylan. Zie hier. [met dank aan Miet voor de tip!]
Rudy van Dam zingt / speelt You're gonna make lonesome when you go, zie hier. [luisterend naar Rudy van Dam, wil ik lezers nogmaals uitnodigen een bijdrage te leveren aan de discussie Niemand zingt Dylan zoals..., bijdragen kunnen naar tom_dylan@hotmail.com]
Twitter: hier.
De afbeelding links is de voorkant The Broadside of Boston van 30 oktober 1963.
Gisteravond een recensie van Together through life in negendertig woorden geschreven (zie Dylan kort #352): Muzikaal wandelt Together through life op de grens tussen het Mexico en Amerika van de jaren vijftig. Geen grootse gebaren, wel de aangename kriebel in de oren. Dylan en band spelen hun eigen Theme time radio hour vol. Dat kan natuurlijk veel beter, dus laat van je horen. Recensies van negendertig woorden (of minder) kunnen naar het hierboven vermelde e-mailadres.

Together through life in de uitverkoop


Zie hier.

Dylan kort #353

De gouden sixties, o.a. over Dylan, Oorzakelijke verbanden [algemeen geneuzel over Dylan de protestzanger en 'anderen zingen zijn songs beter'].
Alja Spaan: je liet hem uitspreken.
De poster links vond ik ergens op het net. Een aankondiging van het concert op 7 maart 1964 in Tuff's University in Medfford, Massachusetts.
Bij mijn weten circuleren er van dit concert geen opnames. Zelfs een tracklist is niet bekend. Het enige wat dan overblijft is speculeren, dagdromen, starend naar deze poster.

Dylan kort #352

License to kill op Sittard web log. In dit stuk ook kort aandacht voor één van Dylan's concerten in Nederland (1995).
Op de website van PBS staat een promofilmpje voor de tv-uitzending van het concert in het Witte Huis op 10 februari, waar Dylan ook zal optreden. Maar gek genoeg wordt Dylan wel genoemd in de begeleidende tekst, maar niet in de promofilm. Zou dit kunnen betekenen dat het optreden van Dylan niet gefilmd wordt / mag worden voor de tv-uitzending? (met dank aan Anneke voor de tip)
Vergeet niet de aanvullingen van Peerke en Shimoto te lezen op het stuk over Rainy day women # 12 & 35, met dank!
In het nieuwe Platenblad, vandaag door de brievenbus gevallen, lijstjes van lezers en medewerkers van Platenblad met de beste albums, reissues en concerten van 2009. Wanneer ik mijn ogen snel over de lijsten laat glijden, kom ik één keer Dylan tegen, in het lijstje albums van André Nuchelmans staat Together through life op de achtste plek. Hij schijft in zijn toelichting over dit album: Bob Dylan grijpt nog iets verder terug qua muzikale invloeden [dan Espers op Espers III] op zijn laatste album (sic). Together Through Life laat Dylan op zijn krassigst en kraaierigst horen op degelijke begeleiding in bluesy nummers waarin hij de balans van zijn samenleven opmaakt. En dan stopt het, net wanneer ik denk - na het lezen van de onzin "krassigst en kraaierigst" en "de balans van zijn samenleven opmaakt" - dat Nuchelmans mogelijk nog wat zinnigs te melden heeft, houdt het op. Dat moet beter kunnen. Nuchelmans recenseert Together through life in 39 woorden. Wie o wie recenseert Together through life 'scherper' dan Nuchelmans in niet meer dan 39 woorden. Recensies van 39 woorden (of minder) kunnen naar tom_dylan@hotmail.com. Inzendingen zal ik op deze blog publiceren.
Naar hetzelfde mailadres kunnen nog steeds bijdragen aan de discussie Niemand zingt Dylan zoals..., sterker nog, alle bijdragen in de vorm van tekst, foto, enz. kunnen naar dit mailadres.

I'll keep it with mine

Rainy day women # 12 & 35

In de zomer van 2007, nu al weer tweeënhalf jaar geleden, werkte ik aan een stuk over het album Blonde on blonde. Na zo'n zestienduizend woorden te hebben geschreven, stopte ik ermee. Waarom weet ik niet meer. Ik was het stuk over Blonde on blonde al weer een tijdje vergeten, tot ik het net, bij toeval, weer eens tegenkwam. Hieronder een fragment uit dit stuk, het fragment over Rainy day women # 12 & 35.

Rainy day women # 12 & 35

I never have and never will write a drug song, I don’t know how to.


Wanneer de naald zich door de aanloopgroef heeft gemaaid is het carnaval, een dronkenmansfeest dat al dagen aanhoudt en waar de luisteraar – na het heimelijk luisteren, met het oor op de deur – wordt binnengehaald als de paashaas met Pasen.
Rainy day women # 12 & 35 is een gieren-lachen-brullen-stamper en niet de drug-song waar het meestal voor wordt versleten. De song heeft alle schijn tegen: de hoempa-blazers net uit de maat, het lallende zingen en natuurlijk het overbekende refrein Everybody must get stoned. Maar schijn bedriegt en dat lijkt nou net de opzet van Dylan, de luisteraar op het verkeerde been zetten. De song heeft veel meer te maken met stenigen:

They’ll stone you when you’re at the breakfast table.
They’ll stone you when you are young and able.
(...)
But I would not feel so all alone,
Everybody must get stoned.

Het maakt niet uit wat je doet ‘ze’ zullen je veroordelen – stenigen – maar maak je er niet druk over, iedereen zal (moet) gestenigd worden. En dan blijkt een drug-song vol bijbelse wijsheid met een twist te zitten: “Wie van u zonder zonde is werpe het eerst een steen op haar.” en “Nu richtte Jezus zich op en zeide tot haar: Vrouw, waar zijn ze? Heeft niemand u veroordeeld? Zij zeide: Neen, Heer. Toen zeide Jezus: Ook ik veroordeel u niet. Ga heen, zondig voortaan niet meer.” (Johannes 8 : 7 & 10 – 11)
Let wel: Rainy day women # 12 & 35 is niet de boodschap van Johannes 8 in een muzikaal jasje – eerder het tegenovergestelde – maar Dylan maakt wel handig gebruik van dit overbekende fragment uit de bijbel.
Waar de titel Rainy day women # 12 & 35 vandaan komt is een raadsel, maar waar die toe kan leiden is te vinden in A dictionary of slang and euphemism:

rainy-day woman marijuana; a marijuana cigarette. [U.S. drug culture, mid 1900s-pres.]

In de Time van 1 juli 1966 werd beweerd dat het precies andersom is, eerst was er de betekenis van marihuana sigaret, daarna de songtitel: In the shifting, multi-level jargon of teenagers, to ‘get stoned’ does not mean to get drunk, but to get high on drugs...a ‘rainy-day woman’, as any junkie [sic] knows, is a marijuana cigarette.
Ondanks uren zoeken – o.a. in slang woordenboeken en op het internet – ben ik niet één keer Rainy-day woman in de betekenis van marihuana sigaret – joint – tegengekomen in een geschreven bron van vóór mei 1966. Ik ben alleen Rainy-day woman in de betekenis van joint met een verwijzing naar Dylans Rainy day women # 12 & 35 tegengekomen. Eén uitzondering, bovenstaand citaat uit A dictionary of slang and euphemism, daarin geen verwijzing naar Dylan en de datering mid 1900s – pres. maakt een precieze datering onmogelijk. Tot ik een geschreven bron vind van vóór mei 1966, blijft voor mij dan ook de conclusie staan dat er eerst de song Rainy day women # 12 & 35 was en daarna pas Rainy-day woman in de betekenis van joint.
Alles gaat een eigen leven leiden, zelfs een onmogelijke titel als Rainy day women # 12 & 35. Dylan en onmogelijke titels – zoals Rainy day women # 12 & 35 – en het ontbreken van enige connectie tussen de titel en de inhoud van de song:

interviewer: Why do some of your songs bear no relation to their titles?
Dylan: Give me an example.
interviewer: Rainy day women # 12 & 35.
Dylan: Have you ever been to North Mexico?
interviewer: Not recently.
Dylan: Well, I can’t explain it to you then. If you had, you’d understand what the songs about.

Bovenstaande is natuurlijk een staaltje journalist-een-loer-voor-ogen-draaien van Dylan van het zuiverste water, maar hoe Dylan dan wel aan deze songtitel kwam blijft een mysterie. Waarschijnlijk is het gewoon onzin, mystificatie, niet meer. Al bestaat er een mooie theorie dat tijdens de opnamen van Rainy day women # 12 & 35 er twee natgeregende vrouwen de studio binnen kwamen, de een twaalf, de ander vijfendertig jaar oud.
Wat mij opvalt wanneer ik de songtitel Rainy day women # 12 & 35 zie, is dat de cijfers keurig op volgorde staan, 1, 2, 3, 5, waarbij het accent ligt op het ontbrekende cijfer 4. Als er dan betekenis gezocht moet worden in de titel, zou ik het zoeken in dit ontbrekende cijfer. Maar dan, wie ben ik? Ik ben nooit in het noorden van Mexico geweest.
Rainy day women # 12 & 35 is niet voor niets de openingssong van Blonde on blonde. Wie Blonde on blonde wil horen zal eerst deze muzikale Mardi gras moeten verdragen.
Toch is het een eigenaardige keuze om Rainy day women # 12 & 35 vooraan te zetten, nu begint Blonde on blonde met een uitgelaten feest, dat, zo te horen, al uren bezig is. Na Rainy day women # 12 & 35 wordt de uitgelatenheid alleen nog maar teruggeschroefd. Alles na Rainy day women # 12 & 35 is de contemplatie na het feest, het dagdromen, het wegzweven van de nog vermoeide geest. Rainy day women # 12 & 35 heeft een functie als openingssong, en alleen als openingssong. Het is de inleiding tot Blonde on blonde. Waarom juist deze song op single verscheen is mij dan ook een raadsel.
Rainy day women # 12 & 35 werd in mei 1966 in Nederland op single uitgebracht en bereikte de negende plaats in de Nederlandse hitlijsten. In Amerika bereikte de single de 2de plaats op de Billboard charts. In Engeland bereikte de single de 7de plaats op de hitlijsten. Voor deze release op single werd de song teruggesnoeid van zo’n vierenhalve minuut naar twee minuten en zesentwintig seconden.
Rainy day women # 12 & 35 werd in enkele Amerikaanse staten (Washington, Baltimore en Houston) en in Engeland door radiozenders in de ban gedaan vanwege de regel Everybody must get stoned – het zou aanzetten tot drugsgebruik.



Dylan kort #351

Morgenavond in bibliotheek Vondel te Meulebeke de monoloog Dylan Dichter, zie hier.
Ernst Jansz zingt Dylan op 4 februari in Austerlitz.
Howard Zinn, de man achter The People speak, is gisteren op 78 jarige leeftijd overleden.
Dylan's versie van Do re mi is inmiddels toegevoegd aan de video's op Dylan's officiële website.

Niemand zingt Dylan zoals... reactie #9

Een “levenshater”… Moet ik daar serieus op reageren???

Op de eerste plaats: de discussie ging eigenlijk over covers en de mening dat niemand Dylan’s repertoire beter zingt dan Dylan zelf.

Omdat ik in dat kader opmerkte dat Bob Dylan zijn eigen songs keer op keer covert (en ik heb uitgelegd wat ik daar onder versta), zijn er van diverse songs inmiddels dus heel veel versies. De ene vind ik beter, soms aanmerkelijk beter dan de andere. Soms zó veel beter dat ik die min of meer als de definitieve versie ben gaan beschouwen. Neem dat niet te letterlijk. Tot ik een betere hoor natuurlijk, hetgeen mij echter op dit moment onwaarschijnlijk lijkt.

Heel erg belangrijk is dat allemaal niet, ieder heeft zijn eigen favorieten, zijn eigen “best of”, en dat lijstje zal er, net als bij mij, periodiek anders uit zien.

Niettemin zijn er, uit wat ik tot op heden van Bob Dylan ken, een aantal nummers of bepaalde uitvoeringen daarvan, die al jarenlang steevast op mijn lijstje staan. Enkele daarvan heb ik in een eerdere reactie genoemd. En dat maakte mij benieuwd of anderen ook zo’n soort standaard lijstje hebben. Van definitieve versies dus. Als het ware.

Peter

Niemand zingt Dylan zoals... reactie #8

Ik vind het een beetje zinloze discussie, ik scan er een beetje overheen. Tot mij een alinea opviel.

De persoon die op zoek is naar De Definitieve Versie moet een levenshater zijn, een waarheidszoeker die niet door heeft dat de waarde van de definitieve versie (van wat dan ook) ligt in het feit dat je die nooit aan gaat treffen.
Hij zegt: "Definitief in de zin van niet te overtreffen".
Iedere goede versie doet mij, hoe enthousiast ik ook ben, uitluitend verlangen naar een nog betere.
"Focus jezelf op de reis, niet op de bestemming. Wijzer wordt men niet van aankomen op de bestemming maar van de ervaringen tijdens de reis". Een wijs man zei dat (ongeveer).
Ons aller vriend, ook een wijs man, kan er eveneens wat van:
You're right from your side
I'm right from mine
We're both one too many mornings
And a thousand miles behind
Hartelijke groet !
Fred

Dylan kort #350

Dylan treedt 10 februari op in het Witte Huis, zie o.a. hier, hier, hier en Dylan kort #349.
Twitter: hier.
Vergeet niet het door Frits geschreven Niemand zingt Dylan zoals... reactie #7 hieronder te lezen. Wie schrijft reactie #8? Je reactie kun je sturen naar tom_dylan@hotmail.com.
Vandaag viel een stapeltje kopieën - over Dylan - door mijn brievenbus, keurig bij elkaar gehouden door nietjes, postzegel erop. Ik heb geen idee wie de afzender is, maar mocht de afzender dit lezen: dank!
Het formulier voor de aanstaande tour kan weer op The Never Ending Pool ingevuld worden.

Niemand zingt Dylan zoals... reactie #7

Nobody sings Dylan… #2


Een korte reactie op Tom's antwoord. Terecht zegt Tom dat een discussie als deze, zeker als het gaat om 'goede' en 'slechte' covers, kan zanden in een welles-nietes-discussie. Het is daarom, dat ik mijn reactie kort houd.

De versie van 'Like a Rolling Stone' John Mellencamp op 'The 30th anniversary' vind ik sterk. De muzikale diversiteit van Dylan komt daar goed naar voren. Het optreden van Neil Young behoort ook tot mijn favoriete covers. Maar vlak ook Ernst Langhout en Johan Keus niet uit, met de Friese bewerking. Volgens mij erg Dylanesque.

Wat ik met Sjoerd de Jong wilde aantonen, is dat het bij Dylan om de muziek gaat. Geld speelt bij hem een ondergeschikte rol. Muziek maken, dat is wat hem drijft. Een overeenkomst met God om tot zijn dood te spelen. En om de tijd stil te zetten.

Het is overduidelijk dat Dylan, in de breedste zin des woords, discussie oplevert. Moeten we hem volgen op de letter van zijn teksten en zijn leven? Of gaat het om hem te volgen 'in zijn geest'? Waarschijnlijk ligt het antwoord net naast het midden. Aan de kant van 'de geest'.

Frits

Dylan kort #349


Eerst moet ik een misverstand rechtzetten: ik las op de log van Alja dat ik na vijf minuten in slaap sukkelde tijdens het luisteren naar haar radiouitzending. Zie hier. Dat moet ik even rechtzetten. Ten eerste zijn de radiouitzendingen van Alja bijzonder, uniek, eigen en meer dan de moeite van het beluisteren waard. Ten tweede klopt het dat ik Alja een e-mail heb gestuurd waarin ik schrijf dat ik mij naar zéér korte tijd luisteren al begon te vervelen. Maar daarmee doelde ik absoluut niet op Alja's radiouitzending, maar op de door haar aan mij gestuurde link naar een youtube-filmpje (zie Niemand zingt zoals Dylan... reactie #6 hieronder). Voor meer informatie over de radiouitzendingen van Alja, zie de rechter kolom.
Alja, mijn excuses voor dit misverstand.
Dan wil ik moon j. danken voor het sturen van een link naar Woody Guthrie memorial concert - aanvullingen (zie hieronder) naar Expecting rain. Dank moon j.!
Bob Dylan exposeert schilderijen op de website van de Pers.
Bob Dylan treedt op 10 februari in het Witte huis tijdens een Civil rights party, zie hier. Het concert zal een dag later op de Amerikaanse tv te zien zijn. Meer hier en hier en hier.
Lo and behold van Coulson, Dean, McGuinness and Flint op Altcountry.

Woody Guthrie memorial concert - aanvullingen



Tijdens het Woody Guthrie memorial concert speelde Dylan drie nummers van Woody Guthrie, te weten The Grand coulee dam, Dear mrs. Roosevelt en I ain't got no home. De volgorde waarin deze songs door Dylan gespeeld werden, is nooit zeker geweest, maar zoals ik hier schreef, gaf Rein van der Pot in STICK 3 een volgorde aan van de songs. Wederom een mysterie opgelost.
De grote vraag was hoe Rein van der Pot ten tijde van het schrijven van STICK 3 (1969) de volgorde wist van de drie gespeelde nummers. Verder wees Peter er terecht op dat The Great coulee dam niet alleen door Dylan op een akoestische gitaar werd gespeeld, zoals in STICK 3 staat, maar dat Dylan wel degelijk werd begeleid door The Crackers [the Band].
Uiteraard heb ik aan Rein van der Pot gevraagd hoe hij aan de uitgebreide informatie over Dylan's optreden tijdens het Woody Guthrie memorial concert kwam, en Rein mailde mij per omgaande terug:

Ik weet bijna zeker dat de informatie voor het Stick stuk over het Woody Guthrie memorial concert hoofdzakelijk uit een Melody Maker kwam. Ik ga vanavond thuis kijken en zal het artikel scannen en naar je opsturen. Ik ben zelf nu ook benieuwd naar de juiste volgorde! En ja, Big Grand Coulee Dam was natuurlijk niet akoestisch. Ik las eerder ook Peter's mooie verhaal over Dylan in de Kuip.


Vandaag stuurde Rein van der Pot mij de scan (zie de afbeelding boven aan dit bericht) van het artikel uit Melody maker. Verder schrijft hij:

Hier dan het bewuste artikel in de Melody Maker van 27 januari 1968. Ik weet bijna zeker dat het van de hand is van Ray Coleman, die veel sympathieke stukken over Dylan voor dat blad heeft geschreven (zo ook Max Jones). Behalve een kort berichtje in Rolling Stone is dit het enige ooggetuigeverslag over het concert dat ik ken. Zoals je ziet is de volgorde van de songs precies zoals ik het voor de Stick heb overgenomen. Wat betreft mijn notitie dat het eerste nummer alleen door Dylan's akoestische gitaar werd begeleid, ach, ik heb gewoon een zinsnede fout geïnterpreteerd (zie cursief hieronder).


Towards the end of the first half there is a pause while a backing group of electric bass, piano, organ, drums and electrified acoustic guitar sets up. Dylan stands up and walks to the microphone, holding his guitar as he always did. He waits for tumultuous applause to die down and then there is silence as he sings "Big Grand Coulee Dam" to his own acoustic guitar, but no harp. He greets applause for this with shy smiles and nervous bobs of the head. Then into "Dear Mr Roosevelt" (sic) and finally "Ain't Got No Home In This World Anymore."

Met dank aan Rein van der Pot voor de scan en de aanvullende informatie in de e-mails!
Vanavond laat ik The Grand coulee dam, Dear Mrs. Roosevelt en I ain't got no home nog even uit de boxen knallen.

Dylan kort #348


Allereerst wil ik eenieder nogmaals van harte uitnodigen om een bijdrage te leveren aan de Niemand zingt Dylan zoals... discussie en de deelnemers tot nog toe hartelijk danken voor hun bijdrage. Nieuwe bijdragen kunnen naar tom_dylan@hotmail.com.
Een recensie van How sweet the sound op Festival info.
Look up, look up - seek your maker (B.D.) is een nieuwe weblog. De titel van de weblog is een Dylan-citaat en een uitvoerig bericht over wat Robbie Robertson en U2 gemeen hebben, bevat ook veel over Dylan.
Vandaag 34 jaar geleden vond het tweede benefietconcert voor Rubin "Hurricane" Carter plaats.
Ernst Jansz zingt Dylan, hier [inclusief filmpje, zodat zelf een oordeel gevormd kan worden].

Niemand zingt Dylan zoals... reactie #6

Alja stuurde een aan haar gericht mailtje aan mij door met daarin een link naar onderstaand filmpje van Youtube en de mededeling: Live klinkt hij echt als Dylan !
Alja schrijft in haar e-mail:

Tom, in aansluiting op de laatste artikelen op je log – ik neem niet eens de moeite naar deze link te kijken (laat staan te luisteren).

Niemand zingt Dylan zoals... reactie #5

Nog een kleine aanvulling. Maar ik wil niet bezig blijven...


Dat idee over covers heb ik uit eigen ervaring, hoewel ik het woord cover zelf eigenlijk nooit gebruik. Ik heb ook de nodige liedjes geschreven en vaak, als ik die na verloop van tijd weer eens voor de dag haal, is mijn reactie: heb ík dat geschreven? Natuurlijk wéét ik dat wel, maar het voelt niet meer zo. En meestal kan ik ook niet meer bij het gevoel komen waarmee ik het lied toentertijd schreef. Als ik het dan weer wil gaan uitvoeren, moet ik dat doen met het gevoel van dit moment en er in feite een nieuwe interpretatie aan geven. Dat werkt dan niet veel anders dan wanneer ik een door iemand anders geschreven lied uit wil voeren. Zo moet dat naar mijn idee bij Dylan toch ook ongeveer gaan?



Peter

Niemand zing Dylan zoals... reactie #4

Volgens mij is een cover een opnieuw uitgevoerde en op een eigen manier geïnterpreteerde versie van een reeds bestaand liedje.

Dylan behandelt zijn eigen werk mijns inziens exact hetzelfde als nummers van anderen, die hij covert. De folksongs die hij zingt, nummers van Woody Guthrie, Hank Williams, Buddy Guy, Willie Nelson, Towns Van Zandt... Dat vind ik nou juist zo mooi. Hij benadert zijn eigen songs alsof ze NIET door hem geschreven zijn. En duikt er dan weer helemaal opnieuw in. Telkens weer, net als in materiaal van anderen. Ik vind Bob Dylan dan ook een heel goeie cover artiest en dienovereenkomstig bijvoorbeeld Down in the groove een heel goed album, al oordelen velen daar anders over.

Tom heeft gelijk dat de definitieve versie van een song niet bestaat. Zeker in het geval van Dylan is dat zo. Toch heb ik voor mijzelf uitvoeringen die ik - vooralsnog - als definitief beschouw. Definitief in de zin van niet te overtreffen. Dat zijn soms de studio-opnamen, soms live versies waarbij aangemerkt moet worden dat ik daarvan natuurlijk maar een heel klein gedeelte ken. Het maakt mij ook nieuwsgierig naar wat anderen als hun definitieve versie ervaren. Dus: leuk als meer lezers op deze discussie willen inhaken.



Peter

Niemand zingt Dylan zoals... reactie #3

Ik heb de bijdragen van Peter en Frits met plezier gelezen, beide wil ik bedanken voor hun bijdrage, maar dat wil nog niet zeggen dat ik me in hun mening kan vinden. Hieronder zal ik mijn reactie op beide stukken geven.
Zowel Peter als Frits hebben het in meerdere of mindere mate over dat Dylan zijn eigen nummers covert. Daar heb ik wel even om moeten lachen, ik zie (hoor) het niet.
Een liedje coveren, zoals bijvoorbeeld U2 doet met All along the watchtower op Rattle and hum (jeuk!), is het nemen van een liedje dat al bestaat en dit zelf spelen, eventueel door er een eigen draai aan te geven. Uitgangspunt blijft het bestaande lied, een lied dat al een leven achter zich heeft, dat al 'gevormd' is in eerdere opnames. Een liedje coveren is zeggen kijk eens, ik kan dat liedje al spelen of, ik vind dit zo'n mooi liedje, dat wil ik ook zingen. Ze kunnen het wel willen, maar krijgen het nooit te pakken.
Dylan covert zijn eigen nummers niet. (Die bewering is ronduit een belediging in mijn optiek) Dylan speelt, nee leeft het nummer opnieuw. Wanneer Adele Make you feel my love zingt (jeuk!), draait het om het liedje, om hoe 'knap' het gezongen is, wanneer Dylan Make you feel my love live speelt, dan covert hij niet een nummer van zichzelf, dan beleeft hij het verhaal van het lied opnieuw (de Dylan-rammel). Bij de cover draait het om het liedje, bij Dylan om de performance.
Waar Peter schrijft: Zelf beschouwt hij de studioversie terecht als niet meer dan een moment in de wordingsgeschiedenis van een song, die verder uitkristalliseert op het podium. De vraag is dan echter wanneer we kunnen spreken van de definitieve versie, en welke uitvoeringen dan “covers” zijn. Een interessant vraagstuk. Dat is an sich inderdaad een interessant vraagstuk, ware het niet dat een definitieve versie niet bestaat. Een definitieve versie kan in de eerste plaats alleen gekozen worden door de luisteraar, mijn definitieve versie van zeg Blind Willie McTell hoeft niet de definitieve versie van Peter, of jou te zijn. Daarnaast kan een definitieve versie alleen 'gevonden' worden door verschillende versies met elkaar te vergelijken en uiteindelijk de 'beste' te kiezen. Maar dat is haast als appels met peren vergelijken. A hard rain's a-gonna fall zoals Dylan het speelde tijdens de Rolling thunder revue is een geheel ander nummer dan de A hard rain's a-gonna fall die te vinden is op The Freewheelin' Bob Dylan. Twee keer hetzelfde nummer, maar onvergelijkbaar. Het gevoel dat het beluisteren van beide versies bij mij oproept, is totaal verschillend. Onvergelijkbaar. Twee keer hetzelfde nummer, twee totaal verschillende performances.
Waar Peter schrijft: Door anderen uitgevoerde covers zijn meestal gebaseerd op Dylan’s studioversie of demo’s van zijn muziekuitgeverij. Ik geloof dat het er inmiddels duizenden zijn en daarvan ken ik er maar een paar. Meestal gaan ze het ene oor in en het andere weer uit. Nobody sings Dylan like Dylan gaat voor mij ook zeker, in positieve zin, op. De uitvoeringen van het inmiddels populaire Make you feel my love halen het qua intentie geen van alle bij die van de maker zelf. Hiervoor kan ik alleen maar een diepe buiging maken. Ook voor mij is dit een waarheid als een koe: Nobody sings Dylan like Dylan.
Ook voor mij is de dubbel-cd The 30th anniversary concert celebration een uitgave om even apart te noemen, maar niet helemaal zoals Peter deze cd naar voren haalt. Deze uitgave is een waarlijk dieptepunt in de cd-uitgaven van de afgelopen twintig jaar. Dieper kan een artiest niet zinken in zijn poging een Dylannummer op de plaat te zetten (op het podium te brengen) dan John Mellencamp's Like a rolling stone of Johnny en June Cash's It ain't me, babe of Ron Wood's Seven days (en dat is alleen nog de eerste cd!) Is er dan helemaal niks op deze cd dat mij kan bekoren? Bekoren is een te groot woord, verdragen is beter als het gaat om Masters of war door Eddie Vedder, What was it you wanted door Willie Nelson of - inderdaad Peter - Just like Tom Thumb's blues door Neil Young.
Is er dan echt niks dat me kan bekoren op deze cd? Ja hoor: It's alright, ma (I'm only bleeding) door Dylan zelf.
Tot slot schrijft Peter nog over de vertalingen van Bindervoet en Henkes: Ze missen precies de poëtische beelden en muzikale opeenvolging van woorden, die Dylan’s werk zo betekenisvol maken. Dat kan ik alleen maar onderstrepen, sterker, het liefst zou ik het in fluoricerende knipperletters bovenaan deze blog zetten.
Dan het stuk van Frits, hij begint met: Het gaat mij te ver om te stellen dat alle covers dan Dylan te zoet, te slecht, te gemaakt zijn. Sommige covers zijn wél beter dan Dylans eigen origineel. Nou kan ik héél hard roepen dat dat laatste gewoonweg (voor mij) niet waar is, maar dan krijgen we een welles- nietes spelletje, daar schieten we niks mee op. Zoals ik eerder schreef heb ik tussen de honderden covers van Dylannummers die ik in de loop der jaren heb gehoord, er nog nooit een gevonden die beter was dan het origineel van Dylan. Frits kent blijkbaar een aantal Dylancovers die ik niet ken, hij schrijft tenslotte Sommige covers zijn wél beter dan Dylans eigen origineel, mijn vraag aan Frits is dan ook: welke covers? Je hebt me nieuwsgierig gemaakt, die wil ik wel horen. (Verwacht ik overtuigd te worden door een lijstje titels? Nee. Maar je weet nooit, mogelijk zitten er voor mij nog onbekende pareltjes tussen, dus laat horen Frits!)
Het mooie (voor mij) is dat Frits een interview van Joanthan Lethem aanhaalt, dat, wanneer je goed leest, uitstekend in mijn theorie van de Dylan-rammel, in mijn afkeer van de Dylancover past. Dylan zegt tegen Lethem: Ik luister nooit naar mijn eigen platen. Als je er midden in zit, luister je alleen maar naar een replica. En ik denk, terwijl ik dit lees, bingo! Een artiest die een cover wil opnemen luistert naar platen op zoek naar geschikt materiaal (en maakt uiteindelijk alleen een replica), een artiest als Dylan, die zijn nummers leeft op het podium, verkeert in een bepaalde gemoedstoestand en brengt zijn nummers vanuit die gemoedstoestand, of zoals Dylan het tegen Lethem zegt: als je er midden in zit. En hij zit er midden in, hij hoeft niet te coveren (luisteren + kopieëren), hij leeft zijn muziek.
Het aanhalen van Sjoerd de Jong door Frits kan ik niet geheel plaatsen, of het moet het advies van Norman Raeben zijn: om met kunst de tijd stil te zetten. En dat is wat Dylan op z'n best doet, de tijd stilzetten. Een kwaliteit die ik nog in geen enkele coverversie heb mogen vinden.
Nou is Sjoerd de Jong sowieso een 'gevaarlijke' bron, weinig boeken over Dylan zijn zó tenenkrommend als zijn boeken. Sla bijvoorbeeld blz. 54 / 55 van de editie uit 2000 eens op: Op de plaat [Highway 61 revisited] komen versies van het overdonderende 'Like A Rolling Stone', de sneer naar onhippe medeburgers 'Ballad Of A Thin Man' en het surrealistische 'Desolation Row'. Op de akoestische B-kant toont Dylan zich met uitgesponnen nummers als 'Mr. Tambourine Man' en 'It's All Over Now, Baby Blue' schatplichtig aan de visionaire dichtkunst van de beat-auteurs Jack Kerouac en Allen Ginsberg. Ik ben al járen op zoek naar deze persing van Highway 61 revisited met op de A-kant Like a rolling stone, Ballad of a thin man en Desolation row en een akoestische B-kant met Mr. tambourine man en It's all over now, baby blue, stad en land afgezocht, altijd zonder succes. Wie voor mij een exemplaar heeft van deze wel héél bijzondere persing van Highway 61 revisited, kan contact met mij opnemen via de e-mail (tom_dylan@hotmail.com), ik zal hem / haar rijkelijk belonen.
Conclusie? Niemand zingt Dylan zoals Dylan.
Reacties en nieuwe stukken blijven meer dan welkom en kunnen naar bovenstaand e-mailadres. En om de discussie nog wat verder open te breken: hoe zit het dan met Dylan die nummers van andere artiesten covert?

Tom

Dylan kort #347


Harry Prenger: Voorwaarts achterom kijken en o.a. het draaien van Slow train coming en Saved.
Twitter: hier en hier.
Hamster Rave blogt: een vertaling van Buckets of rain.
Fahren Heit Twins speelden All along the watchtower waardoor het nieuws uitgesteld moest worden.

Niemand zing Dylan zoals... reactie #2

Nobody sings Dylan...


Het gaat mij te ver om te stellen dat alle covers dan Dylan te zoet, te slecht, te gemaakt zijn. Sommige covers zijn wél beter dan Dylans eigen origineel. Dat lijkt hij zelf ook te beseffen. Dat hij regelmatig een nummer met een nieuw arrangement voorziet, is zijn manier van ontwikkelen. Hij is constant op zoek naar de beste uitvoering van zijn lied.

Wat betreft die uitvoeringen, in een interview met Jonathan Lethem (o.a. Verschenen in 'Atlas – Nieuwe literaire non-fictie), is het volgende te lezen: “Ik heb altijd al willen vragen: als er op een avond ineens een song op het programma staat die opgediept is uit zijn oude voorraad van honderden andere songs, is dat dan omdat Dylan heeft zitten luisteren naar zijn oude platen? 'Ik luister nooit naar mijn eigen platen. Als je er midden in zit, luister je alleen maar naar een replica. Ik ken niemand die kijkt naar de films die hij maakt – jij leest toch ook je eigen boeken niet?' Dat is duidelijke taal. Hij gaat nog even door op de uitleg die hij gaf over 'Blind Willie McTell': 'Vreemd genoeg horen we soms een cover van een song en vinden we dat we hem eigenlijk ook wel kunnen doen. Als iemand anders zo'n hoge dunk van had, waarom ik dan niet? Soms neem ik die arrangementen gewoon over. The Dead deden een heleboel van mijn songs, en wij namen dan gewoon het hele arrangement over, omdat ze het beter hadden gedaan dan ik. Jerry Garcia was in staat in al mijn slechte opnames de songs te horen, de song die daar begraven lag. Dus als ik iets anders wil zingen, haal ik gewoon een van die platen van The Dead tevoorschijn en kijk welke song ik wil doen. Met mijn eigen platen doe ik dat nooit.' Nu we het er toch over hebben: 'Ik heb horen zeggen, jij hebt het waarschijnlijk horen zeggen, dat alle arrangementen elke avond anders zijn. Nou, dat is een hoop gelul, ze weten niet waar ze het over hebben. De arrangementen zijn niet elke avond anders. De ritmische structuren zijn anders, dat is alles. Je kunt de arrangementen niet iedere avond veranderen – dat is onmogelijk.'

Een nieuw album opnemen is voor Dylan een ramp. In het genoemde interview komt dat vaak terug. Het gaat hem om muziek blijven maken, niet om muziek te conserveren. Hetzelfde beeld komt terug bij Sjoerd de Jong in zijn Nederlandstalige biografie. De Jong schrijft in 1991:

'In tegenstelling tot al zijn minder begaafde generatie-genoten, is Bob Dylan drie decennia na het begin van zijn loopbaan geen produkt geworden. Hij is een muzikant gebleven, zoals de oude blueszangers, die stokoud, stram van leden en straatarm, nog altijd met hun gitaar in de bus stappen om in een of ander rookhol hun repertoire door te nemen, desnoods alleen voor de barman. Zo draait hij rond in zijn Never Ending Tour: misschien zijn laatste poging om in praktijk te brengen wat Norman Raeben hem in 1974 leerde – om met kunst de tijd stil te zetten.' (Jong, Sjoerd de, Bob Dylan, Uitgeverij Jan Mets/Passatempo, Amsterdam, 1991)

In zijn ge-update biografie schrijft De Jong: 'Het is de ironie van Dylans oude dag. Deze 'stem van een generatie' is vier decennia na het begin van zijn loopbaan geen betrouwbaar product geworden, hoezeer zijn eigen management daar de laatste jaren ook moeite doet. Hij is een muzikant gebleven, die zich spiegelt aan de zwarte blueszangers uit de Mississippiedelta, of aan de blanke van de Oklahoma Dust Bowl. Terwijl zijn agenten erop toezien dat geen dollar van hem (en hun) ontsnapt, geeft Dylan in interviews lucht aan het spookachtige gevoel misplaatst te zijn in deze tijd, en nergens aansluiting te vinden. Zo draait hij rond in zijn Never Ending Tour, misschien zijn laatste poging om in praktijk te brengen wat Norman Raeben hem in 1974 leerde: om met kunst de tijd stop te zetten, en wie weet zelfs terug te draaien.' (Jong, Sjoerd de, Bob Dylan, Uitgeverij Mets & Schilt, Amsterdam, 2000)

Dit is wat het is.

Wat betreft de vertaling van Bindervoet en Henkes: ook ik ben daar niet erg tevreden over. Toen het eerste deel verscheen, was ik lichtelijk euforisch. Een leuke vertaling, met Nederlandse inbreng van plaatsnamen et cetera. Maar gaandeweg veranderde mijn euforie in een bevestiging van het feit, dat vertalen per definitie interpreteren is. En dat het bij Bindervoet en Henkes net niet is gelukt. Leuke vertalingen, maar meer een opmaat tot een betere vertaling.

Wat dat betreft ben ik blij dat Ernst Jansz een tour begint, met Dylanteksten die hij zelf heeft vertaald. Jansz is één van de beste Nederlandstalige tekstschrijvers aller tijden, en kent de Dylanologie erg goed. Ik ben erg nieuwsgierig.

Frits

Niemand zingt Dylan zoals... reactie #1

Nobody sings Dylan like Dylan?


Als het gaat om coverversies van Dylansongs, dan heeft Bob Dylan zelf daar waarschijnlijk de meeste van op zijn naam staan. Geen enkel lied dat ooit in de studio werd vastgelegd werd ook maar één enkele keer live op dezelfde manier uitgevoerd. Hierbij moet ik opmerken dat juist dit één van de aantrekkelijkste aspecten van de artiest Bob Dylan vind. Echter ook in dit geval vind ik de covers lang niet altijd beter dan het origineel, voor zover je daar bij Dylan van kunt spreken. Zelf beschouwt hij de studioversie terecht als niet meer dan een moment in de wordingsgeschiedenis van een song, die verder uitkristalliseert op het podium. De vraag is dan echter wanneer we kunnen spreken van de definitieve versie, en welke uitvoeringen dan “covers” zijn. Een interessant vraagstuk.

Ik heb wel een paar favoriete live-uitvoeringen die de studioversie ver overtreffen. Bijvoorbeeld One too many mornings zowel van “Live 1966” als van “Hard Rain”, I want you van “Budokan”, Idiot Wind ten tijde van de Rolling Thunder Revue, Visions of Johanna van “Live 1966” maar vooral van de bootleg “True love needs no company” (Münster 1 oktober 2000) en Shooting Star op “Unplugged”.

Door anderen uitgevoerde covers zijn meestal gebaseerd op Dylan’s studioversie of demo’s van zijn muziekuitgeverij. Ik geloof dat het er inmiddels duizenden zijn en daarvan ken ik er maar een paar. Meestal gaan ze het ene oor in en het andere weer uit. Nobody sings Dylan like Dylan gaat voor mij ook zeker, in positieve zin, op. De uitvoeringen van het inmiddels populaire Make you feel my love halen het qua intentie geen van alle bij die van de maker zelf.

Peter, Paul & Mary zorgden voor de doorbraak van Blowin’ in the wind, maar hun uitvoering is een tamelijk zoete. The Byrds maakten van Mr. Tambourine Man te gladde popmuziek. Wel heb ik nog steeds bewondering voor Pete Seeger’s interpretatie van A hard rain’s a gonnan fall. En er zijn nog wel een paar uitzonderingen, onder andere op “The 30th aniversary celebration concert”. Hoewel op zich een zeer beluisterbare dubbel-CD zijn de meeste nummers niet vergelijkbaar met hoe ik ze van Dylan zelf ken. Wat te denken van de door hem zo bewonderde Johnny Cash en The Clancy Brothers bijvoorbeeld? Lou Reed’s Foot of Pride daarentegen en met name de uitvoering van Just like Tom Thumb’s Blues van Neil Young, mogen er beslist zijn.

Tenslotte nog een enkel woord over de vertalingen van Bindervoet & Henkes. Wat mij betreft zijn deze heren veel te haastig te werk gegaan. Ze missen precies de poëtische beelden en muzikale opeenvolging van woorden, die Dylan’s werk zo betekenisvol maken. Wat dat betreft hadden ze een voorbeeld kunnen nemen aan Ernst van Altena, zoals die ooit de poëzie van Jaques Brel vertaalde. De teksten van Bindervoet en Henkes mogen dan qua ritme en rijm zingbaar zijn, qua inhoud zijn ze dat mijns inziens bepaald niet.

Peter

Niemand zingt Dylan zoals .... discussie

Ik krijg jeuk van coverversies van Dylan's nummers, daar heb ik nooit een geheim van gemaakt (zie o.a. aantekeningen over de Dylanrammel). Wanneer ik The Byrds hun mierzoete versie Mr. Tambourine man hoor kwijlen, krijg ik de neiging om iets te breken (maak je niet druk, het blijft bij een neiging, meestal draai ik gewoon de radio uit). Wanneer ik Brian Ferry A hard rain's a-gonna fall aan gort hoor slijmen, begin ik op mijn nagels te bijten. Om nog maar te zwijgen over de nachtmerries The Hollies sing Dylan, Er komen andere tijden door Boudewijn de Groot of The Rolling Stones die zich vergrijpen aan Like a rolling stone. Jeuk krijg ik er van, héél erge jeuk en in het ergste geval uitslag in mijn oren.
Honderden coverversies van Dylannummers heb ik gehoord in de loop der jaren en ja, er zitten best aardige tussen, zoals het album Odetta sings Dylan, maar niets - en dan bedoel ik ook echt niets - haalt het bij het origineel van Dylan. Oók niet Jimi Hendrix' versie van All along the watchtower - deze mag niet eens in de schaduw staan van Dylan's versie op John Wesley Harding - Oók niet It's all over now, baby blue door Them en al helemáál niet Guns and Roses poging om Knockin' on heaven's door om zeep te spelen.
Ik denk dat mijn standpunt wel duidelijk is: nobody sings Dylan like Dylan - Niemand zingt Dylan zoals Dylan - om de oude reclameslogan aan te halen. Waarom ik dat vind, heb ik proberen te verwoorden in aantekeningen over de Dylanrammel.
Ik realiseer me ter dege dat bovenstaande de kat op het spek binnen is, ik ben gekke Henkie niet. Ik realiseer me dat het barst van de Dylanliefhebbers die niet alleen van het origineel, maar ook van de duizenden coverversies van Dylan's nummers genieten. Sterker nog, vele liefhebbers van Dylan's nummers kunnen Dylan's stem niet verdragen en luisteren uitsluitend naar coverversies.
Op een forum, ergens op het net, kwam ik eerder vandaag het volgende tegen: Bob Dylan is altijd al een drama geweest. De beste Dylan songs worden gezongen door anderen.
Anton heeft een tijd een rubriek voor deze blog geschreven over coverversies van Dylan's muziek door Nederlandse artiesten (zie rechter kolom). Anton is een verzamelaar van coverversies, hij heeft er 40.000. Voor hem zijn de coverversies minstens net zo interessant als het origineel van Dylan.
Met bovenstaande wil ik graag de discussie openen, de discussie origineel versus coverversie, onder de titel Niemand zingt Dylan zoals... Maar een discussie komt alleen van de grond door bijdragen van lezers, van jou. Dus kruip achter je toetsenbord en schrijf! Alles mag, lange betogen, one-liners, reacties op eerdere berichten. De enige 'spelregels' zijn: 1. blijf bij het onderwerp en 2. geen beledigingen en / of scheldpartijen. Deelnemen aan de discussie kan door op reacties te klikken, of door je bijdrage te e-mail naar tom_dylan@hotmail.com. Alle reacties via de e-mail, mits binnen de spelregels, publiceer ik onverkort op deze blog.

Dylan kort #346

Twitter: hier.
Ernst Jansz zingt Dylan in De Woudenberger.

Isis issue 148: The Far East tour [in maart en april 2010] is likely to be followed by shows in Europe. The Swedish press has mentioned a possible concert in Gothenburg. May 28 is the rumoured date. Dates are also likely in other Scandinavian countries, as well as Germany, Holland and Italy, where a show in Venice, probably in St. Mark's Square, is rumoured. There is still some talk that Bob might play the 40th Anniversary Glastonbury Festival (June 23 - 27), but as always these rumoured dates depend on a tour coming together as a whole. Even if Glasontbury goes ahead, this is not likely to be part of an extended UK tour. (blz. 4)
Het lijkt mij inderdaad niet onwaarschijnlijk dat Dylan na The Far East tour naar Europa komt, maar dat hij ook één of meerdere concerten in Nederland zal geven, lijkt mij onwaarschijnlijk, zeker gezien het feit dat het laatste concert van Dylan in Nederland afgelopen april is geweest.
Maar dan, met Dylan weet je het nooit en duimen kan altijd.

Gisteravond heb ik een 'zoekbalk' toegevoegd aan de rechter kolom, waarmee makkelijk in deze blog gezocht kan worden. Kijk maar of je er iets aan hebt. Zelf heb ik deze zoekfunctie gisteravond al gebruikt en ik vond het erg handig om iets terug te vinden in de ongeveer zevenhonderd berichten die inmiddels op deze blog staan.

Dylan kort #345


Uitgebreide biografie van the Traveling wilburys op mtv.nl.
Ernst Jansz zingt Dylan in Barneveld.
Gisteravond en vandaag veelvuldig naar het album Doug Sahm and band geluisterd, waarop Dylan op een groot aantal nummer te horen is:


(Is anybody going to) San Antone (gitaar, orgel, zang)
It's gonna be easy (orgel)
Poison love (gitaar)
Wallflower (gitaar, zang)
Dealer's blues (orgel)
Faded love (orgel)
Blues stay away from me (gitaar, zang)
Me and Paul (orgel, mondharmonica)

Ik heb een zwak voor dit album, sterker nog, van alle niet-Dylan albums waarop Dylan meespeelt / zingt, is dit mijn favoriet, veruit. Sinds gisteravond weet ik dus ook dat dit album zich uitstekend laat draaien in de auto. Eenieder die erover denkt om ook eens te 'duiken' in de niet-Dylan albums waarop Dylan meespeelt / zingt, kan ik aanraden bij deze plaat te beginnen.

Vandaag viel Isis issue 148 door de brievenbus. Het is dan ook niet moeilijk te raden wat ik vanavond lees.

Woody Guthrie memorial concert



Eerder schreef ik over het door Rein van der Pot geschreven speciale Dylan-nummer van STICK (zie hier en hier). N.a.v. deze stukken zei Rob tegen mij - geheel terecht - dat ik een steek had laten vallen. Die steek probeer ik hier op te pakken.
Eerst in vogelvlucht het overbekende verhaal:
- op 29 juli 1966 krijgt Dylan een motorongeluk waarna hij uit het 'publieke oog' verdwijnt.
- op 3 oktober 1967 overlijdt Woody Guthrie.
- op 20 januari 1968 - gisteren 42 jaar geleden - staat Dylan voor het eerst weer op een podium tijdens het Woody Guthrie Memorial concert.
Om dit memorial concert draait het. Clinton Heylin in A life in stolen moments; Bob Dylan day by day: 1941 - 1995 over dit concert: Dylan's first appearance in 20 months is also the first Woody Guthrie Memorial Concert at Carnegie Hall in New York. Backed by the Crackers (aka the Band), he rocks up three of Guthrie's finest songs: "The Grand Coulee Dam," "Dear Mrs. Roosevelt," and "I ain't Got No Home." There is both an afternoon and an evening show, with Dylan performing the same set on both occansions. He also participates in ensemble versions of "This Land Is Your Land" at the afternoon show, and "This Train (Is Bound for Glory)" at the evening show (on which he temporarily fumbles the words). Between shows, Dylan relaxes at the Sheraton Plaza Hotel. His three-song performance is subsequently included on Tribute to Woody Guthrie, Vol. 1. After the show, he makes a brief appearance at a party at Robert Ryan's apartment.
De 'steek' draait om de drie songs uit Dylan's set. Tot nog toe was het wel bekend welke drie nummers Dylan speelde, maar niet in welke volgorde. Zo geeft Glen Dundas in Tangled de drie songs zowel voor de middag- als het avondconcert in de volgorde:

I Ain't got no home
Dear Mrs. Roosevelt
The Grand Coulee dam

Dit is de volgorde waarop de drie nummers van het middagconcert op A Tribute to Woody Guthrie volume 1 terecht kwamen. Maar in STICK 3 schrijft Rein van der Pot op blz. 32: Als hij [Dylan] z'n gitaar oppakt en naar de microfoon loopt, barst er een enorm applaus los, gevolgd door een nog grotere stilte, terwijl Bob Dylan met z'n gitaar als enige begeleiding, Woody's "Big Grand Coulee Dam" inzet.
Het applaus hierop begroet hij met een verlegen glimlach en daarna volgt, ditmaal begeleid door de Band, "Dear Mr. Roosevelt" en tenslotte het nummer "Ain't Got No Home In This World Anymore."

De juiste volgorde van de drie door Dylan gespeelde nummers tijdens het Woody Guthrie memorial concert moet dus, aldus Rein van der Pot, zijn:

The Grand Coulee dam
Dear Mrs. Roosevelt
I ain't got no home

Rein van der Pot schreef STICK 3 ruim voordat de Dylan-opnames gemaakt tijdens dit concert officieel uitkwamen. De grote vraag, voor mij, is dan ook, hoe kwam hij aan de uitgebreide informatie over Dylan's optreden tijdens dit concert?
Dat moet ik hem toch eens vragen.




De drie nummers, zoals eerder vermeld, verschenen in 1972 op het album A Tribute to Woody Guthrie vol. 1. Daarnaast verscheen I ain't got no home o.a. op de boxset A Musical history van the Band en The Grand coulee dam op Live 1961 - 2000: Thirty nine years of great concert performances.
Alle drie de nummers zijn ook te vinden op de cd A Tribute to Woody Guthrie. Deze cd is al weer een paar jaar oud, maar nog steeds leverbaar en zeker de moeite van de aanschaf waard. Zie hier.

naschrift: n.a.v. bovenstaande meldde Peter mij via de e-mail, geheel terecht, dat op de opname van The Great coulee dam van dit concert Dylan wel degelijk begeleid wordt door de Crackers [the Band] en dit nummer niet alleen met een akoestische gitaar brengt.

Met dank aan Peter voor de aanvulling!

Dylan kort #344

Vergeet niet even het bericht hieronder over nieuwe releases en geruchten te lezen.
Twee generaties 'On the road': Bob & Jakob Dylan op For music only.
How sweet the sound op Radio 1.

Nieuwe releases en geruchten


Ik heb hier al een paar keer melding gemaakt van het feit dat binnenkort Still on the road, het vervolg op Revolution in the air, van Clinton Heylin zal uitkomen. Ook van Sid Griffin, schrijver van Million dollar bash, een boek over The Basement tapes, zal binnenkort een nieuw boek uitkomen, over The Rolling thunder revue, met de titel Shelter from the storm. Van dit laatste boek is nog geen datum van uitgave bekend.
En wanneer dat nog niet genoeg is, komt er ook nog een boek van Greil Marcus uit op 26 oktober 2010, de titel volgens één webwinkel: Untitled Bob Dylan collection. Op de preciese titel is het dus nog even wachten.
Volgens een gerucht op het forum van Expecting rain zal in maart The Bootleg series volume 9 uitkomen onder de titel The Back of beyond. Maar voorlopig zijn dit alleen geruchten en het lijkt erop dat dit ook niet meer is (of zal worden) dan een gerucht.
aanvulling 19:00 uur: Micajah Ryan is, naast Debbie Gold en Dylan zelf, één van de drie mensen die betrokken waren bij het opnemen van de albums Good as I been to you en World gone wrong. Micajah Ryan wil in de komende zes maanden een boek schrijven over het tot stand komen van deze twee albums. Om tijdens het schrijven te kunnen voorzien in zijn levensonderhoud, vraagt hij om financiële bijdragen, zie hier.

wilde gedachten na een autorit

What's the matter with me,

I don't have much to say,
Daylight sneakin' through the window
And I'm still in this all-night cafe.


In de autoradio - onderweg naar huis - The Bootleg series volume 1 geschoven. En terwijl de jonge Dylan zijn nummers zingt onder begeleiding van niet meer dan een gitaar en af en toe een paar noten op de mondharmonica, schuift de weg onder wielen vandaan.
De reis is te kort om de gehele cd te beluisteren, vraag me niet tot waar ik ben gekomen, ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik alles meebrul, uit volle borst, vals als een kraai.
In de jaren voor de brandbare cd heb ik nog eens, puur voor eigen luistergenot, met het boek van Clinton Heylin binnen handbereik, alle opnames gemaakt voor The Freewheelin' Bob Dylan in mijn bezit, in chronologische volgorde op cassettebandjes gezet. Voor dit project heb ik veel opnames van The Bootleg series volume 1 geplukt. Deze bandjes heb ik erg veel op de autoradio gespeeld.
Maar nog meer dan deze cassettes draaide ik op de autoradio een cassette die begon met Watching the river flow. Dat nummer past perfect bij het rijden in een auto. Het is het ritme.

De zogenaamde 'stem van een generatie' begint Watching the river flow met de mededeling dat hij bijna niks te zeggen heeft. Het is soms heerlijk om even niks te zeggen te hebben.
de single van Watching the river flow nog maar eens uit de kast gepakt. Deze single moet ik al honderden keren in mijn handen hebben gehad. En ja, het was me al eerder opgevallen dat de foto op de hoes van de Nederlandse persing van deze single bijvoorbeeld ook gebruikt is voor de hoes van de Franse persing van Wigwam. Maar nog nooit eerder - en deze foto moet ik toch al honderden keren gezien hebben - is het tot me doorgedrongen dat deze foto tijdens Dylan's optreden in The Johnny Cash show is gemaakt. Is het wel een 'echte' foto, of een 'still' uit de tv-uitzending?

What's the matter with me

Het gaat uitstekend, ik luister nog even verder. Te beginnen met de verborgen schoonheid op de B-kant van de Watching the river flow-single.

Dylan kort #343

De trailer van In search of Dylan van Jan Markowski kun je hier bekijken. Deze trailer doet mij verlangen naar meer. Het gegeven, een reis van ruim 600 km om Dylan één vraag te kunnen stellen, staat mij wel aan.
Ben jij ook Dylan-fanaat geworden omdat je je oud voelt, omdat nieuwe muziek niet meer bij je binnenkomt? Zie hier. Ik heb me een kriek gelachen en allerminst een gevoel van herkenning opgelopen.
Het 'Dylan-fanaatschap' is geen bewuste keuze die ik op een bepaalde leeftijd heb genomen, maar een gegrepen worden door de muziek tijdens een toevallige kennismaking. En om er gelijk maar een leeftijd aan te hangen - want dat schijnt van belang te zijn - ik was vijftien, misschien zestien (het zal wel de leeftijd zijn dat het geheugen niet meer zo scherp is :-))
Voor de liefhebbers van data: woensdag is het 35 jaar geleden dat Blood on the tracks uitkwam. Een mooie gelegenheid voor Legacy recordings om de al máánden gepland staande heruitgave van Blood on the tracks als dubbel-cd daadwerkelijk aan te kondigen.

Dylan kort #342 - aanvullingen

Twitter: hier.


Al dagen worden mijn gedachten 'bevolkt' door de Amerikaanse promosingle It ain't me, babe, eigenlijk sinds ergens tussen kerst en nieuwjaar R. hier was en we eerst de Duitse promopersing - in die geweldig mooie picturesleeve - draaiden en vervolgens de Amerikaanse promo. De verschillen zijn niet in één woord te vangen (letterlijk in één woord). Ergens tegen het eind van het nummer gingen de armen de lucht in, onder begeleiding van de woorden we hebben hem!
Maar ik blijf vooral met één grote waarom-vraag zitten waar ik waarschijnlijk nooit een definitief antwoord op zal vinden, alleen mogelijkheden, speculaties. Maar door die grote waarom-vraag blijf ik speuren, gaan er e-mails heen en weer met mogelijkheden, speculaties en feiten.
Ik realiseer me dat voor een buitenstaander het absurd moet lijken dat ik dagen, weken met de regelmaat van de klok bezig ben met één nummer, of liever, met één specifieke single. Met een paar minuten muziek die op het eerste gehoor niet anders klinken dan alle andere uitgaven van diezelfde paar minuten muziek.
Dat is misschien wel de schoonheid van de gekte, uren speculeren over het wel of niet aanwezig zijn van het woordje still en vooral de vraag waarom? En daar volkomen tevreden mee zijn.
Laat me nog even doorzoeken, wanneer ik meer weet, zal ik over deze single schrijven, minder cryptisch dan bovenstaande.

Dylan kort #342

Shelter from the storm op VKblog.
Alja Spaan weet weer op verbluffend originele wijze een Dylancitaat, twee andere teksten en een aantal foto's aan elkaar te koppelen. Zie alle logs met de titel een scheurend optreden van.
Vandaag 36 jaar geleden lag Planet waves in de winkel.

Planet waves kwam uit op een moment dat tournee 1974 al een tijdje onderweg was (eerste concert was op 3 januari 1974). Vandaag 36 jaar geleden, de dag dat Planet waves uitkwam, speelden Dylan en the Band in Charlotte, North Carolina. Dylan's setlist:


01. Most likely you go your way (and I'll go mine)
02. Lay lady lay
03. Just like Tom Thumb's blues
04. Rainy day women # 12 & 35
05. It ain't me, babe
06. Ballad of a thin man
07. All along the watchtower
08. Ballad of Hollis Brown
09. Knocking on heaven's door

10. The times they are a-changin'
11. Don't think twice, it's all right
12. Gates of eden
13. Just like a woman
14. It's alright, ma (I'm only bleeding)

15. Forever young
16. Something there is about you
17. Like a rolling stone

18. Most likely you go your way (and I'll go mine)

In the garden



Wanneer komt platenmaatschappij Sony op het idee om de concertfilm Hard to handle op dvd uit te brengen? Het wordt tijd.

Dylan in zwart / wit / kleur

Yvon stuurde mij eind vorig jaar een e-mail waarin ze mij meldde dat ze zwart/wit foto's van Dylan inkleurt, een tijdrovende bezigheid. Om dit goed te doen is engelengeduld nodig, en Yvon heeft blijkbaar engelengeduld, de foto's die ze ingekleurd heeft zijn schitterend.
Yvon heeft mij net de eerste vijf foto's toegestuurd en het resultaat mag er wezen. Met alle genoegens van dien plaats ik ze hieronder.
















aantekeningen over de Dylanrammel

I


In mei 2003 verscheen het derde deel van May your song always be sung, een serie cd's, samengesteld door Hanns Peter Bushoff en uitgebracht door platenmaatschappij BMG. De cd's in deze serie staan vol covers van door Dylan geschreven nummers, door bekende en minder bekende muzikanten. Daarnaast bevat ieder deel in deze serie een moeilijk te vinden of nooit eerder uitgebracht nummer waarop Dylan speelt, zo staat op dit derde deel het nummer Rising sun van The Cruzados, een nummer waarop Dylan mondharmonica speelt.
Dit derde deel van May your song always be sung kocht ik, net als bij de twee voorgaande delen, vlak nadat de cd uitkwam, vooral vanwege Rising sun.
Ik ben geen liefhebber van coverversies van nummers van Dylan. May your song always be sung vol. 3 heb ik vlak na aanschaf een aantal malen gedraaid, waarna de cd in de kast is verdwenen. En eigenlijk was ik deze cd al weer jaren enigszins vergeten.
Vergeten tot gisteravond.
Gisteravond ontving ik een e-mail van R., zoals altijd vele regels over Dylan. Tussen R. en mij gaan bijna dagelijks e-mails heen en weer, e-mails waarvan iedere regel gevuld is met Dylan. In de e-mail van gisteravond bracht R. Rising sun van The Cruzados ter sprake, waardoor ik weer eens gewezen werd op May your song always be sung vol. 3.
Gelijk de cd in de speler geschoven, Rising sun over de koptelefoon beluisterd. Al luisterend naar Rising sun gleden mijn ogen over de tracklist van deze cd en starend naar de tracklist gingen de gedachten terug naar mei 2003, naar het draaien van May your song always be sung vol. 3 voor de eerste, tweede of derde keer en hoe ik werd gegrepen door de aardige coverversies van Dylannummers op deze cd.
Nogmaals, ik ben geen liefhebber van coverversies van door Dylan geschreven nummers, maar een groot aantal van de coverversies op deze cd staken toch wel boven het maaiveld uit, zo dacht ik in mei 2003.
En starend, gisteravond, naar de tracklist van deze cd kwamen de titels die toen indruk maakten als vanzelf weer bovendrijven. Shot of love door Develish Doubledylans, It's alright, ma (I'm only bleeding) door Eric Anderson and Massimo Bubola, Spanish Harlem incident door Chris Whitley en bovenal Billy 1 door Billy Goodman maakten indruk.
Een diep verlangen om weer eens Billy 1 door Billy Goodman te horen maakte zich van mij meester, niet over de koptelefoon, maar knallend door de kamer.
En de eerste minuut was het héérlijk om deze Billy 1 weer eens terug te horen, maar na een minuutje, hooguit anderhalve minuut ging er iets fout, er klopte iets niet.
Er rammelt niets.
Hoe kan ik dit in woorden vatten? Ik weet het niet. Laat me teruggrijpen op een aantekening van gisteravond, toen ik het allemaal helder zag:

(…) ergens halverwege het luisteren, verlang ik al naar het origineel & het origineel draait dan ook nu. Billy 1 van de soundtrack van Pat Garrett & Billy the Kid is een enigszins vergeten nummer - ook door mij vergeten - & dat terwijl het een geweldig nummer is, op de soundtrack in een opname die aan alle kanten rammelt & juist mede door dat rammelen door merg & been gaat. Dat rammelen, dat 'juist' ontbreekt nou net in de coverversie van Billy Goodman, zoals zoveel coverversies de Dylanrammel moeten ontberen. (…) maar juist in die Dylanrammel schuilt de schoonheid.

De Dylanrammel, toen ik dat gisteravond opschreef, wist ik precies wat ik bedoelde. En ook nu zie ik die rammel helder voor de geest, of liever hoor ik het bonken in mijn oren.
Maar het zelf horen van die rammel is nog niet hetzelfde als die rammel in woorden vangen. Er zit een wereld tussen 'horen' en 'vangen'.
En toch wil ik de rammel vangen.
Die rammel, die Dylanrammel is de essentie van de oude Columbia-slogan Nobody sings Dylan like Dylan. Die rammel moet ik vangen.
Al is het alleen maar om zelf te kunnen begrijpen.

II

Afgelopen nacht slecht geslapen, de gedachten werden opgevreten door het zoeken van de rammel, het vangen. Wat is die rammel toch?
Die rammel zit in de muziek, in het geluid, niet in de compositie, niet in de tekst. De rammel kan niet in de compositie zitten, immers als het onderdeel van de compositie zou zijn, zou die rammel ook in coverversies te vinden moeten zijn. Min of meer hetzelfde geldt voor de tekst, als de rammel in de tekst te vinden zou zijn, zou die rammel van de bladzijdes moeten springen wanneer ik bijvoorbeeld Writings and drawings opensla, dat is niet zo.
Het zit in het geluid.
Wat het geluid met de toehoorder, met mij, doet, of zoals ik het gisteravond in een aantekening schreef:

De Dylanrammel is te vinden in Billy 1, in Farewell Angelina - het moment dat een snaar knapt - in de versie van Tangled up in blue op Live 1975, in beide studioversies van Blind Willie McTell, in alle nummers - & dat is grofweg meer dan tachtig procent van Dylan's oeuvre - waarin het geluid werkt op de emotie, niet op het verstand. Empire burlesque is een mooi voorbeeld waarop de Dylanrammel bijna begraven wordt onder de muziek, onder de mix van Arthur Baker. En juist in het bijna begraven worden, valt misschien wel aan te tonen wat die rammel is. In het bijna verlies schuilt de definitie.

Bovenstaande teruglezend, bijna een etmaal nadat ik het op een papiertje krabbelde, blijft er nog maar een zinsnede over die hout snijdt, een zinsnede waarin ik bijna achteloos een antwoord heb gevonden, de zinsnede waarin het geluid werkt op de emotie, niet op het verstand. Ik kauw er nog eens op, laat de woorden door mijn mond rollen. Waarin het geluid werkt op de emotie, niet op het verstand.
Gelijk dwalen de gedachten af naar tien jaar geleden, naar De wereld als wil en voorstelling van de Duitse filosoof Arthur Schopenhauer. Een vuistdik boek - in twee delen - dat ik meer dan tien jaar geleden heb gelezen, een boek dat een verwoestende indruk op mij heeft gemaakt. Een boek waarvan ik wakker heb gelegen.
Ergens in de zestienhonderd dikbedrukte bladzijdes van De wereld als wil en voorstelling schrijft Schopenhauer in een paar zinnen messcherp de essentie van de muziek, of liever, van wat (een deel van) de Dylanrammel voor mij is:

Het feit dat de muziek niet zoals alle andere kunsten de Ideeën ofwel de trappen van objectivatie van de wil uitbeeldt, maar de wil zelf, verklaart ook waarom zij direct inwerkt op de wil, dat wil zeggen op de gevoelens, de hartstochten en de emoties van de toehoorder, en deze op een hoger plan brengt of er een andere wending aan geeft.

en

(…) zij [de muziek] brengt immers nooit de verschijning, maar enkel het innerlijke wezen, het "op zichzelf" van elke verschijning, namelijk de wil zelf tot uitdrukking. Ze drukt dus niet deze of gene afzonderlijke en concrete vreugde uit, deze of gene droefenis, pijn, ontzetting, jolijt, vrolijkheid of gemoedsrust; maar de vreugde als zodanig, de droefenis, de pijn, de ontzetting, het jolijt, de vrolijkheid, de gemoedsrust. Ze drukt deze stemmingen als het ware in abstracto uit, ze heeft het voorzien op de essentie van die stemmingen, zonder bijkomstigheden, dus ook zonder de bijbehorende motieven. Desalniettemin begrijpen wij haar in deze geabstraheerde kwintessens volkomen.

Hoe perfect de twee bovenstaande citaten van Schopenhauer ook uitdrukken wat voor mij de Dylanrammel is, of in ieder geval, een deel van de Dylanrammel, realiseer ik me dat ik me begeef op glad ijs. Schopenhauer heeft het immers over instrumentale muziek, muziek die niet 'gehinderd' wordt door de gezongen tekst, door het verhaal. Het luisteren naar de tekst belemmert - aldus Schopenhauer - juist het uitdrukken van de stemmingen in abstracto. Bij de Dylanrammel is juist de stem, zowel het geluid van de woorden als de samenhang tussen de betekenis van de gezongen woorden met het geluid van diezelfde woorden, van essentieel belang.
Om maar bij het voorbeeld van Billy 1 te blijven, wanneer Dylan - na een godsgruwelijk lange instrumentale inleiding met die prachtige mondharmonicaklanken - zingt:

There's guns across the river amin' at ya
Lawman on your trail, he'd like to catch ya
Bounty hunters, too, they'd like to get ya
Billy, they don't like you to be so free

dan voel ik de angst, de paranoia, de achterdocht van een man die op de hielen gezeten wordt. Dan zit ik even niet thuis in een luie stoel te luisteren, dan zit ik aan de oever van die rivier, enigszins weggedoken, met ogen in mijn achterhoofd, Billy the Kid tegenover mij, zo dichtbij dat ik hem zou kunnen aanraken. Een broederlijke verwantschap tussen hem en mij, waarin zwijgen genoeg is om elkaar te begrijpen.
Wanneer ik vervolgens Billy 1 in de coverversie van Billy Goodman opzet en naar die eerste vier regels luister, hoor ik een vakkundig zanger / gitarist die mij een verhaal vertelt over een zekere Billy. Niet meer en niet minder.

III

Hoe is het mogelijk dat Dylan wel mij weet op te zuigen in de muziek, mij mijzelf laat vergeten tijdens het luisteren, en bijvoorbeeld Billy Goodman niet? Het antwoord is natuurlijk die rammel.
Maar wat is die rammel toch? Die rammel is dat deel van de muziek waarin het geluid werkt op de emotie, niet op het verstand. Het is te vinden in de wijze waarop Dylan zingt, gitaar, mondharmonica of piano speelt.
Ik moet dieper graven om de rammel boven tafel te krijgen, ik moet tussen de woorden, tussen de klanken duiken.
Ik laat Billy 1 rusten, kijken of ik de rammel in woorden kan vangen, al luisterend naar de Tangled up in blue van het album Live 1975.
Het begint al bij de instrumentale inleiding, alleen een akoestische gitaar. Na het opzetten van muziek ga ik normaal zitten, niet bij deze Tangled up in blue, al bij de eerste aanslagen op de gitaar, bekruipt een gevoel van onrust me. Ik loop rond, ga misschien even zitten op de punt van een stoel, maar nooit op mijn gemak.
En dan die stem. In Lyrics 1962 - 2001 staat dat Dylan moet zingen:

Early one mornin' the sun was shinin'
I was layin' in bed
Wond'rin' if she'd changed at all
If her hair was still red
Her folks they said our lives together
Sure was gonna be rough
They never did like Mama's homemade dress
Papa's bankbook wasn't big enough
And I was standin' on the side of the road
Rain fallin' on my shoes
Heading out for the East Coast
Lord knows I've paid some dues gettin' through,
Tangled up in blue.

maar dat zingt Dylan niet. Het is eerder:

early one mornin' the sun was shinin' she was layin' in bed
wond'rin' if she'd changed at all__ if her hai__r was still red
her folks they said their lives together sure was gonna be rough
they never did like__ mama's homemade dress papa's bankbook wasn't big enough___
and he was standin' on the side of the road rain fallin' on his shoes____
heading out for the east coast lord knows he's paid some dues____
gettin' through______
tangled up in blue

Hij buigt, rekt en versnelt de woorden, hij legt accenten door het volume van zijn stem te dempen of door juist harder te zingen. Neem alleen de regel

They never did like Mama's homemade dress

waarin hij het woord like niet alleen harder zingt, maar ook nog eens rekt, om vervolgens de woorden (…) homemade dress, papa's bankbook (…) dusdanig te versnellen dat de woorden haast samensmelten tot één, waarna hij voor het laatste stukje van de zin weer wat vertraagd.
Of de zin

Heading out for the East Coast, Lord knows I've paid some dues

waarin hij east coast geleidelijk harder gaat zingen, en het woord knows juist van hard naar zacht laat dalen. Hierdoor valt het veel zachter gezongen lord bijna weg. Waardoor het volgende ontstaat:

east coast lord knows

In het laatste woord van deze zin, dues, legt hij een accent op de eerste deel door het iets harder te zingen, waarna hij het tweede deel van het woord langer aanhoudt en langzaam in volume laat aflopen tot het woord is weggestorven. Hetzelfde doet hij met de laatste woorden van de regel ervoor en erna.
En dit allemaal terwijl die bijna maniakaal aangeslagen gitaar de gevoelde onrust in stand houdt.
Mogelijk wordt het duidelijker wanneer ik, ter vergelijking, bovenstaande tekst nogmaals noteer en laat zien waar de accenten, gezien het ritme van het nummer, verwacht mogen worden. Tangled up in blue is een vierkwartsmaat, waarbij het accent op de eerste tel ligt. De woorden die steeds op de eerste tel vallen, heb ik in de tekst hieronder vet gemaakt:

early one mornin' the sun was shinin' she was layin' in bed
wond'rin' if she'd changed at all if her hair was still red
her folks they said their lives together sure was gonna be rough
they never did like mama's homemade dress papa's bankbook wasn't big enough
and he was standin' on the side of the road rain fallin' on his shoes
heading out for the east coast lord knows he's paid some dues
gettin' through
tangled up in blue

Wanneer je de twee met accenten gemarkeerde versies van het eerste couplet van Tangled up in blue met elkaar vergelijkt, dan valt op dat Dylan in de versie van het album Live 1975 wel vaak een accent op de eerste tel legt, maar zeker niet altijd en dat hij veel vaker dan alleen op de eerste tel accenten legt door woorden harder te zingen of uit te rekken.
Dylan zingt tegen de melodie, tegen het verwachtingspatroon - accent op de eerste tel - in, dàt is de rammel in Dylan's zangstijl.