Dylan in de Nederlandse literatuur #4: Simon Vinkenoog


Wie naar Dylan gaat zoeken in de Nederlandse literatuur, komt vroeg of laat vanzelf bij Simon Vinkenoog uit. Vinkenoog is een liefhebber.
In 2001 zond Arte een avondvullend programma rond Dylan uit, daarin is o.a. Simon Vinkenoog te zien. In het Duits, Engels, Frans en Nederlands – door elkaar - zoekt hij naar woorden om de grootsheid van Dylan te duiden.
In de uitzending van Cultura van 2 maart 2008 is een bijna tachtigjarige Simon Vinkenoog wild dansend te zien op nummers van Before the flood. Wie in het woordenboek zoekt naar ‘enthousiast’, zal een foto van Simon Vinkenoog vinden.

Dit terzijde, het gaat om Dylan in de Nederlandse literatuur.
Het beste stuk ooit over Dylan in het Nederlands geschreven, is van de hand van Simon Vinkenoog. Het staat in VogelVRIJ (De Bezige Bij, 1967) onder de titel Bob Dylan: I change, you know!. Het werd eerder gepubliceerd in de Televizier van 20 augustus 1966 en bevat o.a. een verslag van het concert van 27 mei 1966 in de Londense Royal Albert Hall, waarbij Vinkenoog aanwezig was:

Op het podium paradeert hij als een vreemde pias, hij is in zijn bruingeruite pak een verschrikt vogeltje met een warrige haardos, hij stapt op de mikrofoon af, stemt ellenlange akkoorden en kiest voortdurend uit één van de drie mondorgels die voor hem liggen, op een stoel.
(…)
Nieuwe songs, en oude songs in ander gewaad; hij artikuleert zeer duidelijk, spottend met engels accent, onuitsprekelijk humoristisch (al vroeg was Dylan een groot Chaplin-bewonderaar), met weidse armgebaren als hij iets wil beklemtonen
(…)
Waarna de opgestelde instrumenten op het podium bezet worden: een orgel, een piano, een drummer, en twee elektrische gitaren. Ook Dylan een elektrische gitaar. Gillende mondharmonicasolo’s, lang-aangehouden gitaardreunen, hoempa-hoempa-begeleiding, geluid, stortvloeden van geluid, wervelwinden en draaikolken. De musici mannetjesputters, groot is hun arsenaal aan orkaankrachten en kosmische winden, ruimte latend voor schrille mondorgeltonen die tot boven in de nok klimmen, om van ruggegraat tot ruggegraat weer af te dalen tot die plaats, waar die ene jongen staat, zijn woorden jagend door dat lichaam de ruimte in, stampvoetend, mensen lopen weg, alleen, in paren, in groepjes.

Slechts drie fragmenten van een lang stuk, de moeite van de aanschaf van VogelVRIJ meer dan waard. Voor een handvol euro’s in de meeste winkels met tweedehands boeken te vinden.
Tussen de regels veel meer Dylan in VogelVRIJ.

Een jaar later, Weergaloos (Paul Brand, 1968), een vuistdik boek met als ondertitel ontdekkingsreizen naar de waarheid.
blz. 48: de enige waarschuwing die men iemand kan meegeven wordt door Bob Dylan in ons oor gezongen: Don’t follow leaders, watch the parkin’ meters…
blz. 99: Is het wennen aan heiligen, profeten, ingewijden? Ik mag die woorden hier niet schuwen, wanneer Donovan kan zingen ‘This is the season of the Witch’ en Dylan waarschuwt: ‘The Saints are coming through.’
blz. 292: We zullen tenslotte toch komen te zwemmen in een oceaan van relativiteit, zo rond het jaar 2000, en hoe eerder we zwemmen leren – leerde ons Bob Dylan enkele jaren geleden al – hoe beter.
Or you’ll sink like a stone.
Verder nog een handvol Dylancitaten op blz. 223, 351 en 459.

Weer drie jaar later, Het hek van de dam; bijdragen tot de geestelijke volksgezondheid (De Bezige Bij, 1971).
blz. 111: Wie naar jonge Amerikaanse dichters zoekt, legge zijn oor bovenal te luisteren bij Bob Dylan, of een van de andere sterren aan het muzikale firmament.
En één bladzijde verder: Poëzie doet vooruitzien, poëzie legt het verleden af (‘Don’t mourn the dead / They won’t follow you’ waarschuwt Dylan), poëzie staat in de chaos van hetzelfde begin, als waaromheen wij ons allen verenigd kunnen voelen.
blz. 120: lees eens de schrijvers van de psychedelische generatie: Huxley, Leary, Watts, Ginsberg, Dylan – ieder van hen puurt zijn energie aan de bronnen van het leven zelf.
blz. 122: Hij ziet niet, nee hij is inderdaad de door de Beatles bezongen Nowhere Man, zijn Amerikaanse broer heet Mr. Jones, and you don’t know what it is, do you Mr. Jones? Meneer Jansen dan is de plastic tijdgenoot, die zich laat leven en geleefd wordt, nergens is, inplaats van te vechten voor de vrijheid zélf te mogen leven, dus érgens is. Hij zou niet durven vechten, meneer Jansen, want hij wil dat zijn auto minstens zo groot is als die van de buurman, en heeft zijn vrouw niet een kleurentelevisie op haar verlanglijst staan, en wordt er niet gespaard voor, -
blz. 130: Bob Dylan, Allen Ginsberg, Norman Mailer, Ken Kesey: Amerikaanse individualisten die een leugen maken van de stelling als zou deze tijd er een van massificatie en standaardisatie zijn.
Op blz. 131 nogmaals het citaat Don’t morn the dead…
Op de achterkant van het boek een foto van Simon Vinkenoog, zittend op zijn bureau. Op de muur achter hem zijn veel foto’s geprikt, o.a. een foto van Dylan.

Naarmate de jaren vorderen, lijkt Dylan een steeds minder prominente plaats in te nemen in het schrijven van Simon Vinkenoog. In de dagboeknotities die Vinkenoog maakte tussen januari en juli 1986, uitgegeven onder de titel Stadsnatuur (Conserve, 1986), komt Dylan slechts één keer voor, op blz. 19: Wat weten we van Samsara? L.L.L., terug of op weg naar haar guru Norbu Rimpochee in Italië, kreeg van de vrachtwagenchauffeur met wie ze terugliftte Desire van Bob Dylan te horen.

Tot slot het in 1998 uitgegeven boek Herem’ntijd (Bres, 1998) met daarin een selectie uit de stukken die Simon Vinkenoog schreef voor het blad Bres. Op blz. 20 valt Dylans naam in een lijstje muzikanten waarnaar, aldus Vinkenoog, geluisterd moet worden. Op blz. 35 een stukje over the Byrds met vermelding van Dylans Mr. Tambourine man en op blz. 314 een in het Nederlands vertaalt Dylancitaat dat ik niet één, twee, drie thuis weet te brengen.
Maar het meest interessante citaat staat op blz. 188: Ik schreef over de rastamuziek (Rataman, ride on) in Nieuwsnet van 27-9-80: ‘Muziek behoort tot de tekenen die Jericho en Babylon niet bedriegen. Men schudt het hoofd over Bob (Saved) Dylan, over Foudraine, over Vinkenoog – de een nog gekker dan de ander, maar zij hebben ervan geweten’. En ik stemde daarmee in met de raad die R.D. Laing aan Jacov Lind gaf (Trip naar Jeruzalem), te leren leven met je waanzin.

Er is ongetwijfeld meer. Ik heb slechts een boek of twaalf van veelschrijver Vinkenoog gelezen – en in vijf daarvan komt Dylan voor.
Wat Vinkenoog (voor de Dylanliefhebber) de moeite van het lezen waard maakt, is dat Vinkenoog het lef heeft om zelf na te denken, om zelf goed of minder goed te vinden. Bij Vinkenoog zal je niet snel lezen wat je al honderd keer hebt gelezen.
Viva Vinkenoog!
De afbeelding komt uit Agent 327, dossier zeven: dossier zevenslaper van Martin Lodewijk.

Dirge

Avond, in het dorp waar ik doorheen rijd op weg naar huis zitten de mensen voor de buis. En dat terwijl het buiten best aangenaam is, zeker voor september. Het autoraam is open. In de cd-speler Planet waves (1974).
Planet waves is één van de drie albums die altijd wel meedoet in de strijd om de eretitel ‘meest onderschatte Dylanalbum’. De andere twee zijn New morning (1970) en Street legal (1978). De meeste dagen, dit soort lijsten veranderen bijna dagelijks, staat Planet waves in mijn top vijf, New morning in mijn top tien en Street legal ergens onderaan in mijn lijst met ‘beste Dylanalbums’. Daar zal ik wel geen vrienden mee maken, maar daar zit ik niet mee.
Ik heb een zwak voor Planet waves. Een zwak voor het album als geheel en een drietal nummers in het bijzonder: Forever young, Wedding song en Dirge.
Als ik Dylan wil horen zingen, echt zingen – dan bedoel ik niet ‘technisch capabel’, maar met emotie, met vuur – dan draai ik Dirge.
Op weg naar huis, rijdend door dit dorp, waar de mensen voor de buis zitten, wachtend op het tijdstip dat ze naar bed mogen, na twee kopjes koffie en een glaasje prik, op een avond in september, met het raam open, verlang ik naar Dirge. Keer op keer na het wegsterven van de laatste tonen gaat mijn vinger naar de knop waarmee ik de cd-speler kan regisseren, kan sturen naar het begin:

I hate myself for lovin’ you and the weakness that is showed
You were just a painted face on a trip down Suicide Road.


Een piano – niet meer dan een paar ploink-ploink akkoorden – een gitaar die haast kriskras wandelt door de pianoakkoorden en die stem. Die stem die woorden van zelfhaat zingt, maar in intonatie veel meer spreekt over pijn, over verlies, over verdriet. De woorden zijn hard

You were just a painted face on a trip down Suicide Road

maar de woorden zijn alleen maar hard om de pijn te verzachten. Als ik mezelf ervan weet te overtuigen dat je een trut bent, dan is het niet erg dat je weg bent. Dan is het goed. Dan doet het geen pijn meer.
Maar het lukt niet en daarom haat ik mezelf. Ik haat mezelf omdat ik nog van je hou.
Dat lees je niet in de woorden, dat hoor je in de stem.
Stop maar met lezen, draai Dirge. Hard.

Gehoord?
Okee, ik ga verder. Het verhaal, de pijn gaat verder. De Dirge, de klaagzang gaat verder.

I hate that foolish game we played…

Luister na hoe Dylan het zingt, het is tegenovergesteld. Hij haat het spel net zo min als hij haar haat.
Zoals alles omgedraaid is

Heard your songs of freedom and man forever stripped,
Acting out his folly while his back is being whipped.
Like a slave in orbit, he’s beaten ‘til he’s tame,
All for a moment’s glory and it’s a dirty, rotten shame.

Jij schreeuwt om vrijheid, maar hij is degene die gebonden is.
De zanger Dylan, de emotie neemt het over van de techniek, luister naar die laatste paar woorden van dit derde vers: … and it’s a dirty, rotten shame. Je voelt de dirty, rotten shame in die stem.
Dit is zingen.
Dan komt de zelfkennis

There are those who worship loneliness, I’m not one of them

Het gooien met modder

Can’t recall a usefull thing you ever did for me
‘Cept pat me on the back one time when I was on my knees
.

De acceptatie

No use to apologize,

met sneer

… what diff’rence would it make?

Om te eindigen zoals het begon, bijna dan

I hate myself for lovin’ you, but I should get over that.

Vinger naar de knop en opnieuw beginnen. Het dorp inmiddels uitgereden. Tussen de weilanden en een minuut of vijf dichter bij huis. Sigaret erbij. Vandaag draai ik niks anders meer.

Dylan kort #62

Vanaf aanstaande dinsdag is Tell tale signs te horen op de website van National Public Radio (NPR), aldus nu.nl. NPR kun je hier vinden. Meer hierover op de website van De Morgen. En op de site van RTL boulevard (met foto van Jacob en niet Bob Dylan...). Op AOL.nl, (wederom met een foto van Jacob...). Op radio.nl (een thema is geboren, zoon Jacob wederom). Op deredactie.be.

Meer Tell tale signs op de weblog Bibliothecaris in blog.
Masked and anonymous vannacht op de buis, zie hier.
Gijsbert Kamer ontmoet Joan Baez.
Dylan en andere D's op HoochieKoochie.
Adele zingt Dylans Make you feel my love.
Folkroddels over de download van Mississippi.
Bert van Kamp geeft op 9 oktober een lezing over Bob Dylan in Oss.

De releasedatum van het Barry Feinstein / Bob Dylan boek is naar voren geschoven van 17 naar 4 november. Ook de titel is veranderd: Hollywood foto-rhetoric; the lost manuscript.



Aanvulling op de eerder gemelde tourdata (zie hier):

11 november London, ON
12 november Oshawa, ON
13 november Sudbury, ON
15 november Kingston, ON
16 november Ottawa, ON
18 november Montreal, QC

Een drietal youtube tips:













Dylan kort #61

Mississippi van Tell tale signs beluisteren en / of dowloaden: hier, hier, hier en hier.
Op de website van Amazon.com zijn fragmenten van Tell tale signs te beluisteren.
Tell tale signs - de standaard, 2 cd versie - zal ook te verkrijgen zijn via iTunes, inclusief een bonustrack. Deze bonustrack zal een live-uitvoering van Love sick zijn, exclusief verkrijgbaar via iTunes.

Thirteen-weeks speelt Dylan in Emmen 7 oktober.
Wilco's versie van I shall be released gratis en legaal downloaden, maar wel beloven dat je op 4 november zult stemmen...
Een aardig stuk over Too much of nothing kun je hier vinden.
Washington square park op de site van UVS Nijmegen.
In de nacht van 28 op 29 september zendt de BBC de film Masked and anonymous uit.

Eerder vandaag een exemplaar van het kinderboek Forever young gekocht en ik moet zeggen dat ik onder de indruk ben. De tekeningen van Paul Rogers zitten vol verwijzingen naar Dylans leven en muziek. Een groot aantal verwijzingen worden door Rogers achter in het boek 'verraden', maar lang niet allemaal. Er blijft genoeg over om zelf te ontdekken.

Ik kan mij de 'verontwaardiging' - her en der op het net te lezen - over de prijs van de luxe versie van Tell tale signs wel voorstellen. Voor Forever young hoeft men minder diep in de buidel te tasten. Het gebonden boek kost nog (net) geen 16 euro.


Nederland doet Dylan #4 (Antons rubriek)

DEEL IV – Nogmaals de jaren zestig

The Subterraneans


Het Haagse duo Henk Jansen (alias ‘Downy Boy Jason’) en John Bakker (alias ‘Sleepy John Baker’) vormde voor een korte periode in de jaren 60, The Subterraneans (naar een titel van een boek van Kerouac), die Amerikaanse folk & blues nummers speelden. Ze maakten een single en een LP. Op hun album “Down To Earth” (Polydor 736 064, 1967) staat de Dylan song Long Time Gone. Henk Jansen: gitaar & zang; John Bakker: mondharmonica & hoorn; met verder bijdragen van: Robby De Rijke (bas), Beer Klaasse (drums), Brian Ura (bongo’s) en Fred Haaven (wasbord). Beer Klaasse is vooral bekend als drummer van Group 1850 en Q65 en Fred Haaven vanwege zijn productiewerk voor Golden Earring.

Onder zijn artiestennaam Sleepy John Baker, stond John Bakker aan de wieg van de Haagse pop/rock scene. Hij maakte ook deel uit van de legendarische sixtiesformatie The Kick, een beruchte band uit Den Haag, die bij hun optredens vaak maar één nummer speelde, maar dat duurde dan ook uren.... John Bakker, die in 2006 overleed, was naast muzikant ook reclametekenaar, striptekenaar (o.a. Blook een strip uit de jaren 70, die in het blad de PEP verscheen.) en kunstschilder.

Een ander duo – maar minder berucht en beroemd – is Michel & Monique:
‘...Een duo met een plezierig, kwikzilverachtig repertoire. Mee­zingliedjes, volksmuziek, knipoogjes naar de beat. Van Michel en Monique is het allemaal te verwachten. Ze gaan geen genre uit de weg en dartelen door het scala van mogelijkheden in de wereld van de eigentijdse lichte muze...' Op hun gelijknamige LP (CNR ZZ-1616) doen ze Don’t Think Twice, It’s Allright. Ted Powder produceerde en leidde het begeleidende orkest.

Net zo onbekend is de Magnolia Jazz Group '65 (ft. Patty Grey), die een ‘dixieland’-versie leveren van Don't Think Twice, It's All Right. Het verschijnt op hun LP uit 1968: "It's all dixie now!" (CNR SKLP 4271)



Wel beroemd is Herman van Veen, theaterman, acteur, componist, regisseur, kinderboeken- en liedjesschrijver, dichter, performer en creatieve duizendpoot die op unieke wijze een omvangrijk en zeer succesvolle artistieke carrière weet op te bouwen die zelfs de Nederlandse grens overschrijdt.


‘Herman van Veen II’ – Polydor 847 898-2, 1969

Op zijn 2de LP (1969) staat naast het bekende Suzanne (origineel: Leonard Cohen), Adieu Café en een vertaalde versie van I Want You, simpelweg Ik Wil Je.

Davy Jones (& The Clungels) coveren Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine) op een single uit 1967 (Relax 45030); Have Mercy / You Go Your Way). Het nummer verschijnt ook op de verzamelplaat "To beat or not to beat #1", Relax 30.554, 1967. Davy & zijn ‘clungels’ waren afkomstig uit Amsterdam.

En nu allemaal naar cursus ........

‘...Esperanto is een internationale kunsttaal ontworpen door Lejzer Zamenhof, die in 1887 onder het pseudoniem Dr. Esperanto - "iemand die hoopt" - het eerste boekje over de taal publiceerde. Van dit pseudoniem is ook de naam van de taal afkomstig. Esperanto is van alle internationale hulptalen ongetwijfeld de succesvolste.
De taal is speciaal ontworpen om mensen uit verschillende culturen met elkaar te laten communiceren. Esperanto wordt al ruim 125 jaar praktisch toegepast en heeft in die tijd een eigen literatuur en een eigen identiteit kunnen ontwikkelen, en is van een 'project' een volwaardige taal geworden, waarin alle nuances van het menselijk denken kunnen worden uitgedrukt..’ (Bron: Wikipedia)

Een Nederlandse productie met Nederlandse artiesten. En 3 Dylan covers, in een vertaling van Pilger:
Blovas la vent (Blowin’ In The Wind)
Tamen cîo en ord (Don’t Think Twice, It’s Allright)
Kun helpo de Dio (With God On Our Side)
Uitgebracht op "Kantas Dylan kaj Seeger: Jen nia mondo", Relax 7002, 1965



DUO ESPERA
koruso s.g.d. Willem Knol; arangoj kaj muzika direktado: Melle Weersma; '...Hanna (20) kaj sia frato Adri (23) estis verdire surprizitaj, kiam lramac proponis al ili, kante plenigi jenan longedauran diskon. Konsentite: ili jam havis je sia nomo trion da malpli grangaj diskoj nacilingvaj, kaj en la dauro de iliaj kvar jaroj kiel duo....'

BLOVAS LA VENT

Kiom da vojoj laŭiru la hom'
Ĝis estos li hom' laŭ merit'?
Jes ja! Kiom da maroj laŭŝvebu kolomb',
Ĝis ĝi dormos sur strando kun fid'?
Jes ja! Kiom da fojoj plu pafos kanon',
Ĝis ĉesos por ĉiam milit'?

Respondon, amik', al ni blovas la vent'.
Respondon al ni blovas la vent'.

Kiom ĉielon rigardu la hom',
Ĝis vidos li pli ol la ter'?
Jes ja! Kiom oreloj plu taŭgas al li,
Ĝis aŭdiĝas plorad' de mizer'?
Jes ja! Kiom da mortoj konvinkos lin,
Ke tro multajn mortigis sufer'?

Respondon, amik', al ni blovas la vent'.
Respondon al ni blovas la vent'.

Kiom da jaroj ekzistu montar',
Ĝis laviĝos al maro ĝi?
Jes ja! Kiom da jaroj ekzistu homgrup',
Ĝis rompiĝos malam-tradici'?
Jes ja! Kiom, turnante la kapon, povas hom'
Pretendi, ke ne vidas li?

Respondon, amik', al ni blovas la vent'.
Respondon al ni blovas la vent'.

We ‘blowen’ nog een stukkie verder .....

Bijvoorbeeld op het Hammond-orgel van Stef Meeder met zijn LP "Hammond houseparty", Imperial 052‑24063, 1969. We vinden daarop Blowin’ In The Wind in een medley tussen: Those Were The Days (Gene Raskin) en Camp (O. Henry)



En we besluiten deze aflevering met een Nederlandse bewerking van Blowin’ In The Wind door Jeroen van Alphen in een uitvoering van Conny van den Bos (& René Frank) uit 1964


Wie weet waar het begint / Poef!PHILIPS 327 672 JF, 1964

In 1968 verschijnt het nummer ook op de LP, "Portet van Conny Vandenbos", Philips 855 061 XPY, 1968. Conny Vandenbos (Den Haag, 16 januari 1937 – Amsterdam, 7 april 2002) was een Nederlandse zangeres van zogeheten luisterliedjes. In 1965 vertegenwoordigde ze Nederland bij het Eurovisie Songfestival. Met het liedje 't Is genoeg werd ze elfde. Een jaar later was er de eerste hit, Ik ben gelukkig zonder jou. In 1974 stapte ze over naar een andere platenmaatschappij en scoorde ze vervolgens twee grote hits met Roosje m'n roosje en Sjakie van de hoek. In 1977 ontving ze een Edison en een Gouden Harp voor het album Zo wil ik leven.
Volgende keer o.a. Een album met een heleboel Dylan covers en een heleboel albums met Blowin’ In The Wind.....

download compilatie en Mississippi

Gisteravond een cd gemaakt van drie recente (legale) downloads, iets meer dan een kwartiertje muziek:

1. Dreamin' of you
2. Mississippi
3. A Hard rain's a-gonna fall [2007 expo versie]

Deze cd heeft inmiddels overuren gedraaid. Drie sterke songs, waarbij de tweede, Mississippi, er - naar mijn smaak - het meeste uitspringt in positieve zin.
De sinds gisteren te downloaden Mississippi is een fantastische song, een compleet andere versie dan de versie op "Love and theft" (2001) en de moeite van het downloaden waard. Ik kan niet zeggen dat de nieuwe versie beter of slechter is dan de versie op "Love and theft", alleen anders. Meer ingetogen. Twee gitaren, die stem en ergens op de achtergrond af en toe een 'slag' om het ritme aan te geven.
Deze versie is een outtake van Time out of mind (1997) en, hoe goed de song ook is, het is een juiste beslissing geweest deze song (in deze versie) niet op Time out of mind te zetten. Het zou er niet tussen passen, muzikaal gezien. Tekstueel zou de song zeer op zijn plaats geweest zijn op Time out of mind.
Op de luxe versie van Tell tale signs zullen nog twee versies van Mississippi staan, iets waar ik naar uit kijk. De gedownloade versie van Mississippi heeft me gesterkt in mijn overtuiging dat het een goede keus is geweest om de luxe versie van Tell tale signs te bestellen, al moet daar wel flink de portemonnee voor getrokken worden.

Dylan kort #60


Mississippi, van Tell tale signs, is gratis te downloaden van de website van de Guardian - en niet zoals eerder gemeld via bobdylan.com - en is zeker de moeite waard.
Karl leest Down the highway.
Alja Spaan en The ballad of Frankie Lee and Judas Priest.
Op Roen's ranch een stuk over Other voices, other rooms van Nanci Griffith waarop Dylan mondharmonica speelt.
Tell tale signs op Platomania. Meer Tell tale signs hier.
Theme time radio hour op het vrije volk.
Kat, hond en Dylan op spot.
De trein naar Eindhoven en een Dylan cd op De Borgers.
Factory girl op Waterloo films.
Spaggedi spaggedi en een beetje luisteren naar Dylan.

tournee oktober / november 2008

Op bobdylan.com staan de data voor de nieuwe Amerikaanse tournee van Dylan. Nog geen nieuws over de tournee in Azië (in november) - zoals gesuggereert in Isis - en geen tournee in Europa meer dit jaar, zoals het er nu naar uit ziet. Het aantal data is (nog) beperkt, een aansluitende tour door Azië is nog mogelijk.

23 oktober Victoria, BC

24 oktober Vancouver, BC

25 oktober Kamloops, BC

27 oktober Calgary, AB

29 oktober Edmonton, AB

30 oktober Lethbridge, AB

1 november Regina, SK

2 november Winnipeg, MB

4 november Minneapolis, MN

5 november La Crosse, WI

6 november Milwaukee, WI

Dylan kort #59

Seizoen 3 van Dylans radioprogramma Theme time radio hour start op woensdag 8 oktober.
Op Peerke's plaatjes een stuk over The ballad of Ira Hayes.
David Bowie, Andy Warhol, Edie Sedgwick en Bob Dylan op de weblog crucq.
Bob Dylan op je begrafenis.
Verzamelen voor gevorderden op de weblog Marina schrijft, het verzamelen van concertkaartjes van Dylan (dylanstubs.com)
Portretten van Bob Dylan op de weblog van David Pronk.
Farm aid 1985 op de weblog Arthur from Holland.
Een handje vol nieuwe Bob Dylans: hier en hier en hier.
Gedichten van Dylan in the New Yorker: 1 en 2.


Dylan kort #58

Zullen alle mensen in de hemel zijn? en Saved op de weblog van Jeroen en Esther Kok.
Op Roen's ranch een stuk over Timeless, de tributecd voor Hank Williams met een versie van I can't get you off of my mind door Dylan.
Recensie van de Theme time radio hour cd, kort.
I'm not there, nog maar eens. De trailer.
Het Eindhovens kinderkoor zingt o.a. Dylan.
't Puttertje over Manuscripta, een beetje Dylan.
Op 1001 albums Music from big pink van the Band.
Op de weblog Cremer staat een interview met Jan Cremer door Guus Bauer, een beetje Dylan.
Een beetje Dylan op Ondoordachte uitspraken.

Dylan in de pagina's

Je wordt een beetje moe van Bob Dylan als je een vader hebt die niet alleen 42 elpees van hem heeft en 39 cd's, maar ze ook nog eens vaak draait; je wordt een beetje moe van die zeurderige stem en die zeurderige mondharmonica en je wordt een beetje moe van je vaders gepraat dat Bob Dylan een van de grootste en belangrijkste dichters van de twintigste eeuw is en dat het een schande is dat hij nog steeds geen Nobelprijs heeft gekregen; dus toen mijn vader veertig werd, kreeg hij een bundel met maffe vertalingen van Dylanteksten die ik had gemaakt. Om hem als het ware weer met beide benen terug op aarde te krijgen. Mijn vader dus. En Bob Dylan.
Mijn beste vertolking is die van 'I want you'.

Ik wil jou
Ik wil jou
Ik wil jou zo slecht
Honing ik wil jou
Daar moest ik aan denken toen ik naar school terugfietste.
Precies daaraan. Ik wil jou.
Toen grinnikte ik in mezelf. De Nobelprijs, hè?
Uit Anders dan jij van Per Nilsson (vertaling Femke Blekkingh-Muller)
***
De maatschappijkritische zangers Bob Dylan (25-05-1941) [sic] en Boudewijn de Groot (20-05-1944) hebben de kastanje als levensboom. In hun liedjes vechten zij vaak verbeten tegen onrechtvaardige zaken. Andere echte kastanjes waren Voltaire en Ho Chi Min.
Uit Bomen en mensen van Girbe Buist en F. Moens.
***
Ik stelde haar voor aan Rosanna. Bij het voorstellen noemde ze zich Maggie. Ik moest denken aan Bob Dylan die zong: No, I ain't gonna work on Maggie's farm no more...
Bob was ook al niet zo tevreden over zijn werkgeefster. I got a head full of ideas that are driving me insane.
Uit Dokter Mambo van T. IJzermans.

Forever young

Ter promotie van het nieuwe kinderboek Forever young van Bob Dylan en Paul Rogers is een filmpje gemaakt.

Nederland doet Dylan #3 (Antons rubriek)

De jaren ’60, van Akkerman tot Brandsteder (!?)

Jan Akkerman behoeft geen verdere introductie dunkt mij. Nadat The Cellars, met Jan Akkerman, The Hunters zijn geworden en met Russian Spy And I de vaderlandse hitlijsten veroverd hebben, brengen ze in 1967 een single uit met zowel op de a- als de b-kant een Dylan cover:


Single, ”Mr. Tambourine Man" / “It Ain't Me Babe", RCA Victor 47-9597, 1967

Beide nummers zijn terug te vinden op de mooie 5CD-box "Nederbeat 63-69" (Hunter Music HM1351- 2, 2001; Hunter Music is a joint-venture between Universal Music b.v. and Hunter Entertainment) Later zou Jan Akkerman, toen hij al jaren solo platen maakte een opmerkelijke versie van Dylan’s All Along The Watchtower uitbrengen. Een ruim 14 minuten (!) durende versie van deze Dylan-klassieker verscheen in 1984 op het album "From The Basement" (CBS Grammofoonplaten B.V. CBS 26094, 1984; productie: Jan Akkerman; met: Jan Akkerman – gitaar; Dino Walcott - bas gitaar, zang; Hans Waterman - drums & gast muzikant; Piet Eisma (Pierre Percu) – percussie; CD re-release met bonus tracks in 1998: Label Pseudonym,
CDP 1058 DD). Een korte versie werd samen met het nummer Wallenberg uitgebracht op single (CBS Grammofoonplaten B.V. CBSA 4807, 1984)



In 1970 nemen de Human Orchestra (Emmen, 1969-1973), Rainy Day Women # 12 & 35 op; het nummer verschijnt in datzelfde jaar op single, samen met Bad You're Better (Philips 6012 038, 1970). Volgens Gerard Rolink (gitaar, is nog steeds actief op de podia!) zijn er 86 van verkocht, dus wie deze single vindt is spekkoper!


Human Orchestra v.l.n.r. Roel Blaauw, Gerard Rolink, Jan Leeuwinga. [Foto: verzameling Roel Blaauw]

Dit gezelschap: Ruurd Pegman - zang, mondharmonica; Jan Leeuwinga - basgitaar; Jan Groenink – drums; Bas Munniksma - sax, dwars­fluit; Jaap Dekker - piano, orgel, is eigenlijk een ‘product’ van onze eigen blueslegende Harry Muskee, die Ruurd Pegman en de groep Blues Selected – waar anders dan in Drenthe – bijeen bracht, en Human Orchestra ontstond.
Nadat de eerste single nog redelijk liep, ging het met de tweede single beduidend minder: ‘...De samenwerking tussen Bas en Ruurd, fundamenteel voor de eerste single, liep stroef in die dagen en door een soort democratisch principe gaven ze er de voorkeur aan twee projecten van Gerard uit te werken, die tot Bad You're Better en een soort pre-punk versie van Dylan’s Rainy Day Women leidden. "Heiligschennis" volgens VPRO criticus Wim Noordhoek. Het publiek zat daar veel minder mee en bij hun optredens bleef de frase "everybody must get stoned" nog lang doorgalmen in de woelige nachten van de begin jaren zeventig. Opgenomen en gemixt in minder dan tien uur studio voor twee nummers klonk het natuurlijk iel in vergelijking tot de Engelse groepen...’ )1


Op een verzamelalbum met de titel: "Popular Music For Young People" (SAKOR EBL 31, 1970), dat uitgebracht wordt door de Samenwerkende Kinderbeschermings Organisaties en waarvan de baten ten goede komen van de Jeugdwelzijnszorg binnen de particuliere kinderbescherming (!...) doet de ‘onbekendste band’ van Nederland: D-5 Group, een niet onaardige, electrische versie van Girl Of The North Country. Het nummer is opgenomen in de EBL Studio, Klooster te Wittem (LB).
Een Dordtse skiffle groep (Mudfield Skiffle Group) doet een Nederlandse versie van It Ain’t Me, Babe (Dat ben ik niet), verschenen op single (Artone/Funckler DB 45 249) in 1966.



De groep nam een viertal singles op, waarna het ‘over was’. Wel bleven ze regelmatig ‘voor de lol’ spelen op bruiloften en partijen van vrienden en kennissen (en ‘om het niet te verleren...’) en in 2001 bracht de groep een bezoek aan hun grote voorbeeld Lonnie Donogan, die beschouwt wordt als de ‘uitvinder’ van de ‘skiffle muziek’, die aan het eind van de jaren 50 – begin jaren 60, razend populair in Engeland was.


In October 2001 ging Mudfield naar Hastings in Engeland om Lonnie Donegan te zien optreden in St. Mary's in The Castle.
Van links naar rechts: Peter, Will, Lonnie, Dick, Lex, Jan.

De Mudfield Skiffle Group is genoemd naar de straat waar hun oefenruimte was, "Het Slikveld". Sinds 1962 was de bezetting: Peter de Vries, gitaar en banjo; Dick in 't Veld, gitaar; Will Bakker, gitaar en Lex van Waalwijk van Doorn, bas.

Tenslotte Ron J. Winchester: I’ll Be Your Baby Tonight (1975)


Single, "Nashville" (Hoyt Axton), CBS 3152, 1975 (arr. Dick Bakker; made in Holland)

En ja, verdomd. Het is Ron Brandsteder zelf, die onder het pseudoniem Ron J. Winchester, ook nog een carriere als zanger ambieerde. Had ie het maar gelaten. Want ja, verdomd, deze versie is inderdaad niet om aan te horen!

(Volgende keer: ...meer!, namelijk wat ik nog vergeten was!)

)1 bron: http://www.historisch-emmen.nl

Dylan kort #57

Op Peerke's plaatjes een stuk over Live Aid, Farm Aid en de video Hard to handle.
De videoclip van Dreamin' of you op Mega hit music.
Het nieuwe album van Joan Baez, Day after tomorrow.
Leoni Jansen brengt een nieuw album uit met o.a. (een) nummer(s) van Dylan.
Google heeft een nieuwe collectie Artist Themes voor iGoogle gelanceerd, met o.a. Dylan.

Dylan kort #56

Op Peerke's plaatjes een stuk over Biograph.
Jacob Dylan komt voor een concert naar Nederland. Meer hier.
'Oudere' berichten gevonden via worldpress.com/tag/bob-dylan/ zoals Cash & Dylan, I'm not there, Dylan hoopvol over Barack Obama en Jeff Tweedy covert Bob Dylan. Meer op worldpress.com/tag/bob-dylan/.
Johnny Cash is vijf jaar dood.
I'm not there op de weblog van Wim Kunst.
Stef Kamil Carlens speelt Bob Dylan, 22 november. Meer hier.
oF Of OF oF gewoon een vraag.
Met google news archive kan men oude berichten terugvinden. Zoals dit bericht van 31 maart 2001. Of dit bericht van 14 december 2005 over Theme Time radiohour.
Nog geen duidelijkheid over de datum waarop seizoen drie van Theme Time radiohour begint.
Binnenkort deel drie van Nederland doet Dylan.

Dreamin' of you - video



Sinds vanmiddag staat de videoclip, met acteur Harry Dean Stanton, van Dreamin' of you op de website van Amazon.com. De videoclip zit vol met (verwijzingen naar) bootlegs, Dylans commercial voor Cadillac en de restaurantscene uit Highlands. Klik hier om de video te bekijken.
9 september: Screenprintje van het forum op expectingrain.com:

Dylan kort #55

Melle de Boer van John Dear Mowing Club groeide op met o.a. Dylan.
Gisteren was het zevenenveertig jaar geleden dat Dylan voor het eerst optrad in het Gaslight Café in New York. Hier en hier.
Danse danse doen van tralala naar Bob Dylan.
Meezingen met Knockin' on heaven's door.
Niet allen zoon Jacob, maar ook Jesse Dylan laat soms van zich horen, als regisseur.
De verzamelaar haar geheim is met blokjes spelen [oplage 1 exemplaar ?] met een beetje Dylan, voor de speurder.
Vroeger moest 'hij' niets hebben van Bob Dylan, nu wel, op alleen woorden tellen.
Als je jong was in de jaren zestig, dan... hier.
Blood on the tracks van Bob Dylan is een zandbakhoes, waarom? Lees sneeuw.
De foto's die Bill Allen maakte van Dylan op 2 februari 1980, hier.

Dylan en Cremer (aanvullingen)

Op de Volkskrantblog een stuk van Gijsbert Kamer over Jan Cremer en Bob Dylan, met verwijzing naar deze weblog.

Kramer: Wie is die Taco Pronto. Bij mijn weten komt hij in de Dylan literatuur maar 1 keer voor. In de inleiding bij het Playboy interview dat Nat Hentoff in maart 1966 met Dylan publiceerde. 'Sitting nearby [Dylan]-also long-haired , tieless and black jacketed, but wearing faded jeans- was a stringy young man whom the singer only identified as Taco Pronto.'
Geheimzinnige figuur dus, die bij Cremer erg vaak voorkomt. Op de webiste [sic] Bobdylaninnederland.blogspot.com staat behalve een uitvoerig overzicht van waar en hoe Dylan in veertien hoofdstukken in Ik Jan Cremer 3 voorkomt ook een opmerking waarin gesuggereerd wordt dat Cremer de personnage van Pronto gemodelleerd heeft naar Bob Neuwirth.
Mogelijk dat Pronton [sic] inderdaad Neuwirth was maar dat betekent juist dat Cremer Dylan wel degelijk gekend heeft, anders was hij nooit op dezelfde schuilnaam gekomen.

Ten eerste komt Taco Pronto - niet Pronton - niet één, maar twee keer voor tijdens een Dylaninterview, nog voor het door Kramer genoemde Playboyinterview duikt Pronto op tijdens het interview van 6 mei 1965 [1] met een verslaggever van de Newcastle Evening Chronicle:
His companion's name, it transpired, was Taco Pronto. I queried the name. Dylan: "This is what we call him. It's his name."
Ten tweede bewijst dit niet dat Cremer Dylan wel degelijk gekend heeft, Cremer kan de naam net zo makkelijk in de Playboy en / of de Newcastle Evening Chronicle hebben gelezen.

[1] 6 mei 1965 valt midden in Dylans tournee door Engeland, gefilmd door D.A. Pennebaker voor de film Dont look back. In de film Dont look back is regelmatig Bobby Neuwirth te zien, Jan Cremer niet.

Nederland doet Dylan #2 (Antons rubriek)

Jaren ’60 en de beat-muziek

We vervolgen onze serie met een enkele ‘rariteit’ en enkele voorbeelden van Nederlanse beat-groepen, die Dylan covers opnamen.

(ZZ &) De Maskers: Masters Of War
In 1966 verschijnt dit Dylan nummer op hun LP “Sensations In Sound" (Artone PDS 510).

De Maskers worden beschouwd als de eerste Nederlandse beatband, tussen 1963 en 1966 zeer populair dankzij een wervelende show en hits zoals Dracula, Ik Heb Genoeg Van Jou en Sloppin' In Las Vegas. ZZ alias Bob Bouber (pseudoniem van Boris Blom) richt de band eind 1962 op: Hans De Hont (bas gitaar), Jaap De Groot (gitaar), Jan de Hont (gitaar) en Jan Otting(toetsen). Bouber, kleinzoon van volkstoneelspelers Herman en Aaf Bouber, is wat je noemt een duizendpoot. Voordat hij de band opricht is hij toneelkapper, keeper bij het A-elftal van DWS, toneelspeler en tegen wil en dank is hij een tijdje directeur van de eerste Nederlandse cabaretopleiding. In 1964 breekt de band met hun debuutsingle Dracula meteen nationaal door, mede dankzij een optreden in Willem Duys' televisieprogramma Voor De Vuist Weg. Na de twee 'popart'-singles Three's A Crowd en Brand New Cadillac concentreren De Maskers zich op het spelen van rhythm & blues.
In 1969 verlaat Jan de Hont de band. In dat jaar neemt de band nogmaals een single op met Chubby Checker (For You For Me For You). De nieuwe vaste zanger wordt Johnny Kendall (Johan Donkerkaat), waarmee de band nog enkele jaren blijft spelen als nachtcluborkest. Na het uiteenvallen van de band in jaren ’70 treden ze later nog op als onderdeel van ‘sixties-revival’ festivals. Recentelijk (2008) is dat nu ook over.
Masters Of War verschijnt ook op single (en in Spanje op EP)

1966 Label Artone, DS 25375 B-kant As Long As I Have You / Spaanse uitgave als EP. Twee extra nummers

Ook speelt de band het nummer It’s All over Now, Baby Blue (plus Masters Of War) live op de Radio (deze opnamen zijn in 2002 verschenen op de CD, “Live On Radio 1965-1966, RBCD-RB187

*****

Ook in 1966 verschijnt het nummer She Belongs To Me op een LP van de Eindhovense band The Phantoms (self-titled, Dureco 51.036.)



Roald van der Horst, Ad van de Ven en Fred Gundlach leggen de basis voor The Phantoms in 1962. Het eerste optreden is over de grens, in België. In een grote biertent speelt een Ober Bauernkapel en The Phantoms mogen de pauzes vullen. Ze hebben dan een oude radioversterker van 6 Watt waar ze een zaalmicrofoon voor moeten zetten om boven het volk uit te komen. Het drumstel van Fred Gundlach bestaat onder andere uit een zinken wasketel. Die heeft hij volgestopt met oude jassen, een laken ervoor gespannen waarop de naam van de groep staat. De groep heeft nauwelijks één nummer gespeeld, als er een Belg op hen toekomt die 1000 franc biedt, toch nog altijd een gulden of 70 toen, als ze onmiddellijk zouden stoppen. De hele avond blijft de man terugkomen maar het bedrag ging wel omlaag, omdat hij een stevige drinker is en zijn consumpties er telkens vanaf trekt.
In juni 1965 maken The Phantoms een eerste single. Jack the Ripper is niet meer dan een plaatselijk succes, met name gekocht door leden van de fanclub, die het vijftal dan al enige tijd heeft. Het grote succes komt een paar maanden later. In het AVRO-televisieprogramma Nieuwe Oogst brengt de groep I'll go crazy en dat wordt de landelijke doorbraak.
Op hun LP “The Phantoms” (1966) staan (naast Dylan’s She Belongs To Me) ook andere bekende nummers zoals: A brand new Cadillac (Brown/Gybson/Johnson); Hang on Sloopy (Russell/Farrell) & A well respected man (Davies). Dan wordt het rustig in ‘Phantomenland’.
Tot in 1982 als de stad Eindhoven 750 jaar bestaat en de Phantoms gevraagd worden voor een reünie optreden. Dat wordt een groot succes. In 1985 komen ze opnieuw bij elkaar, als trekpleister op het Eindhoven Dertig Plus feest, een feest voor iedereen die in de jaren 60 het uitgaansleven frequenteerde. Sindsdien zijn ze nog een aantal malen bijeen geweest, voornamelijk op particuliere feesten, en in september 1995 tijdens een concert op de Markt in Eindhoven ter gelegenheid van bevrijdingsdag.




The Phantoms: 1965

Een compilatie-album (incl. She Belongs To Me) is verkrijgbaar op CD:
I'll Go Crazy (incl. 6 bonustracks), Dureco II 64342, 1998
Originaly released on LP, "The Phantoms", Dureco 51.036, 1966; Ad van de Ven - guitar; Wally Soute - bass; Ronald van der Horst - guitar; Marty van Rooy - zang; Fred Gründlach - drums

*****
Tee Set was een nederbiet band uit Delft, die in de jaren zestig furore maakte met rhythm & blues en vanaf begin jaren zeventig met popmuziek. De belangrijkste hit van Tee Set is Ma Belle Amie uit 1970. De band werd in 1965 opgericht door Peter Tetteroo, Gerard Romeyn, Polle Eduard en Carry Janssen. In 1968 trekt Tetteroo drie nieuwe muzikanten uit de Amsterdamse groep James Mean aan om Tee Set voort te zetten: Franklin Madjid (bas), Joop Blom (drums) en Ferdi Karmelk (gitaar). Jan-Pieter Boekhoorn wordt de nieuwe toetsenist en daarmee is de Tee Set weer een kwintet, waarmee de LP ‘Join the Tee Set’ (1968) wordt opgenomen. Op deze LP (met één van fraaiste hoezen uit de Nederlandse Beat-geschiedenis) verschijnt: It’s All Over Now, Baby Blue (één van de minste fraaie versies van dit nummer ooit gehoord).

Onder het pseudoniem Tinus Plotseling brengt Peter Tetteroo in 1968 een single uit met een Nederlands-talige versie van Quinn The Eskimo (met op de a-kant Trip Trap door de tulpjes (Havoc SH149). Het wordt geen denderend succes.



Met de terugkeer van Hans van Eijck in 1969 wordt een fase ingezet waarin Tee Set langzaam transformeert naar een popgroep, die makkelijk in het gehoor liggende liedjes brengt. De grootste hit uit de geschiedenis van de band wordt in 1969 uitgebracht: Ma Belle Amie. In het voorjaar van 1970 stijgt het nummer tot de vijfde plaats op de Amerikaanse hitlijst. In 1979 is er nog een hit met het nummer Linda Linda, maar daarna is het vier jaar stil rondom de groep en gaan de bandleden ieder hun eigen weg. Vanaf 1983 treedt Tee Set weer enkele jaren op, met Peter Tetteroo en verder een wisselende bezetting. Tetteroo overlijdt op 9 september 2002 op 55-jarige leeftijd.

*****
In 1965 wordt door Fono-Disc (FD 1109) de EP: ‘Vier Successen van de Hitparade’ uitgebracht. Daarop ook Mr. Tambourine Man (naar het bekende Byrds-arrangement).
Als uitvoerende artiest worden The Stars vermeld. Wellicht een gelegeneheidsbandje van studio-muzikanten, die keurig de versies spelen van nummers, die door de oorspronkelijke artiesten tot een hit waren gemaakt.



(wordt vervolgd – Deel III: meer jaren ’60)

Nederlandse Dylanologen

Vandaag ontving ik onderstaand mailtje van Frits, de maker van de weblog Modern times:

He Tom,

Al een tijdje vraag ik mij of er een Nederlandse "vereniging van Dylanologen" is.
Weet jij daar meer over?

Groet,
Frits


Ik moet hem het antwoord schuldig blijven. Mogelijk dat één van jullie meer weet. Graag reacties op de vragen:
Is er een Nederlandse "vereniging van Dylanologen"?
Is er behoefte aan zo'n vereniging?

Dylan in de Nederlandse literatuur #3

De laatste aflevering van Dylan in de Nederlandse literatuur is al weer beschamend lang geleden (15 maart 2008).
Vandaag ontving ik onderstaand mailtje van Anton, genoeg voor #3 in deze serie:

Tom,

In zijn verzamelbundel 'Vroege Sneeuw' (Gedichten) geeft Frank Koenegracht (1945 - debuteerde in 1971 en werd voor zijn hele oeuvre onderscheiden met zowel de Anna Blamanprijs als de Frans Erensprijs) aan zijn gedicht Epigram, een motto mee: mama you've b'n on my mind (Bob Dylan).

Het gedicht:

EPIGRAM,

We gaan, moeder
en als het sneeuwt gaan we ook
en als het niet sneeuwt eveneens
we gaan in elk geval.
Het donker is laag, het licht is langwerpig
en de warandes springen ook wel
zonder oorlog van de huizen af:
maar we gaan, dat is zeker,
want hij is dood, zo dood als een mier
op een traploper en wij zijn daardoor
langzaam geworden, zo langzaam als
slechtgevoede honden.
Maar onze collectie sneeuwkristallen is buitengewoon.

Uit: 'Vroege Sneeuw' (Gedichten); 2003 - De Bezige Bij, Amsterdam

Dacht dat je dit kon gebruiken.
Goeje dichter trouwens! (gezien en ontdekt op een Nacht voor de Poëzie (Utrecht)

Anton

Positively 4th street als schoenenverkoper


Journalist: In a lot of your songs you are hard on a lot of people... in Like A Rolling Stone you're hard on the girl and in Positively Fourth Street you're pretty hard on a supposed friend. Are you hard on them because you want to torment them or because you want to change their lives, to make them notice.
Bob Dylan: I want to needle them.

In 1965 perste de afdeling Columbia Special Product van Columbia Records de ep Step lively voor schoenenfabrikant Keds. Ik stel me zo voor dat de koper van een paar Hot Potatoes – een schoenenlijn van het merk Keds – bij zijn aanschaf in 1965 de ep Step lively kreeg. Niks mis mee, al is de songkeuze voor deze ep op zijn zachtst gezegd wat eigenaardig. Naast het geneuzel van The Dave Clark Five, The Roy Meriwether Trio en Bobby Vinton staat er één van Dylans hardste muzikale sneren op: Positively 4th street.
Positively 4th street is een muzikale afrekening met een oude vriend, of liever ex-vriend, die de ik in de song heeft laten vallen op een moment dat deze juist de steun van deze zogenaamde vriend goed kon gebruiken. De song begint met

You got a lot of nerve
To say you are my friend
When I was down

You just stood there grinning

en heeft niets met (de verkoop van) schoenen te maken, of het moeten de twee laatste coupletten zijn waarop de song geselecteerd is voor Step lively:

I wish that for just one time
You could stand inside my shoes
And just for that one moment
I could be you

Yes, I wish that for just one time
You could stand inside my shoes
You’d know what a drag it is
To see you

al lijkt mij dit nou niet direct de meest voor de hand liggende manier om schoenen aan te prijzen. Waarom er dan toch voor Positively 4th street is gekozen om deze e.p. af te sluiten is mij een raadsel. De enige reden die ik kan bedenken is dat Positively 4th street ten tijde van het selecteren van de tracklist of al een grote hit was, of op het punt stond een grote hit te worden. Positively 4th street verscheen in september 1965 op single en bereikte in Amerika de zevende plaats op de hitlijsten.
De e.p. zit in een fantastische, maar misleidende hoes. De foto op de voorzijde van Dylan is er niet een van de eigenzinnige rocker die Dylan in 1965 was, maar van de folkie die zijn tienerjaren net achter zich heeft gelaten,, gemaakt door Don Hunstein in februari 1963. In het verhaaltje op de achterzijde van de hoes geen woord over de rockmuziek op Dylans net verschenen albums Bringing it all back home[1] en Highway 61 revisited of de voorgaande single Like a rolling stone, laat staan over het Newport folk festival van 1965 waar Dylan – vier dagen voor het opnemen van Positively 4th street – menig folkie de schrik van zijn leven bezorgde door, bewapend met een elektrische gitaar – en gesteund door leden van the Paul Butterfield blues band, aangevuld met o.a. Al Kooper – een korte rockset te spelen.
Niets daarvan, slechts Young Bob Dylan – singer, composer and spokesman for his generation – is the most dynamic force in folk music today (...) His songs, like Positively 4th street, have been called ‘the most creative and influential folk music written since the great Woody Guthrie’.
Als Postively 4th street folk music is, ben ik een haring.
Blijkbaar is er sinds 1965 niet zo veel veranderd, ook toen al verkocht de leugen.
In Nederland verkocht de single redelijk goed, Positively 4th street kwam op 13 november 1965 de hitlijsten binnen en behaalde de 24ste plaats. Na het succes van voorganger Like a rolling stone (7de plaats) is dat natuurlijk wat mager, maar opvolger Can you please crawl out your window? kwam helemaal niet in de Nederlandse hitlijsten terecht.
De laatste twee singles van dit drietal, Positively 4th street en Can you please crawl out your window?, zijn in twee opzichten opmerkelijk in de Dylancatalogus. Ten eerste zijn beide nummers niet van een elpee afkomstig, maar voor een single-release opgenomen, en ten tweede herhaalt Can you please crawl out your window? een regel uit Positively 4th street. Positively 4th street begint met

You got a lot of nerve
To say you are my friend


en tegen het eind van Can you please crawl out your window? zingt Dylan:

You got a lotta nerve to say you are my friend
If you wanna crawl out your window

Ik ken slechts één ander voorbeeld waarin Dylan zichzelf citeert, in Trouble in mind (1979) zingt hij:

Here comes Satan, prince of the power of the air,
He’s gonna make you a law unto yourself, gonna build a bird’s nest in your hair.

En in Dead man, dead man (1981) zingt hij:

Satan got you by the heel, there’s a bird’s nest in your hair.
Do you have any faith at all? Do you have any love to share?

maar dan zijn we in tijd al een heel eind verwijderd van Positively 4th street.

[1] In Nederland verschenen onder de titel Subterranean homesick blues

Dylan kort #54


Het is enigszins komkommertijd, weinig 'echt' nieuws, veel links verwijzen naar een enkele Dylanvermelding. Maar alleen een nieuwe Martin Bril is voor mij reden genoeg om een Dylan kort te plaatsen. Dat ik ooit nog eens een link naar de weblog Vriendinnen tips zou toevoegen, is voor mij net zo verrassend als voor jou...
Binnenkort deel 2 van Nederland doet Dylan.

Martin Bril over That lucky old sun.
The times they are a-changin' heeft een ander - lees tegenovergesteld - effect op Karl dan Ulysses.
Het 'handige' gebruik van Dylans The times they are a-changin', hier.
Het 'handige' gebruik van Dylans hoed, hier.
Recensie van een Donderse donderdag.
Wilco en Fleet Foxes coveren Dylan.
Bob Dylan komt met mondharmonicalijn door Elmo.
Bart Peeters, het schuchtere neefje van Dylan.
Factory girl op Vriendinnen tips.
De Lama's op tour, een beetje Dylan (het moordspel).

Nederland doet Dylan #1 (Antons rubriek)

Zoals ik hier schreef ontving ik onlangs van Anton een enthousiast mailtje. Anton stelde voor een aantal stukken te schrijven over Dylancovers door Nederlandse artiesten. Aanvankelijk had ik nog wat twijfels, maar na het lezen van zijn eerste bijdrage is alle twijfel bij mij verdwenen. Hierbij het eerste stuk, welkom aan boord Anton!

Deel I: Het begin: folk en protest

Alleerst moet gezegd worden, dat in de jarig zestig (en toch ook later) er relatief weinig Nederlandse artiesten Dylan songs hebben gecoverd. Dit in vergelijking met landen als Zweden, Duitsland en Nederlands-tlands-taligels Zweden, Engeland (uiteraard)weinig Nederlands-talige artiesten Dylan songs hebben gecoverd. Engeland (uitteraard). We beginnen dus bij de jaren ’60 van de vorige eeuw. Dylan als vertolker van folk- en protestsongs werd als eerste opgepikt door ‘onze eigen troubadour’ Boudwijn de Groot. Hij had in de jaren ’60 – samen met zijn vaste tekstschrijver Lennaert Nijgh - veel succes met een singer-songwriters repertoire. In een vertaling van diezelfde L. Nijgh verscheen op zijn eerste album ‘Boudewijn de Groot’ (NU 370 011) in 1965 de Dylan song The Times They Are A-Changin’ (‘Er komen andere tijden’). Het werd geen echt succes. Wel scoorde hij hits met de nummers ‘Een meisje van 16’ en ‘Welterusten Meneer de President’.

En is bij die ene cover gebleven. Ook in zijn latere carriere heeft Boudewijn de Groot, hoewel hij Dylan één van zijn grote voorbeelden beschouwde, geen Dylan songs meer gecoverd.

Op zijn album ‘Spoor 3A’coverde Paul Marselje With God On Our Side. Paul Marselje is een luisterliedjeszanger, dan weer een Nederlandstalige chansonnier, maar meestal een troubadour. Op deze plaat uitgebracht in 1973 (Philips - 64 13 043) stonden meer covers, o.a. ook van Pete Seeger (‘Uur na uur’ / Turn, Turn, Turn) en Gordon Lightfoot (‘Ga zitten, jonge vreemde’ / Sit Down, Young Stranger). De productie en (orkest)arrangementen waren van Jack Bulterman. Paul Marselje verzorgde de zang en speelde gitaar.


Met God op mijn hand
(With God on our side)

muziek en tekst: Bob Dylan (Robert Zimmerman); geautoriseerde subtekst: A. Paul Marselje
uitgever: M. Witmark & Sons / Les Editions Internationales Basart N.V., 8 maart 1972
Phonogram vond, dat er een aantal vertalingen op een eerste LP moest staan, om duidelijk te maken wat voor soort artiest iemand is. Er moest iets te herkennen zijn.Paul Marselje koos hiervoor ook één van zijn favoriete artiesten: Bob Dylan, waarvan hij dit nummer al regelmatig onder vrienden in het Engels zong.

1. M'n naam is als and'ren. 'k Ben niet jong en niet oud
Men tracht me te leren; men maakt me vertrouwd
met regels en normen; de wet van het land
want het land van m'n vad'ren
heeft God op z’n hand

2. De geschiedenisboeken; vertelden me vroeg
hoe een Geus of een Spanjaard; zich vroeger gedroeg
Ze vochten als leeuwen; oog om oog, tand om tand
Dachten beiden te vechten
met God op hun hand

3. Toen vervloekten we Roomsen; en banden ze uit
Vernielden ’t verleden; en naar het verluid
uit angst ook hun beelden; hun kruis aan de wand
want alleen protestanten;
hadden God op hun hand

4. Nog vers zijn de wonden; van Nazi en jood
Vietnam en Noord-Ierland; het slagveld is groot
Terreur menigvuldig; als het zand op het strand
En men denkt steeds te moorden
met God op z’n hand

5. Het wapen van morgen; vernietigd nog meer
We worden steeds knapper; waarachtig: ik leer
het nog eens te begrijpen; dat de aarde verbrand
door de grootste geleerde
met God op z’n hand

6. En ook Judas Iscariot; had een vriend moeten zijn
Toen hij Jezus verraadde; bleek die vriendschap slechts schijn
Ik blijf mezelf vragen; met m'n nuchter verstand:
Had die Judas Iscariot
nou ook God op z'n hand?

7. Ik dwaal door het leven; zonder dat ik vergeet
Wat ik, ondanks m’n twijfel; met zekerheid weet:
dat in een wereld; met God op z’n hand
tot het einde der dagen
nooit meer oorlog ontbrand

Een andere Nederlands-talige liedjes zanger Dick Poons maakte van Don't Think Twice, It's Allright: Zo Is Het Goed (B.Dylan/D.Poons). Het nummer verscheen alleen op een verzamel LP uit 1972 "Veel Liefs Van..." (Cornelis Vreeswijk, Gerard Cox, Ronnie Potsdammer, Dick Poons, Jaap Molenaar), Capri CA 58-H

Tenslotte (voor deze keer) was er nog een zekere Ronnie Potsdammer.

In 1966 wordt op CNR UH 9795 de 45 rpm single De Deserteur/God Zij Met Ons van Ronnie Potsdammer uitgebracht. De hoes tekst is geschreven door Jan Roest. Over ‘God Zij Met Ons’ schrijft hij – Het is één van de zogenaamde “protest-songs” waarvan wij er de laatste tijd vele hebben. With God On Our Side van Bob Dylan werd door Ronnie Potsdammer vertaald in God Zij Met Ons. Het lied blijkt in het Nederlands niets aan zeggingskracht te hebben ingeboet. De uitstekende begeleiding op dit plaatje was in handen van de twee gitaristen Jan Blok en Henk van der Molen.

(deel II: de jaren ’60 en de beat-muziek)